Talihsiz bir kaza sonucu hayata yarım başlamış bir baba ile başlamış bir hikayedir bu. O ne kadar yaşama tutunsa da kader ağlarını örmüştü bir kere. Ölüm meleği, bir gece vakti bu yoksul köye geldiğinde, ailenin dağılma haberini de beraberinde getirmişti. Ölümü öğrenmeden babasızlığı öğrenmişlerdi onlar. Annenin etrafında kenetlenip yaşamaya çalışıyorlardı. Ama bir gün doktora gitme bahanesiyle evden çıkan anne de çekip gitmiş, bir daha da dönmemişti. İki kardeşti onlar. Artık el umuduna kalmışlardı. Hayatl

Biz yaşamı hep ciddiye aldık. Onun için hep yalpaladık. Oysa oluruna bırakıp hayatın akışını yaşamak lazımdı. Bu yüzden hep dert sahibi olduk. Mutluluğumuz kısa oldu, yarım yaşadık her şeyi. Sevdanın adını duyduk. Aşkı yüreğimizde yarım hissettik. Sofradan doymadan kalktık. Bazen ihaneti koynumuzdakinden gördük bazen de can dediğimiz canımızdan. Ömür dediğin arpa boyu kadar kısaydı. Oysa biz hiç bitmez sanıyorduk. Yanıldığımızı en sevdiğimizden darbe yedikten sonra anladık. Yaşamın kıyısında yürüyüp feleğe

Duvar yazıları, ev sahipleri tarafından asker zoru ile siliniyordu. Ülkede büyük bir temizlik hareketi başlatmıştı darbeciler. Köylerde, şehirlerde kim okumuşsa tutuklayıp sorguya alıyorlar, günlerce işkence yapıyorlardı. Gammazlara gün doğmuştu. İnsanlara tek tip düşünce aşılanıyor; her gün radyoda, televizyonda ülkenin gelmiş olduğu durum anlatılıyordu. Halk, ne yapacağını bilmez bir durumda kaderini bekler olmuştu. İnsanlar evlerine kapanmıştı, kimse kimse ile konuşmaz olmuştu; korku hüküm sürüyordu. Tür

Kış geceleri uzun olurdu bu topraklarda günlük işler bittikten sonra yemek yenirdi hep birlikte. Çay demlenir, çerez çıkartılırdı masalara. Bütün ev halkı bir odada (gürül gürül yanan sobanın efrafında toplanılır) dedemin bize anlattığı hikayeleri dinlerdik. Kimi zamanda yaşanmış öyküleri anlatırdı. Gaz lambasının ışığında hüzünlü bir o kadarda acı öyküleri anlatırdı. Ne kadar çileli bir yaşamımız varmış. Azrail bile fazla mesaide buralarda diye düşünürdüm. Gün geldi elektrik girdi hayatımıza, birer birer

Bir devrim türküsü tutturmuştuk dağda bayırda, ovada köyde, kentte şehirde söyleyip durduk insanca yaşamak için. Herkes okusun cahil kalmasın, kula kulluk etmesin. Kimsenin değildi bu eser, halkın türküsüydü. Hep bir ağızdan gırtlaklar yırtılıncaya dek söyleniyordu. Bir gün birileri çıkıp sazımıza ayar çekti. Bozuldu manası ahengi türkülerin. Araya nifak tohumları ekildi. Kardeş kardeşe kıydı. Siz biz diye ayrıldık. Yazılar duvarlardan silindi. Tanklar yürüdü. Postallar çiğnedi umut çiçeklerini. Çeşmeler ku