Aklı fikri denize açılıp maceralar yaşamak isteyen genç Robinson Crusoe, esir düştüğü Faslı korsanların elinden kurtulur. Ancak bu sefer de bindiği gemi batar ve ıssız bir adaya düşer. Bu adada hayatın değerini anlayan ve yaşadığı her şey için Tanrı'ya şükretmesi gerektiğini öğrenen Robinson, bir gün adasına gelen bir yerlinin hayatını kurtarır. Cuma adını verdiği bu yeni dostuyla hayatı baştan sona değişir.

Her şey aç olan yeğenlerinin karnını doyurmak için bir ekmeği çalmasıyla başladı ve bir ekmek için tam yirmi yıl hapis yattı Jean Valjean. Hapisten çıktığında herkese ve her şeye karşı öfkeliydi ve ilk yaptığı iş yine çalmak oldu: Bir papazın evindeki gümüşler. Ama bu hırsızlık onun kaderini değiştirdi ve tüm dünyaya karşı öfke duyan Jean Valjean bambaşka bir adam oldu. O artık yoksulların koruyucusu, haksızlıkların karşısında duran, merhametli ve iyi yürekli bir adamdı.

Huysuz, aksi ve kaba bir çocuk olan Mary Lennox Hindistan'da kolera salgının baş göstermesiyle anne ve babasıyla birlikte evini de kaybeder ve İngiltere'de yaşayan amcasının yanına gönderilir. Uçsuz bucaksız bir fundalığın ortasındaki malikânede yaşamaya başlayınca Mary'nin tüm hayatı değişir. Amcasının yıllarca hiç kimsenin girmesine izin vermediği Gizli Bahçe'yi bulmasıyla hayatında çok büyük mucizeler gerçekleşir ve Mary artık o eski huysuz ve mutsuz kız olmaktan çıkarak yepyeni bir hayata başlar.

Amerikan İç Savaşı’nın sürdüğü o acımasız ve sert geçen yıllar herkesi olduğu gibi March ailesini de etkilemişti. Babaları savaşmak için orduya katılan Meg, Jo, Beth ve Amy anneleri ile birlikte hayatta kalma mücadelesi verirken bir yandan da yoksullukla savaşıyordu.Hayatlarına beklemedikleri anda yan komşunun torunu Laurie’nin girmesi ile birlikte bu küçük dört kadın, hem hayatın zorluklarını öğrendiler hem de güzelliklerini keşfettiler. Yaşadıkları tüm zorluklara rağmen asla birbirinden kopmayan bu dört k

Birbirinin tıpkısı iki çocuk İngiltere’de aynı gün doğdu biri bir prens, diğeri ise bir dilenci olarak ve bu iki çocuğun yolu tuhaf bir şekilde kesişti. Prens Edward ve Tom Canty kıyafetlerini değiştirince kaderleri de değişmiş oldu.Prens şimdi bir dilenci, Tom ise bir prensti. Hayat birisi için açlık, soğuk ve hayatta kalma mücadelesi ile geçerken diğeri için her şey güllük gülistanlıktı. Ancak gerçek prens hiçbir zaman vazgeçmedi ve hakkı olan tacı almak için türlü maceralara atıldı.Mark Twain’in bu eşsi

Fransız bir gazeteci olan Cladius Bombarnac, çeşitli ülkeleri gezip orada gördüğü enteresan şeyleri ve ilginç insanlarla yaptığı röportajları çalıştığı gazeteye gönderen gezici bir muhabirdir. Şimdiki görevi ise Tiflis’ten Pekin’e yolculuk yapıp bu yolculuk sırasında yaşadıklarını, gördüklerini ve yaptığı röportajları okurlarına aktarmaktır.Büyük Transasya treniyle yola çıkan Bombarnac, hiçbir olay olmadığından yakınıp tam ümidini kesmişken kendini öyle maceralar içinde bulur ki, bir süre sonra kendisi bile

Sabahattin Ali Öyküleri-2 - Kazlar - Sarhoş - Bir Firar - Kırlangıçlar - Candarma Bekir - Kanal - Arap Hayri - Pazarcı - Kağnı - Kamyon - Bir Şaka - Apartman - Gramofon Avrat - Fikir Arkadaşı

İçimizdeki Şeytan Macide, Ömer'in koluna asılmış gidiyordu. Kafasında hiçbir şey yoktu. Daha doğrusu, bir şey düşünmüyor, sadece muhayyilesinde birbirini kovalayan levhaları seyrediyordu. Maddi hayatla bir tek alakası vardı: Şu anda Ömer'in kolunda olduğunu ve bu kolu sımsıkı tuttuğunu biliyordu. Gözleri yarı kapalıydı. İçinde hâlâ deminki ağlamanın verdiği hafiflik ve onu takip eden bir saadet hissi devam ediyordu. Böyle konuşmadan yürümenin de uzun sözler kadar birbirlerine ruhlarını açmaya yardımı olduğ

Yalnız bir şeye dayanmak artık benim için mümkün değil: Her şeyi kafamda yalnız başıma saklayamayacağım. Söylemek, bir şeyler, birçok şeyler anlatmak istiyorum... Kime? Şu koskocaman dünyada benim kadar yapayalnız dolaşan bir insan daha var mı acaba? Kime, ne anlatabilirim? On seneden beri hiç kimseye bir şey söylediğimi hatırlamıyorum. Boşuna yere herkesten kaçmış, boş yere bütün insanları kendimden uzaklaştırmışım; ama bundan sonra başka türlü yapabilir miyim? Artık hiçbir şeyin değişmesine imkân yok... L

Hayatta hiçbir şey ona kıymetli görünmemiş, peşinden koşmak, erişmek, sahip olmak arzusunu vermemişti. Etrafına daima bir yabancı gözüyle bakmış, hiçbir yere bağlanmak arzusu duymamış, bu yalnızlığının gururu içinde, memnun olmaya çalışmıştı. Şimdi ilk defa bir şey istiyor, hem de korkunç bir şiddetle istiyordu. Fakat niçin bu istek bir imkânsızlıkla beraber gelmişti? Niçin hayatının bu en büyük arzusunu, şimdiye kadar belki yine içinde, fakat en gizli yerlerde saklı duran bu arzuyu, hapsedildiği yeri parça

Macide, Ömer'in koluna asılmış gidiyordu. Kafasında hiçbir şey yoktu. Daha doğrusu, bir şey düşünmüyor, sadece muhayyilesinde birbirini kovalayan levhaları seyrediyordu. Maddi hayatla bir tek alakası vardı: Şu anda Ömer'in kolunda olduğunu ve bu kolu sımsıkı tuttuğunu biliyordu. Gözleri yarı kapalıydı. İçinde hâlâ deminki ağlamanın verdiği hafiflik ve onu takip eden bir saadet hissi devam ediyordu. Böyle konuşmadan yürümenin de uzun sözler kadar birbirlerine ruhlarını açmaya yardımı olduğu muhakkaktı.

Ulu Tanrım. kalbim seninle konuşmak için içimde bir su gibi akıyor ama sen bu yüreği korkuyla dolduruyorsun oysa korksam da dua etmem için bana ağız verdin. Bana ne bilgelik ne de kurnazlık bahşettin. senin öfkeni nasıl dindireceğimi bile bilmiyorum. Ama sen ne diyeceğimi biliyorsun. çünkü daha sözcükler dudaklarımdan dökülmeden sen onların ne olduklarını zaten biliyorsun ve tüm yaptıklarımızı görüyorsun. Yine de o zavallı günahkârlar için sana dua edeceğim. Böyle konuştuktan sonra Rahel başını eğdi. Tanrı

Yatak odasının kapalı atmosferinden yavaşça çıkıp balkona çıktığında ürperdi. Farkında olmadan bedeninin sıcaklığına yakın olmak için dirseklerini içeri çekti. Aşağıdaki manzara halen sisin içine gömülüydü. Yoğun, sütümsü buhar Zürih Gölünün üzerini kaplamıştı. Bu tepeye tünemiş küçük evinden göl genellikle bir ayna gibi dümdüz görünür ve gökyüzünden geçen her bir beyaz bulutu yansıtırdı. Gözünün gördüğü, ellerinin dokunduğu her yer ıslak, karanlık, kaygan ve griydi.Ağaçlardan su damlıyor, evin kirişlerinde

Soğuk içine işledi ve kendini tüm bu eşyaların ortasında bir yabancı gibi hissetti. Bu yatakta kimle kimler oturmuştu; ağlamaklı bir halde baktığı aynaya daha önce kimlerin bakmış olduğunu düşündü. Hiç bilmediği bir ülkedeki bir yabancı gibi için korkuyla doldu; hiçbir şey onun için tanıdık değildi ve bu duygu içini buz gibi bir havayla doldurdu.

Nöbetçiler her zamanki gibi akşam olunca şehrin kapılarını kapattı. Ancak kapıları kapatmak sadece şehir içindeki korkuyu hapsetmeye yaradı. Öldürücü bir buhar gibi korkunç bir kader beklentisi sessiz ve ışıksız evlerin üzerine çökerken, karanlık, bir zamanlar şanlı ama şimdi çökmüş, korku içinde titreyen Romanın üzerine birtabut örtüsü gibi indi. Ancak yıldızlar insanların yakarmalarına kulak asmadan her zamanki gibi kaygısızca parlıyor ve hilal şeklindeki ay sanki hiç barbar tehdidi yokmuşçasına sessizce

Odamda ışık Yakmadım, karanlıkta oturup her şeyin nasıl başladığını ve nasıl sona erdiğini hatırlamaya çalıştım. Her şey bana o, eski, kayıp zanâanda kalmış gibi göründü. Yıllar önce çocuk vermiş olan bedenim sanki yeniden incelmiş, henüz olgunlaşmamış bir kız bedenine dönmüş gibiydi. Ben de kalbi hızlı hızlı atârak yatağına oturmuş, uyumadan önce onu düşünen bir kıza dönmüştüm. İstemsizce ellerimin yandığını duyumsadım ve sonra beni telaşlandıran bir şey oldu, tarif etmesi zor bir şeydi. Baştan ayağa anide

Yaşlı adam sanki kalp krizi geçiriyormuş gibi aniden sarsılmaya başladı. Koridorun sonundaki oda, kapısı sessizce kilitlenen o oda... Üç odalı o suiti kendi ailesi için tutmuştu. Karısı uyuyordu ve birkaç dakika önce huzur içinde nefes alırken gördüğü o kadın hayır, yanılıyor olamazdı -bir yabancının odasından sessizce süzülen o kadın, daha on dokuz yaşında olan kendi kızı Ernaydı.

Tüm bunlar yirmi dört yıl önce oldu, ama yine de uğradığım hakaretlerden sonra, binlerce yabancının önünde, utanç içinde orada durduğum anı hatırlıyorum da kanın damarlarımda donduğunu hissetmiştim. Bir kez daha ne kadar zayıf, zavallı, güçsüz ve korku içinde olduğumu hissetmiştim. Bir kez daha ne kadar zayıf, zavallı, güçsüz ve korku içinde olduğumu hissediyorum; acı olarak nitelediğimiz tüm bu şey, işkence gören bedenin, en üst seviyeye kadar acı çeken etini tamamen yok etmek için yeterli değildir.

Bir zamanlar sadece benim olacağını hayal ederdim; seni. kaçak olan seni çocuğun içinde tutabileceğimi sandım. Ama o senin oğlundu! Gece vakti acımasızca benden Uzaklaşıp bir yolculuğa çıktı; beni unuttu ve asla geri gelmeyecek. Bir kez daha yalnızım. her zamankinden daha beter hem de. Sana ait hiçbir şey yok elimde, hiçbir şey, Ne çocuk, ne bir kelime. ne bir satır, ne de hafızanda bir yer...