Erguvan gözlerin gecenin gölgesinde; Sessizce kanıyor kalbimin kandilinden. Yüzümü sarıyor sürü sepet öpüşlerin. Ben, yeni yetme kıyısında derinlerinin. Sen, ışığı ürperen billur avizelerinden. Öğle vaktinin yaz kokulu renginden; Girerim uykusuz düşlerinin ülkesine. Bakışların öyle saf ki bir gülün hafifliğinden. Görülmedik bir yangınsın içimde alevi titreyen. Ya o yalın harflerin yok mu? Vurdu beni canevimden

Yalnızlık, en içimizdedir. Yalnızlığın güçlü parmakları, Rauf’un yüreğini sıkıca kavramıştı. Nihal’in yokluğunda odalar boş, sokaklar ıssız, hiçbir yerde hayat yok gibi geliyordu. Her şeyde eşinden bir anı aksediyordu. Nihal'in ayrılışı, yolunu kaybetmiş bir adam gibi hissetmesine sebep oluyordu. Nihal’in olmadığı günlerde Rauf’un beslediği aşk, ona ıstırabını gizleme gücü veriyordu. O aşk ateşi hâlâ yanıyordu içinde ve o sevgi hâlâ canlıydı ilk günkü gibi… Kuru ve tatsız geçen günlerin sonunda Nihal’in gel

Metafizik Adam, tekrar sözüne başladı: «Ben hep değişirken hep aynıyım. Bir başkasına hiç karışmak istemiyorum. Bendeki aynılıkları tek değiştirecek sensin, onu da çok iyi biliyorum. Senin içerdiğini düşündüğüm beni daha iyi yönde değiştirecek şeylere sahipsin. Başkalıkların benim aynılıklarımla birleşince bir başka aynı olacağız.»

Gecelerin ağrılı yalnızlığı. Kalbime kor bulaşır. Ağzıma akıyor gözlerin. Saçlarını gülle yıkıyorum. Hadi Fatma bir öpücük, Işıklarını da getir hazır, Ağzından öpeceğim. Çıplak ayakların ojeli, Gözlerine fesleğen taşıyorlar. Şıpıdık terliklerin tokalı. Saçların havuzda başlıyor. Avuçların bir tutam çiçek, Sonsuz düşler altında. Geniş göğüslerin akıyor, Serin teninin ovasına. Tabiat sökülüyor bir beden, Uzanmış ruhum patikalarına. Saf çıplaklığının dağlarına. Bugün, bütün şiirler sana.

Bir Metafizikçinin Günlüğü Kısa Özet Her gün kalbim irşada tabii tutulan bir nefer gibiydi. Kâinatın metafizik temaşasıyla; ruhum tasfiye, kalbim tezkiye ve aklım terbiye mertebelerini çıkarak; ilâhi nura doğru benliğini saflaştırıyordu. Ruhun mefkûresi kalbin içindeki Tanrı’nın ruha üflediği kemâl soluğuydu. Ruh; canlılık, şuur, irade, akıl ve idrak içeren has ve manevi bir cevherdir. Rabbani bir latifedir. Hayat kavislidir. Ruh birdir, Tanrı ise yalın ve sırf birdir. Ruh bütündeki basit birliktir. Kalbin

Noktalama işaretlerinin bizim için ne ifade ettiğini hiç düşündünüz mü? Tıpkı insanlar gibi canlı olsalardı kendilerini nasıl anlatırlardı? Nelerden şikâyet eder, neler yapmak isterlerdi? Peki, bu işaretler günün birinde sıkılarak başını alıp gitmek istese ne olurdu hâlimiz? Arzu ederseniz gelin hep birlikte düşünelim. Onları gittikleri yerden geri getirmek için adım atan kendi küçük yüreği kocaman bir çocuğun sesine kulak verelim. Ne dersiniz?

Neresindeyim sende kalabalık gördüğüm yerlerin, Yalnızca yaban otlarının isyana çıktığı yerdeyim, Pusulam dönmüş, baş ağrıları kımıltısız, omurgasız. Bir bilinç bataklığı, burada, budalalığın şatosunda, Kendimi zincire vuruyorum, prangalı. İşliyorum Demir yollarında, darağacının ipini boğazıma sarıp. Yapay zekâ mıdır nedir, bir kibrit kutusu kadar, Beynimizde saklı dünya daha mı akıllı olacak sanki Savaşlar bitecek mi; silahlar, bombalar, arzular…

“Çizgi konuşabilir mi ki? Dedi dayısına şaşırarak Beren. “Tabii ki konuşabilir, Beren. Çizgiler daima çizgilerle konuşur. Örneğin; doğru çizgilerle, eğri çizgilerle, düz çizgilerle, yuvarlak çizgilerle, kesik çizgilerle, eğimli çizgilerle, enlemesine ve diklemesine çizgilerle konuşur çizgiler.” "Sen de benim gibi eğri büğrü civcivler çiz, Beren. Çocukluğunun özgürlüğünü doyasıya yaşa."

Sukutuhayale uğrayıp yaşama sevincini kaybetmemesi için insanın kendiyle baş başa kalması kalbine en iyi ilaçtır derler. Bu yüzden ruh kadın hiç tereddüt etmeden, işi oyun zarlarına bırakmadan, şehirden uzaklaşmak için kolları sıvadı. Şimdi yaşadığı kulübeyi mukadderatın talihiyle, ederini ucuza düşürebildi. Hiç düşünmeksizin satın aldı. Ve o günden beri de mutlu mesut yaşamanın tabiri caizse arsızca tadını çıkarıyordu.

Muhammedi nur Derviş’in gönlünde zuhur
etmişti. İnsan ruhunun
ilmine vakıftı. Dini akidelerde kusur işlemez vera, takva ve zühd sahibiydi. İnsan
olmaklığının her vecibesini yerine getirirdi.
Gönlü risale madeni gibiydi.Nasihat erbabıydı davranışlarının her
veçhesiyle. Bilgisini ve tecrübelerini fiiliyata
geçirebilen yegâne insandı. Kalbin enfüsi
dilinden anlar, gölgelerdeki
suretlerin asıllarını görürdü. Kalbi su gibi duru
ve usul, ruhu hava gibi
yumuşak ve hafifti. Tabiatın tüm nefesiyle 
mutmain içinde s

Benzimizdeki ifadelerde: hançer gibi hissedilir şekilde zuhur eden yürek yanıklığı, kalp yanması. Hakiki bir amor, birbirimize karşı duyduğumuz derin bir bağlılık, aşırı bir düşkünlük ve hayranlık. Mecnûnâne bir gönül akması ya da kayması, deli divane bir alâkâ. Şevk içinde kifayetsiz bir duygulanım, istiğrak hali: kendinden geçme, şuursuz bir yakınlaşma. İlginin ötesinde bir temayül ve meyil, iptilâ. Vecd içinde bir tutku ve tutkunluk. Belâgatin gagasında dilsizlik. Hevâ, heves ve şiddetli arzu. Delirmenin

Tango, müziğin ritminde yürümektir. İlham tutkusuyla, koşmadan, duraksamadan, itilemeden, her şeyin kontrollü, bütünsel, öz bir esans mahiyetinde devamlı akan engin bir akarsu gibi müzik yapmalıdır bedenler. Tangonun öz varlığı içselleştirilmelidir. Tango, dehliz kanalları gibi derin bir hüzün taşır derinlerinde. Kulağın müziği dinliyorsa, iyi dans etmek için sadece bedenine söz geçirmelisin. Müziğin istediği hareketleri yapmalısın, kendi istediğin hareketleri değil. Dans ederken sizi avatar gibi bağlayan

Diyalog Gazetesi'ndeki köşe yazılarından da tanıdığımız mehmet Gündoğan, bizleri bir yolculuğa çıkarıyor. Alışık olmadığımız bir dille metafizik, felsefe ve İslam literatürünü samimi bir dayı - yeğen diyalogu ile yansıtarak, okuru nefsin hakimiyeti, bütüncül bir ahlak anlayışı ve derinliğe çağırıyor. Bunu kah Goethe'den, kah Bob Dylan'dan, kah Arşimet'ten alıntılarla süsleyerek yapıyor.