Düşünce anladım, düştüğümde beni yine en iyi benim kaldıracağımı. "Uyan," dedim. Hayata, çabaya, gerçeklere ve yaşadığın zamana uyan. "Neden?" diye sor kendine. "Neden buradayım? Amacım ne?" "Çabanı, gençliğini, yeteneklerini umursa ve en çok da kendini," dedim, anlamadı kendim. Eğer uyansaydım, uyandırabilseydim zihnimi, yüreğimi… Belki o zaman anlardım teşekkürün yüreğimin dibinde oturması gerektiğini. Kalabalığından taşan zihnimi doldurmasaydım bu kadar düşünce ile, nefes alır mıydı umutlar ve direnir mi

Ve usulca fısıldadı hayat: Beni Oku… Sevgili Herkes, Hayat bazen hiç olmadığı kadar aralıyor perdelerini. Bak diyor ardıma, bak nice güzellikler var. Saklanma o perdenin arkasına. Geçmişi uğurla ve çık nadastan. Zira iyimserlik dünyayı kuşatacak, korkma… Aslında hepimiz bir şeyleri başarmak için programlandık ve hayallerimizi gerçek kılacak gücü içimizde barındırıyoruz. Sadece bazılarımızın o gücü serbest bırakmaya henüz cesareti yok. Hayat okunmayı bekleyen bir kitap gibi karşımızda duruyor. Peki hayat nas

Yapacak bir şeyi kalmadığında neye sarılacağını şaşıran insanlara dönüştük. O kadar çok insanın içinde insansız kaldık ki hâlimize acır olduk. Bizi anlamadıklarını ya da anlamayacaklarını düşünerek bağladık kendimizi susa susa dalgınlıklara. Dalıp gider olduk her şeye... Şarkıların, şiirlerin hatta okuduğumuz kitapların girdabında koca bir hortum oldu beynimizin gelgitleri! Her şeyi umursayan ama bir o kadar da umursamayanı olduk kendimizin... Tek bir kelimeden binlerce anlam çıkardığımız günleri özledik

Her tanışmada nice tevafuklar gizlidir. Bazen bir yabancı gelir ve derdinizin dermanı oluverir. Küçücük bir selam nice kelama gebedir. Bu esasen Rabbimin aracı kıldığı kişidir. Vesiledir. İnsanın bunu idrak etmesi uzun sürse de elbet farkına varır ve şükrüne şükür ekler. Dönüm noktasında bile vesile olabilir o kişi, biz bilemeyiz Allah bilir.