Bu öykünün yurdundan uzak kalmanın acılarını duymuş ve içinden yurduna tümüyle bağlı bir insanın eseri olduğu kolayca anlaşılır. Gırnata'nın ve Elhamra'nın, Kurtuba Camii'nden başka bir şey olmayan ve kiliseye çevrilen bu mabedin görünümlerini kendi gözlerimle yerinde görerek betimledim. Bu betimler, Paris-Kudüs Yolculuğu adlı eserimdeki şu satırlara bir ek gibidir: Cadix'ten Kurtuba'ya gittim. Bugün, bu kentin kilisesi olan camiyi hayranlıkla seyrettim. Şairlerin mutluluk ülkesi saydıkları eski Bètique

Down Sendromlu bir çocuk annesi olan Dürdane Uluata, her engelli çocuk ebeveyni gibi önceleri çocuğunun durumunu kabullenememiş, umutsuzluk, çaresizlik, suçluluk duyguları içinde çırpınmıştır. Ancak, kısa sürede toparlanmış, çocuğunu olduğu gibi kabullenmiş, olağanüstü bir sevgi, sabır ve fedakarlıkla, bir Anadolu kentinin kısıtlı olanaklarına rağmen onu eğitmeyi başarmış, onun kendi ayakları üzerinde durabilmesini sağlamıştır. Aynı zamanda hem çocuğunu, hem de ailesini mutlu kılmıştır. Dürdane Uluata

Asırlar boyunca kutsal yerlerin; Mekke Medine'nin milletimizin gönlünde ayrı bir yeri olmuştur. Adına şiirler, kasideler söylenmiş,aşıklar hasretiyle gözyaşları dökmüştür. Günde 5 vakit yönümüzü döndüğümüz Kabe-i Şerif'in özlemiyle yanan yüreklerin ateşini ancak vuslat söndürür. Her bir santimetre karesine,her toz zerresine o Nebiler Nebisi (s.a.v)'in kokusunun sindiğini bilen aşıklar için bu beldelerin kıymeti paha biçilmez birer elmas mesabesindedir. Bu aşıkların hasretini dindirmek,bir nebze olsun gönü

Ruhsal yapı genellikle iki durum karşısında zorlanır.Sınanma cilveleri ve boşluk duygusu.Acı ve mutlulukla sınanma dönemlerinde derin algı kapanır.Yaşanan deneyimlerle oyalanır insan ve sınanma bilincini geliştirmek zorlaşır. Daha geniş ölçekte yaşanan kırılma ise boşluk duygusudur.Küresel dünya ağları insanın kendi gerçekliği ile yüzleşmeden avunacağı bir alan vaat ediyor.Bedel ödemeden elde edilen bu avunma biçimi kırılgan benlikleri çoğaltıyor. İnsan nasıl bir çıkış yolu bulabilir? Yeniden metinle

Yeni Hayat Yabancı Çocuklar için Türkçe kitabı; ülkelerinde eğitimlerini yarıda bırakmış ya da hiç başlamamış oldukları halde Türkiye' de ikamet eden ve eğitim alan yabancı çocukların Türkçe öğrenmelerini amaçlayan ve bu alanda çocuklar düşünülerek hazırlanmış ilk kitap olma özelliğini taşıyor. Bu kitabı hazırlarken çocukların Türkçeyi eğlenerek öğrenmelerini arzu ettik. Görsel hafızalarını etkin kullanabilmeleri açısından kitabımızı görsellerle destekledik. Her bölüm sonunda çocukların öğrendikleri konu

Küçük Okyanuslar, en önemli seksen kuşağı şairleri arasında gösterilen Necat Çavuş'un, otuz yıla yayılan şiir emeğinin mahsulü. Necat Çavuş, ne 80'lerde pek çoğu ustalık mertebesine ulaşmış herhangi bir İkinci Yeni şairine yüz vermiş ne de dönemin yüzer-gezer heveslerine kapılmıştır. 1983 yılında Keşifler adı altında bir araya getirdiği ilk şiirlerinden itibaren Karakoç-Diriliş damarından neşvü nema bulan bir şiir yazar Çavuş; yeteneğini Diriliş düşüncesi ile terbiye eder. Nitekim Çavuş'un İslam dünyasının

BİR YİĞİT ATINA BİNDİ VE GİTTİ... Kalemin avuçları bu kadar yaktığı, parmaklara dikenlerinin battığı za­man çok az olmuştur. Cuma yazılarından derlediğimiz bu kitabın önsözünü yazmak ne garip bir tecellidir ki danışmanı olarak bize düştü. Oysa kitap üzerinde bütün istişareleri yapmış, detayları konuşmuş, iş sadece önsözü yazmaya kalmıştı. «Bugün yazarım, yarın yazarım» derken hayatında hiç uzun vadeli plan yapmayan Bedri Hocam, ömrünün özünü yaşadı ve gitti... Bu kitabın oluşumundaki tasarılarını, fikirle

MİNYATÜR Öyle incesin ki yaprak gibi Rüzgârlar kalbinden gelir Öyle incesin ki bedenin Uçup giden bir güvercin Kalabalıkta solgun bir minyatür gibi Öyle incesin ki göl gibi Çocuklar sulara eğilir Sular çocukların önünde dize gelir Öyle incesin ki çöl gibi Ne yöne baksam Leylâ gibi Bakışımın tozunda bir ferman belirir Öyle incisin ki yağmurlar yağar Gizlenir sedefin içinde söz gibi

Hüseyin Atlansoy'un ilk dönem şiiri, Chaplin'in sessiz filmleri gibi 'karanlıkta icra edilen' bir pantomim gösterisidir. Nitekim Atlansoy'u etkilediğini bildiğimiz Cahit Zarifoğlu'nun şiiri de, Türk şiirinde pantomimin sesli film karşısındaki konumunu güçlendiren ayrıksı bir tecrübeye işaret eder. İşaret eder diyorum, zira Zarifoğlu'nda şiirin mantığı, dili kendine özgü bir işaretler sistemine dönüştürmüştür. Bir defasında şiirin içindeki el kol hareketlerinden bahsetmiş olan İşaret Çocukları Şairi, kuşkusu

Hepimiz birer yolcuyuz. Dünya denilen yerden gelip geçiyoruz. Sadece yaşanılanlar değişiyor. Yollar hep aynı. Tek farklı olan kervanın yolcuları... Her yolcu kendi âleminde... Değişmeyen tek bir gerçek var. Dünyada sonsuza kadar yaşayan yok. Ne kadar yaşasa da doyan yok. Doymak için değil paylaşmak için yaşayan tüm yolculara selam olsun! Bir yudum hayat yaşıyoruz şu dünyada Tadımlık ve kısacık Doymaya da gerek yok aslında Malum insanoğluyuz Ne kadar verilirse bize Bir o kadar çabuk sıkılıyoruz...