“Tek bir sözcük fazla değil, tek bir sözcük yanlış yerde kullanılmamış.” Neue Zürcher Zeitung Judith Hermann, aşkın ve korkunun pençesinde gerçek hayatı ıskalayan, yaşama dair planlarının sonuçsuz kalışına kederden çok melankolik bir ruh haliyle katlanan insanların duygularını yoğun atmosferli bir anlatımla, özgüvenli bir dille sunuyor okura. Hikâyelerinin üzerine sanki bir sakinlik serilmiştir, bazen neredeyse hareketsiz görünürler, ama gergin bir durgunluktur bu – sıcak, nemli bir yaz gününde, fırtına pat

Son Yıllarım, 1934-1950 yılları arasında, kısmen 2 Dünya Savaşı’nı da içine alan bir dönemde, zamanımızın en büyük bilim insanının çeşitli ilgi alanlarına dair yazdığı dikkat çekici yazılardan oluşuyor. Pek çoğu günümüzde de hâlâ çözüm bulmamış, ırkçılıktan dünya barışına, bilim ve din arasındaki ilişkiden eğitime, görelilikten sosyalizme kadar çeşitli önemli meseleler üzerinde düşündüğünü gösteren, savaş öncesindeki ve savaş yıllarındaki fikirlerini yansıtan yazılarında baskın duygu olan karamsarlık, savaş

Bir ateş gördüm koca Balkan’da, tuttum, ellerimle giyindim sırtıma, yandım ama yanmayı da öğrendim. Hep böyle oluyor, sen de bilirsin, tek ömrü var insanın, sınırları belli, bir sevda ve bir kent yetmiyor bana. Yaşamak istiyorum bütün insanlarda, yürümek istiyorum yollarını dünyanın, karışayım, her şeyde bir parçam kalsın Parçalansın dizlerim, erisin elim, kanım kanlara karışsın, sularım sulara, dünyanın otlarıyla koksun saçlarım. Puslu bir sabah Nauplion limanında, bir kez daha âşık ve ölümcül

Kan sağar gece gündüz yüreğim, tuzaklar gözyaşlarına kurulmuştur; dalgın durur deli gönlümün aynası, kavuşmak bir başka yaza kalmıştır; ne kadar kulak kesilsem de dünyaya sözcüklerden daha gerçek değildir aşk sözcüklerden daha gerçek değildir ölüm. Dilim pas içinde, doyum bulunmaz ona, bir ateştir ki yârin gül ağzı korkmadan öpmek bir serüven, bir bela: Bir sancıdır aslında belki de bu mutluluk, çünkü bir gaflet, bir öfke tutturmuşum, başlarken her gün bir başka yenilgiye dağ başlarına, ummanla

Angela Nicely, şeker mi şeker, çok tatlı ve masum bir kız gibi görünebilir, ama gerçek hiç de öyle değil! Ailesine bir yavru köpek aldırmaya, Bayan Darling’in Yılın Öğretmeni seçilmesi için elinden geleni yapmaya ve izci kampında Burnu-Havada Tiffany’yi geçip rozet kazanmaya çalışırken Tatlı Bela Angela işleri yine çok fena karıştıracak! Çok komik üç hikâyenin başrolünde tabii ki Tatlı Bela Angela var!

“Ahmet Altan, Yasemin Çongar, Mehmet Barlas, Murat Belge, Cengiz Çandar, Oral Çalışlar, Halil Berktay, Şahin Alpay, Hadi Uluengin, Gülay Göktürk, Baskın Oran, Alper Görmüş, Ali Bayramoğlu, Nazlı Ilıcak, Neşe Düzel, İsmet Berkan, Mümtaz’er Türköne, Fehmi Koru, Mehmet Baransu, Şamil Tayyar, Mehmet Altan, Eser Karakaş, Mahmut Övür, Nagehan Alçı, Rasim Ozan Kütahyalı, Ayşe Hür, Engin Ardıç, Emre Aköz, Yıldıray Oğur, Fuat Uğur, Cem Küçük... VESAİRE... Daha çok isim var, pek çok... Onlar da “vesaire” sözcüğünün i

“Neredeyse her sayfada, müthiş bir yazarın çok eski temalara getirdiği yeni bir bakış açısının verdiği zevki tadıyoruz.” –LA Weekly Seçkin bir entelektüel olan yaşlı akademisyen Axel Vander göründüğü gibi bir adam değildir, bütün yaşamı bir yalandır. Yakın zamanda yitirdiği eşinin yasını tuttuğu sırada geçmişine ait sırlarını ve dikkatle gizlediği kimliğini bildiğini iddia eden bir kadından aldığı bir mektupla birlikte yaşamı farklı bir yöne sapar. Aslında geçmişinin ortaya çıkmasından hep korkmuş olan Vand

“Kayboluşa dair muhteşem bir anlatı. Gördüğümüzü sandığımız şeylerin yalnızca gözümüzün önündeki bir sis perdesinden ibaret olduğunu gösteren bir kıssa.” – Paul Jandl, Neue Zürcher Zeitung Her şey bir tek öpücükle başlar. Ama gerçekten de tek bir öpücük olabilir mi? Tirol’deki bir kasabada doğup büyüyen Franz, babasının düğün organizasyonunun bir parçası olarak gelin ile damadın en güzel günlerinde fotoğraflarını çekmektedir, ta ki bir gelin düğün sırasında hayatını kaybedene kadar. Bu olayın Franz’la bir i

Bu bir destan... Bizim destanımız... Öyle bir destan ki; Bir eşi daha Yazılmadı Bugüne kadar, Biz yazdık!.. Yedi düvele karşı... Varolmak için, Kuvâyi Milliye yazdı, Nâzım Hikmet Anlattı, Ben çizdim, Havaya... Suya... Toprağa... NURİ KURTCEBE

Bizim küçük Zürafa Zozo’yu artık hepiniz tanıyorsunuz. Ormanda arkadaşlarıyla birlikte yaşayan sevimli mi sevimli bir zürafa o. Arkadaşlarının hepsini çok seviyor ama üşengeçliği yüzünden ara sıra onların her yaptığına katılmadığı oluyor. Oysa ormanda her şey işbirliğiyle yapılır, her şey paylaşılır. Hele temizlik konusunda mutlaka herkesin katkısı gerekir. Bizim Zozo bu kuralı göz ardı edince bakın başına neler geliyor! VERİLMEK İSTENEN DEĞER: TEMİZLİK 1- TEMİZLİK VE DÜZENLİLİK 2- ARKADAŞLIK 3- YARDIMLAŞMA

Anadolu’nun Yunan işgalinde olduğu yıllar. Özellikle Batı Anadolu’nun köyleri, şehirleri, İzmir’in işgalinden sonra birer birer Yunan güçlerinin hükmü altına giriyordu. Yitirdiklerimiz yalnızca toprak değildi; insanlarımıza da insanlık dışı acılar çektiriliyordu. Halkın büyük kısmı direniyordu elbette, işgale uğrayan yerlerin namlı eşkıyası da çoğunlukla dağdan inip direnişe iştirak ediyordu. Ancak birlik ve düzen yoktu. Bu çetelerin henüz hepsi direnişe ikna olmamıştı, bir kısmı da ateş bacayı sarana kadar

Mila, Defne, İris ve Selin dört arkadaş, hepsi de aynı sınıfta hem de. Bir de Ela var, Mila’nın küçük kız kardeşi. İsimleri gibi kendileri de çok tatlı bu kızların, ama hepsi birbirinden farklı. Biri çekingen, biri sabırsız, biri uykucu, biri konuşkan. Yine de çok iyi anlaşıyorlar. Üstelik hepsi de karamelli çikolataya bayılıyor, öyle ki kendilerine ‘Karamelli Çikolata Dörtlüsü’ diye isim bile takmışlar. Mila’ya tatsız bir şaka yapılınca da birlik olup bunu yapanı bulmayı ve ona bir ders vermeyi kafalarına

Yılmaz Özdil’in kaleminden “Mustafa Kemal” ve “Son Cüret” üçlemesinin son kitabı... Cumhuriyet’in “kurucu ayarlar” tabir edilen ilk 15 yılında neler yaşandı? Günümüzde olan bitenleri kavrayabilmek için yol haritası.

Bir kırmızı gül. Bekliyor, yeni güne aralayıp perdeyi. Bilse ki bir kalpten ötekine en kısa yol ayrılık... Biri söylese dinlemez, yaşayarak öğrenecek. Ah neyin ne olduğunu daha bilmeyen masum çocuk! Balkondan seyrettiğin bu şehrin içinde geziniyor kötülük bu boynuna doladığı atkıdan bile korkar olan şehrin, cinnet geçiren sokaklarının köşe başlarında cinayet ve senin ipi kopmuş bir uçurtmanın peşinden koşan gözlerin senin henüz ölüm görmemiş gözlerin; sarkma, düşersin.

“Elinizdeki bu çalışma, adından da anlaşılacağı gibi, kuşkusuz tarihle ilgilidir, ama kesinlikle ne toplumsal, ne budunsal, ne de tarihsel bir araştırma veya incelemedir. Bir yazarın, yazınsal çalışmaları sırasında aklına takılan veya rastlayınca bir kenara not düştüğü, izlenimleri, yorumları ve (asıl) sorularıdır sadece.” Ah Şu Biz Karabıyıklı Türkler, yazarın okurken karşısına çıkanlardan ve merak edip incelerken aldığı notlardan doğan bir çalışma. Demirtaş Ceyhun, Türklerin Orta Asya’dan Anadolu’ya geliş

Yeni Tarım Düzeni Tarımda yeni bir dönem, yeni bir düzen var. Pandemi, iklim krizi, kendine yeterlilik, yasaklar, kısıtlamalar, korumacılık, yoksulluk bu döneme damgasını vurdu. Gıda egemenliğinin önemi arttı. Tarım potansiyeli ve üretimi yüksek olan ülkeler yeni tarım düzeninde “zengin ülkeler” olarak adlandırılacak. Türkiye, iklimi, ürün çeşitliliği, kendine yeterli olma potansiyeli ile yeni tarım düzeninde önemli ülkeler arasında yer alabilir. Üretirse açlık, kıtlık olmaz. Üretmezse açlık da olur, kıtlık

10 Temmuz 1971 gecesinden beri yaşım yok. Ne ihtiyarladım ne gençleştim. Yaşımı yitirdim. Artık yüzümden okunmuyor. Gerçek şu ki, var olmadığım için kendime bir yüz veremiyorum. Hiçliğin yanı başında durdum kaldım, orada zaman yok, rüzgâra kapılmış, hafif bir meltemin dalgalandırdığı beyaz çarşaftan oluşan o uçsuz bucaksız sahile bırakılmış, bağrına sığınan yıldızların, görüntülerin, çocukluk düşlerinin boşaltıldığı gökyüzüne savrulmuş, zamanın içindeki her şey yok olmuş, Tanrı bile. Fas Kralı'na yöne

Yeniden gezegen unvanını kazanmak için neler yapması gerektiğini öğrenmeye çalışan Plüton, Güneş Sistemi’nin üçüncü gezegeni olan Dünya’ya gidiyordu. Bundan önceki ziyaretlerinde kısa da olsa Merkür ve Venüs, ondan bahsetmişlerdi. Ama Plüton’un öğrenmek istediği daha çok şey vardı. Küçük bir mavi nokta olarak görünen Dünya’ya doğru yol almaya devam etti.

Şebnem son derece akıllı ve meraklı bir kız. Annesi ve babası fizikçi olduklarından onun da meraklı olmasında şaşılacak bir şey yok aslında. Onlara sorduğu binlerce soruya hep makul ve anlaşılır yanıtlar alıyor ve bu yanıtlar çoğu kez başka başka sorularına yol açıyor. Kendine güveni de tam. Bu yüzden büyükannesinin oturduğu kasabaya trenle kendi başına gidebileceğine inanıyor ve bunu kanıtlıyor da. Ancak trenden indiğinde karşılaştığı bir boya fabrikası ve renk renk boya kutuları ona annesinin renk