Allah, Allah'ın sizi bağışlamasını istemez misiniz? Öyleyse siz de bağışlayıcı olun. diye buyurur. Peki gerçekten her kul bu bilgeliği gösterebilir mi? Her hata affedilir mi örneğin? Koca ömürlerin yitip gitmesine sebep olmuş hataları affedecek kadar yürekli ve inançlı kullar var mıdır şu dünyada? Gerçeğin Gölgesinde, gizem ve sırlarla başlayarak tahmin dahi edilemeyecek kadar büyük bir drama dönüşen acıklı bir aile hikâyesi... Her sayfasında Ben olsaydım ne yapardım? diye sorduran, Emine ile Zehra'nın ha

Annesinin hüküm giymesi sebebiyle hapishanede doğup büyüyen Hayat sonunda özgürlüğünü elde eder ve bir avukat olarak yepyeni bir hayata yelken açar. Ancak geçmiş dediğimiz şeyin bir gölge misali sahibini asla bırakmayacağından habersizdir. Kendini bulduğu aşk üçgeni içerisinde vereceği kararlara paralel geçmişiyle yüzleşecek ve annesi Kader'in izinden gidip gitmeyeceği, onun izinden istemeyerek de olsa gitmiş, daha doğrusu buna mecbur bırakılmış diğer mahkûm kadınların yaşam öyküleri neticesinde şekillenec

Tek bir sesle aydınlandı içimdeki bitmek bilmeyen o gece. Işıklar içinde şimdi dünyadaki kimsesizliğim, annesizliğim, babasızlığım, kardeşsizliğim, memleketsizliğim ve çaresizliğim... Bu ses babamın Hadi oğlum demesi gibi döşeğimin yanı başında, elleri saçlarımda. Bu ses annemin bir işe başlarken zikrettiği Bismillah gibi her daim abdestli ağzıyla. Bu ses abimin tel örgüler ardında Sus ana yalvarırım derken titreyen sesi gibi. Bu ses beyaz, bu ses bembeyaz... Bu ses şimdi tüm kimsesizliğiyle kimsesizliğimde

Gençlik, her şeyin geçeceğine inandırıldığımız, asıl mücadelenin sonrasında başlayacağı söylenen bir dönem. Peki sahiden öyle mi? İçimizi yakan o ilk aşkın ateşi zamanla söner mi mesela? Çabucak unutulur mu yaşanan acılar? Daha mı kolay iyileşir gençken yaralar? Önünde çok uzun bir yol var. Sırtında ise hayal kırıklıkları, vedalar ve kayıplar... Bunca yükle gidebilecek misin o yolun sonuna kadar? Tam yaşayacak gibi oluyorum, karşımda hayatı buluyorum. Hayalle bile dağılmayan ruh sıkışıklığının çaresizliğ

Günümüzden yıllarca önce, yağmurlu bir sonbahar günü, öğleden sonra... Dişi bir insan yavrusu olarak geldim Dünya'ya. Şimdi ise hafif serin bir yaz gecesinde, sessizliğin hüküm sürdüğü bu kumsalda dalga seslerini dinlerken gökteki yıldızları izliyorum. Ve bir gün uzaktan baktığım o yıldızlara, yani gerçek yuvama döneceğim, biliyorum. Bilinenle bilinmeyen, görünenle görünmeyen kucaklaşıyor. Biliyorum, bildiğimin ötesi de var. Görüyorum, gördüğümün ötesi de var. Ve Dünya döndükçe umut hep var. Merhaba Dünyalı

Artık benim türküm bu kulaklarımda çınlayan. Anlattığı hikâye benim hikâyem. Çağlar boyu kana olan susuzluğu hiç dinmeyen insanoğlunun en büyük eserinin; savaşın, çocukluk hayallerini hallaç pamuğu gibi dağıttığı bir neslin hikâyesi... Kan donduran türlü zulümlere, insanlıktan utandıran çeşit çeşit işkenceye, sürgünlere, göçlere mahkûm edilen sonra da tıpkı kendinden öncekiler gibi tarih denilen kör kuyuda yok olup giden önemsiz insanların hikâyesi... Duyabilenler için acımasızlık, vahşet ve ölüm vadediyor.

Çocukların daha yürümeden dans ettikleri Kolombiya'nın Karayipler kıyısındaki Barranquila'da doğdum. 10 yaşımdan beri çalışıyorum. 'Çıplak Ayaklar' çok çalışmanın, asla vazgeçmemenin ve hayallerine inanmanın sonucudur. Başarı bir sonuç olabilir ama asla bir neden olmamalıdır. Müzik, insanlarla iletişim kurmak için harika bir enstrüman. Şu bir gerçek ki eğer söyleyecek sözünüz varsa, söylemelisiniz. Çok sık kim olduğuma, nereden geldiğime dönüp bakarım. Ve kendimi ülkem olan Kolombiya'ya adadım hep. İlk sebe

Yöresel söylemiyle Hizmeker, ailesinin geçimini sağlayabilmek adına çocukluğunu ve belki de gelecek düşlerini gözünü dahi kırpmadan feda ederek varlıklı bir ağanın yanına hizmetkâr duran Hüseyin'in gerçek yaşam öyküsünü işliyor. Roman aynı zamanda, Türkiye Cumhuriyeti'nin ilk kurulduğu günden bu yana içinde bulunduğu siyasi çalkantıların, Anadolu insanının gündelik yaşamına tesirine de tarihsel bir nitelikte ışık tutarken; unutulmaya yüz tutmuş gelenek ve görenekleri adeta ölümsüzleştirme misyonunu da üstle

Annesini, onu hatırlayamayacağı yaşta kaybeden minik Tuğrul, annesi yerine koyduğu babaannesi tarafından fazla korumacı bir şekilde yetiştirilir. Bu hassasiyet minik Tuğrul'un akranlarından uzak, yalnız ve kırılgan büyümesine yol açar. Pek çok oyuncağı vardır Tuğrul'un, oysa onun tek istediği arkadaş edinmektir. Bir gün bu aileye herkesin hayatını değiştirecek Güneş katılır. Babasının yeni eşi Güneş, oldukça genç ve güzel bir kadındır. Tuğrul'un ablasından bile küçük yaşta olan Güneş zaman içerisinde Tuğrul

Öyle harfler, kelimeler ve cümleler vardır ki daha siz derdinizi anlatmadan, Konuyu biliyorum. der, şefkatle sarar, yolunuzu aydınlatır ve dermanınız olur. Şifa kitabının da en önemli varoluş sebebi okuyucusunun gönlüne teselli olmasıdır. Zihninizde sabır ve şükür farkındalığını oluşturarak kaldırılamayacak yüklerinizi hafifletir. Geçmişin olumsuzluklarını ve geleceğin kaygılarını bir kenara bırakarak sessiz ve sakin bir şekilde düşünmenize olanak sağlar. Kün fe Yekün'ün sahibini hatırlatarak çaresizliği ve

Hiçbir yere, hiçbir mekâna, hiçbir gruba, hiçbir tanıma ait değilim. Kimsenin beklentisi ya da hayal kırıklığı değilim. Kimsenin neşesi de değilim kederi de değilim. Kimsenin derdi de değilim devası da değilim. Hem hiç kimseyim hem de herkesim. Bütünün içinde hiç, hiçliğin ortasında biriciğim. Birçok konuda cahilim ama hiçbir konuda bilge değilim. Çaldığım her kapıda misafirim, kapattığım her kapının ardında güvendeyim. Ne istediğimi çoğu zaman bilsem de insanım; yanılırım, hata yapmaya meyilliyim. Eksikler

« İnsanı insan eden duyguların sırtta bir kambur misali taşınan yük olarak görüldüğü, tamamen tüketime ve 'sıradaki'ne dayalı şu dijital çağda şiirin, bizi bize hatırlatmak adına büyük bir sorumluluk üstlendiğini hep düşünmüşümdür. Ancak bu sorumluluğu günümüzde kimin devralacağına dair endişelerim hep baki kalmıştır. İşte bu noktada Özgür Kınay'ın kalemi ile tanışmam, bu anlamda edebiyat ile ilişkisini masum ve kıymetli tutmayı başarmış herkes gibi benim de yüreğime su serpiyor. Olan bitene genel geçer bir

Doğduğumuz andan itibaren kendimizi 'hayat' adı verilen uzun bir yolda buluruz. Bazen hızlı ve kolayca ilerleriz o yolda; bazense önümüze çıkan engelleri aşmamız, yokuş yukarı yorulmamız, hatta başka yollara sapmamız gerekir. Yolun sonunda bizi bekleyen manzara ise yol boyunca yaptığımız seçimlerdir. Kimine İyi ki! kimine de Keşke... dedirtir. Yeniden Doğsam, bu seçimleri yapma cesareti göstermeleri sayesinde Türkiye'de kendi alanlarında önemli başarılara imza atmış mutlu bir azınlığın hikâyesi. Müjdat Geze

Çevresi aynalarla dolu, pembe ve ışıl ışıl bir atlıkarıncaya binmiş dönüyordum bir müzik kutusunun içindeymişim gibi... Çalan melodiyi de duyuyordum. Etrafta çocuk kahkahaları ve onların peşinde koşturan aileleri vardı. Atlıkarıncanın yanında ailemi ve dostlarımı gördüm. Çocuklarım bana el sallıyor, herkes beni izliyordu. Sahi ben kaç yaşındaydım? Atlıkarıncada tek başıma ne işim vardı? Neden her yer leylak kokuyordu? İclal kenarda durmuş, kendi kendine konuşuyor ve sürekli ağlıyordu. Ağlama İclal, haydi ge

« Dünyaya herkes alnında yazanı yerine getirmek için gelirmiş. Ben de zannediyorum ki sadece âşık olmak; zaman, mekân ve imkân düşünmeden âşık olmak için gelmişim... » Sabahattin Ali Sabahattin Ali'nin, Kürk Mantolu Madonna eserindeki Maria Puder'e de ilham kaynağı olduğu tahmin edilen gizli aşkı Ayşe Sıtkı ile yazışmaları on yıllar sonra gün yüzüne çıkıyor. Bizzat Sabahattin Ali tarafından kaleme alınan ve daha önceki hiçbir kitabında yer almamış bu metinler, usta edebiyatçıyı daha yakından tanımamıza ol

Ruhumuzu ne, nasıl teselli edecek? Hayal kırıklıklarımızı, çektiğimiz sıkıntılar ve acılar sonucunda yara alan ruhumuzu! Belki Tanrı'yla muhabbete dalmak, doğaya teslim olmak, bir kedinin düşlerimizi ısıtmasına izin vermek, belki de sıcak yaz geceleri gördüğümüz rüyalar kadar cüretkâr, soğuk kış gecelerinde yudum yudum içtiğimiz çay kadar sıcak öyküleri okumak ruhumuzu teselli etmeye yetecek... Ruh keşfetmek ister, yolculuklara çıkar, mevsimler arası göç eder, yağmurda ıslanmayı, karda yürümeyi ihmal eder

İlk kitabım olan Sabır'ı, irşat ve tebliğ için kurduğum sosyal medya hesaplarımdan ilham alarak yazdım. Gündelik hayattan bilgilerle karşılaşacağınız için kendinizden önemli bir parça bulacağınızı ve türlü imtihanlarla dolu dünya yolculuğunda samimi bir yol arkadaşı olmasını ümit ediyorum. Sabır kitabı, karanlıklarla karşılaşacak olan okuyucusuna ışık olur, nefes aldırır, umut aşılar ve Rabbini hatırlatır.

Düşüncesine dahi katlanamayıp başına gelirse öleceğini sandığı her şeye alışıyor insan. Dayanamam dediğin ne varsa ayağına yarım numara küçük bir ayakkabıyla uzun mesafe yürümek kadar canını acıtıyor en fazla. Ölümün en onursuz şekli belki de acıya alışmak. Acıya direnmekten bahsetmiyorum. Direnmek, acının varlığını kabullenmeyi gerektirir. Oysa alıştığın şeyin varlığını da kanıksarsın. Mücadele yoktur direnmekteki gibi. Boyun eğersin. Hatta bir zaman gelir, varlığını umursamazsın bile... Ben bu acıya alış

Hiçbiri benim değildi aslında; Onlar yolcu, ben ise hancıydım... Hep birine bakıp çıktılar hayatımdan. Ama iyi ki baktılar; Ben onlara karşılıksız sevgiyi tattırdım, Onlarsa bana hayatın taşlı yollarını...

Zaferini kutlayacak kimsen kalmadığında, kaybedenin sen olduğunu anlayacaksın. İnsanlar aşkın da nefretin de en derin duygular olduğunu iddia eder hep. Bunu söyleyen insanlar hiç çaresiz kalmamış belli ki. Çünkü çaresizliği iliklerine kadar yaşamış herkes bilir ki, asıl ağır olan pişmanlığın ta kendisi...