Bir gece harflerim tutuştu. Ateşler içinde bir Elif yüreğimdeki hikâyenin içine yürüdü. Elif'ten Be'ye sıçradı gönül yangınım. Heceler çoban ateşi oldu. Kelimelerden bir harman kül oldu. Cümleler ateşe kul oldu. Aşk, ateşti. Elif'e eşti. Elif'e düştü. Elif'e ateş düştü. Sonra bir sabah incecikten bir kar yağmaya başladı yüreğime. Tozmaya başladı yüreğim Elif Elif Cayır cayır yanan hikâyemin harfleri dondu kaldı. Yüreğim üşüdü. Ayaza çekti sabahlarım. Kar Âdem'di. Dem bu demdi. Ateşim söndü. Elif bana he

?...Kim öpülür ?yokluğundan? Kimimiz var sahi? Benim iki varım bir yoğum var. Biri yârim. Yârim var çok şükür. Yara gibi. Derman kanar. Kanayan yarama, yaramdan kanayan dermanı sürerim. Ne güzel bir döngüdür bu. Biri derdim. Derdim var çok şükür. Derdi olmayan yok olur. Çok şükür derdim ?dertsizlerin derdi gibi değil. Sahi kim öpülür yokluğundan? Yârim var. Yaram gibi sıcacık. Derdim var. Dermanım derdimde saklı. Dostum. O da yokluğunda saklı. Dostum! Öpülesi yokluğuna selam olsun. Yokluğunda saklıdır va