Güzellik ne oradadır, ne burada; ne şu zamanda, ne bu zamanda; ne Romada, ne Atinada. Güzellik, hayran olabilen bir ruh neredeyse oradadır. Başka yerde ararsanız, nafile! İşte, çok merak ediyorsanız, asıl mesleğim bu. İşim yeryüzünü gezmek. Köşe, bucak, deretepe. Gecesiyle, gündüzüyle, yazıyla, kışıyla, solan yapraklarıyla, açan çiçekleriyle Allahın bu güzel eserlerini seyretmek insanda kainatta Allahı görmeye, anlamaya çalışıyorum. Onun için hayatımı bütün lüzumsuz teferruattan arındırdım.

Besmele bahsi, bir esma bahsidir. Çünki Allahın adıyla başlamak, her işte, her şeyde, Allahın ismini okumayı gerektirir. Risale-i Nurun kronolojik olarak değilse de, metodolojik olarak başı olan Birinci Söz, Her şeyin başı olan Besmeleyle başlar

Can, paslı bir bıçak yarasıdır varlığın göğsünde. Tenin beyaz yüzünde bir kardelen hülyasıdır. Göğün en canlı yıldızı, yerin en kanlı çiçeğidir. Yüreğimizin yayında gerili oktur can, ki buralı değildir, şimdiye de razı değildir, bizden önceleri ve bizden sonralarıdır. Gölgemizin kuytularında saklı bir hayaldir.Can ki bizden ama bizden olmayandır,bizimle ama bizimle kalmayandır.Alnımızda doğmuş bir şebnemdir can,ki bizde ama bize ait olmayandır,bizden ötelere aşkları vardır.

Alabildiğine geniş zannettiğimiz hayat yolculuğunda, sayısını bilemeyeceğimiz zor tercihlerle ve dar geçitlerle yüz yüze gelir insan. Bu dar kapıların ötesinde ise insanın kendisini bir okyanus kadar derin ve martı kadar özgür hissedeceği nurani iklimler vardır. Senai Demirci, bu kitabıyla bizleri, aşılabildiğinde aydınlık bir hayata götüren dar kapıdan geçmeye hazırlıyor.İnsanı ,kendini ve kainatı keşfetmeye ,haddini ve rabbini bilmeye çağıran denemelerle okuyucuyu akli ve kalbi bir yolculuğa çıkarıyor.Üs

Risâle-i Nûr, bir insan teki olarak, var oluşumuzdaki derin çelişkileri uyandırıyor, üzerine kül bastığımız temel acılarımızı tazeliyor. Herbirimizi doğuştan Müslüman kabul eden tarafgirlik kalıplarını hiç ciddiye almadan, elimizde hazır bulduğumuz imanımızı dayanak yapmadan, sıfır noktasından hareketle, tüm insanları aynı kumaştan dokunmuş bilerek konuşuyor. Bizi tam da düştüğümüz yerden kaldırıyor. Risâle-i Nûr, kalbimizi yeniden yazıyor

Kalbini ağlattığın kuytulardan çıkıyorsun. Sevdalarına sağır şehirleri terk ediyorsun. Ümidinin kanatlarını kıran dar vakitlerden sıyrılıyorsun. Aşksız ve ışıksız sabahlara veda ediyorsun. Sızılarına merhem olmayan avuntulardan vazgeçiyorsun. Ne olursan ol, yine geldiyor sana Rabbin. Olduğun gibi kabul edildiğin yere varıyorsun. Seni başköşeye koyan göklü Söz'ün şehrine gidiyorsun. Secde secde alnına biriken hasretlerini kucaklamak için yürüyorsun. Ümit yağmurlarının kalbini ıslattığı iklime firar ediyorsun