Kim bilir, bu hayat kitabında kaç yapboz parçası böyle unutulup gitti. Bizi bugüne getiren milyarlarca an, o yoldan ya da şu yoldan gitmemize sebep olan minik karşılaşmalar, selamlaşmalar, minik dargınlıklar ve bugün, bu anda bizi biz yapan hayat, bize neleri unutturdu böyle... Kim bilir, görevi biten neyi çekip aldı hayatımızdan? Biz, kimin hayatından şöyle bir gelip geçtik?

Çocuğum ben, okula gitmeli, sokaklarda oynamalı, akşam olunca evime girmeliyim. Annemin kollarında huzur bulmalı, babamın gücünden güç almalıyım. Oysa onlar öyle mi? Sokak Çocukları onların ne akşam girecek bir evleri var ne dizleri kanayınca öpecek bir anneleri! Dayak yediklerinde çağırmak için koşacakları bir babaları da yok... Peki neden? İşte bu sorunun cevabını vermiş otuz yazar yazdıkları otuz hikâyede. Sizlerin de desteği ile sokakların doğurmadığı ama sokakların koruyup kolladığı, sokakların yaşat

Aylardan Eylül Vakit Sonbahardı... Çiçekler renginden vazgeçer mi hiç? Haberi var mıydı bu ağaçların senin ölümünden ki vazgeçtiler hepsi birer birer renklerinden? Yoksa tevafuk muydu Eylül? Ah dedem! Sen gittin, öylesine yalnız kaldı ki yüreğim, öylesine çıplak, öylesine sensiz, öylesine sevdasız... Ve kaçınılmazdı bu acı artık. Tıpkı sonbahar gibi döküldü gözyaşlarım önce yüreğime sonra toprağına... Ama vakit artık acıyla kavrulma vakti değil. 20 yıllık ömrüme sığdırdığım senle ilgili ne

Bu melodiyi hepiniz tanıyorsunuz, hepinizin yüreğinde yeri vardır bu sözlerin... Hepimizin söylediği, hepimizin duyduğu ve hepimizin yaraları olduğu cümleler bunlar, peki ya sen? Senin bir hikayen var mı? Bu kitabın hangi sayfasında bulacaksın kendini? Hangi satırların arasında nefesin ciğerlerine ağır gelecek? Kimi özlediğini hatırlayacaksın? Kimi arayıp ''özledim'' diyerek kapatacaksın? Oturup saatlerce düşünmedim ben, 'İçimden Geldi' yazdım... Sevgilerimle...Nermin Saçar

Ege'nin küçük bir köyünde yaşayan Ali, tıpkı köyündeki Menderes Nehri gibi coşkulu, saf, temiz bir aşkla sever Elif'i. Körpecik yüreklerinde en derin aşkı yaşayan Elif ve Ali'nin kırk yıl sonra yüzleşmesi ve birbirlerini yanlış anlamanın yarattığı üzüntü ve hayal kırıklıkları ile sessizce helalleşmelerini anlatan gerçek bir yaşam öyküsü... Aşk türlü türlüydü bu hayatta. Bazısı bir anda çarpıyordu adamı, bazısı yavaş yavaş. Kimisi bir güçlü rüzgarla göklere uçuruyor, kimisi gönlünün kurak çöllerinde serin m

Yalnızlık bir tek O'na özeldir. O eşsiz ve tektir! O'nun olduğu yere erişmek ve O'nun kadar yalnız kalabilmek biz insanların haddine mi? Acılar büyütür, olgunlaştırır, çaresiz bırakır, kimsesiz bırakır, sesinizi sessiz bırakır ve asla unutulmaz, mutluluklar gibi pembe değildir rengi, karadır, katran karası, hadsizdir! Akşamın rengini denizin sonsuzluğuna bırakıyorum, her sabah aynı umutla doğuyor güneşim üzerime. İçimden atamadığım acılarım, kimsesizliğim, çaresizliğim, kalemimden kağıtlara damlıyor; acım

Gerçek bir masal kahramanı da olabilirim, gerçekliğini yaşadığını sandığım, dokunulan, hisseden ve hissedilen bir karakter de! Artık değişmek hiç önemli değil... İnandığın yalanların gerçekliğini yaşamak mı; yolun neresinde olduğunun önemine aldırmadan, kaybetmek pahasına, yalanları görüp, gördüğün bu yalanların karşısında her şeye baştan başlamak mı? Bazı kurallarımı silip silip bir daha yazacağım. Mutluluğum için ihtiyacım olan tek şey; kendimim! Sen de varsın bu dünyada... Peki, var mıyız? 'Gerçe

Çünkü Yorgunum. Yorgunum; Yoruldum. Çünkü yorgunluğumun Gecelerin sessizliğini, zamanın ağırlığını Ve yokluğunun hasretini Taşımak gibi bir gayesi var. Çünkü Yorgunum. Yorgunum; Yoruldum. Çünkü yorgunluğumun Gecelerin sessizliğini, zamanın ağırlığını Ve yokluğunun hasretini Taşımak gibi bir gayesi var.

Şiir okumak için aşık olmak gerekiyordu belki de, Sair olmak için de... Yoksa şiir kitapları hep tozlu raflar arasında kendilerine ait köşelerinde mi kalacaktı? Her yerde şiir olmalı! Duraklarda, afişlerde, kahvehanelerde, kafelerde, çarşıda, dükkanlarda, pazarlarda, seyyar satıcılarda, kireç badanalı duvarlarda, sloganlarda... Evet bayım sloganlar şiirolmalıydı... münzevi...