Hikaye anlatmayı hem tutkuyla sevmek hem de neredeyse mühendis titizliğiyle öykü çalışmak, yazmak ne yazık ki bugün çok az yazarda rastladığımız bir durum. Günümüzün hastalığı da bu değil mi zaten? Sevdiklerimize karşı savruk davranmayı marifet saymak illeti. Emre öyle değil. İşi buymuş gibi titiz, iş değilmiş gibi heyecanlı ve coşkulu yazıyor. Üstelik ortaya sıkıcı öyküler çıkmıyor. Garip? Eğlenceli? Ürkütücü? Derinlikli? İronik? Şaşırtıcı? Evet evet hepsi... Onun öykü evreninde ejderhalarla, son fil sürü

Dördüncü Dilek, içinde masallar barındıran bir roman. Masallar bildiğimiz masallara benzemiyor pek. Aralarında yüzlerce yıl olan iki farklı zamanda yaşayan Ali, iki zamanın da yabancısı. Bir tarih dersi gibi başlayan hikaye, fantastik bir alemin insanın kendi ruhundaki çatlakta biriktiği suya benziyor. Belki o su sonradan bir otobüsün üzerimize sıçrattığıdır diyoruz. Pek de diyemiyoruz. Çünkü traşlı yüzüyle belinde hançer taşıyan tarih öğretmeni, okula, Ege adaları fethinden geliyor. Hayır, çok karıştırmadı