Tomris Alpay 1950’li yılların İstanbul’undan kadın hikâyeleri anlatıyor bize. Gülsün, Ağavni, Zilha, Eleni, Nurhayat, Gülizar… Farklı geçmişlerden, dillerden, inançlardan gelen bu kadınlar köklü dostlukları, mücadeleci ruhlarıyla ördükleri dayanışma ağları, yalnızlıkları arasında kurdukları köprülerle bir hayatı yaşanır kılmaya çalışıyor. Tarçın kokulu farnupialar, bahçelerde dolaşan kediler, renkli ampuller, çavuş üzümleri, mahlep ve sakız kokulu çörekler… Gülsün, Ağavni, Zilha kokular tatlar, seslerle can

Tomris Alpay, 1950'li yıllar İstanbul'undan kadın hikâyeleri anlatıyor bize. Gülsün'ün, Agavni'nin, Zilha'nın, Nurhayat'ın, Eleni'nin... Sarmaşık Sokak'tan Burgazada'ya, Tenedos-Bozcaada'dan Taşoz'a, anakara ile adalar, insanın kendi iç adacıklarıyla başka insanlarla bir araya gelerek oluşturduğu anakaralar arasında ince ince işlenmiş ruh hallerini birbirine bağlayan su duruluğunda öyküler bunlar. Alpay, bir mahallenin kadınlarını, onlar arasındaki bağları, gençliği, yaşlılığı, sevdayı, meşki, belleğin kat

Bizim çarşı esnafı çoğunlukla okunmuş gazeteleri un ve suyla yapıştırıp kese kâğıdı olarak kullanır. Kese kâğıtları o gün bütçenizin el verdiği alışverişi dışarı vurmaz, saygılıdır, içindekileri meraklı gözlerden gizler. Her birinin gizli bir öyküsü de vardır. Ev kadınları, yaşlılar, yaz tatilinde çocuklar ev bütçesine katkıda bulunmak için kese kâğıdı yaparlar, filelerine koyup kimse görmeden alıcılarıyla buluştururlar. Fileyi taşıyan kişiyle kese kâğıdı yapanların öyküleri birbirine sarılır. Tomris Alpay

"Çoğu kez, değişik koşullarda hiç düşünmeden dudaklarımızdan, dökülen: ´Gözlerime inanamıyorum´ sözleri hayretimizi açıklarken acaba gerçeği yansıtıyor mu? İyi kötü veya sevindirici, üzücü, acaba gördüklerimiz gerçek mi? Acaba gördüklerimizin ne kadarı görmediklerimize dönüşüyor?" Tomris Alpay, yazılarını bir araya getirdiği Gençlikte Yeşeren Umut´ta kadın, aile, gençlik ve sevgi konularına karşı sadece duyarlı bir yaklaşım sergilemekle kalmıyor, aynı zamanda tüm bunlara ilişkin olarak görüp de görmez