gün yasını taşımakta bulutlar, yarılmakta tanrı sözü kayada. sus ve dinle! kara kalem bir kâğıttan gemiler yap sonra, tufan zamana ağırca yanaşmakta. çünkü çiftlenmeli insan, bir nisan kaydı düşülmeli göğe, öve öve bitmemiş bir metin yırtılmalı harfinden, elif çağrılmalı ve tarih başlamalı yeniden. çünkü su aramalı yer: yeşermeye, şimdiye… ve sonraya saklanmalı adım. çizgi, kırılmalı kendimi sığdırdığım döngünün gecesine… velhasıl: unutulmalı adım bir keskinin ucunda ben sen olmalıyım öykünün susuşunda

Peki sadece yalnızlığınızı mı biliyorsunuz, sadece onu mu? Dağdan dökülen kibre kucak açan ovayı Düz rahatlığı, tembelini ikindinin mesela gördünüz mü? Tanıdınız mı göğe çarpan kuşları[ atılmış zamanları kuyuya] ve züleyha'yı

Dil onulmaz bir yaradır insanoğlunun içinde. Hem hapsedildiği hem ifşa olduğu hem direndiği hem sığındığı büyük bir muamma. Topluma giriş kapısı olduğu kadar toplumdan çıkışın da olası noktasıdır dil. Bu nedenle topluma dair olmanın ve olamamanın ifadesi kaçınılmaz olarak dildedir. Bu noktada, hayata dair sancı, toplumla uyuşamama ancak dilin dağılış ve kırılış biçimleriyle aktarılır. İçinde bulunulan düzene dair bir derdin o düzenin bizi aynileştiren, normalleştiren ve kalıplarla yaşatan kurallı dili ile a