Zihnini, fikirlerini, hislerini, ruhunu tutsak eden insanlarla aranda sırça duvar olsun. Çünkü böyle insanlar korkularına esir olduğundan mütevellit her hadisenin neticesinde inkâr etmeyi çok severler. Benliğini bedenine hapsetmiş biri özgür olmayı beceremediği gibi senide tutsaklığına sürükler. Zihnin uyuşuk, ruhun pısırık hale gelinceye kadar sana olumsuzluklardan bahsederler. Artık özgüveni olmayan birine dönüştüğün vakit senin adında kararlar verirler. Unutma ki insan hayatının tamamını dört duvar arası

İçimde yanıyor sanki Korku şehirlerinin ışıkları, Sinmişim bir köşesine ömrün Mahzun ve hüzünlü. Hep gelir mi kaybettiklerin Geceleri? Sığınacak limanları Kavurur mu rüzgârlar Eksiliyor bir şeylerim, Hiç getirmiyor dünü. Gözlerim, Boşlukları çiziyor Çoktan bitmişim haberim yok. Sevincin adını koyamadığı, Ben yaşıyorum bu hüznü.

''Yazmak vazgeçmemektir'' demiş kalem üstadları. Yazma süreci de insanın başladığı nokta ile bitirdiği nokta arasında süregelen bir dönemdir. Kalemi ciddi mahiyette ele alarak bu işe girişenler; kalemden, kağıttan, yazmaktan vazgeçememektedirler. Çünkü yazmak eylemi, yazı işçisinin yoldaşı, dostu olmaktadır. Yazı işçisi, yazarak bütün yaşadığı duyguları kağıtlarla paylaşmaktadır. Yalnızlığı, aşkı, sevdası, vatani duyguları, hayata bakışı, fikirleri, düşünceleri; yazı işçisinin yazdığı bütün safhalara yansım

Benim Kalemim Senin Kalemini Döver… Herkesin Kalemi Kendine Göre Güçlüdür Ama Daha Güçlü Olan Kazansın…

Yoruldum… Hani ağlamak ister ya bazen insan. Öyleyim işte! Koca bir yokluk sinmiş üstüme, üstü başı toz, pas içinde, kaldırması zor… Ayaklarım çıplak, ayakkabılarımsa yorgunlukla bağlı… Hüzünden şal takılı boynumda, kıyafetlerimse hep ağlamaklı… Saçlarım bile sensizlik kokarken, her bir telinde parmak uçların saklı… Var şimdi git aramıyor derdim ne haksız ne de haklı… Yorgunum bil istedim, koşup giden zamanda. Arkana yaslan ve beni dinle! Bizi düşün, bizi hayal et! Unut tüm kavgaları, acıyı unut! Döktüğümüz

93 baharında Amanos Dağları eteklerinde bir araya gelenlerin tek hedefleri sahipsiz dışlanmış ve kimsesi olmayan çocuklardı… O çocukları ya terör örgütüne vereceklerdi ya da Ruslara satacaklardı. Onlar için çocukların hiçbir önemi yoktu. Önemli olan o çocuklar üzerinde kazandıkları ve kendilerine güç vaat edenlere karsı kusursuz bir hizmetkâr olmaktı. Güç aşağıdan yukarıya doğrudur. Güç sahibi olmak isteyenler, ya hırslarına kapılırlardı ya da ben şahım dedikleri oyunun sadece kuklalarıydılar. Onlar ortak o

Sen ki Sarı Komutanların en nicesi Sarı ağabeyimiz, sen bu vatan için can verdiysen, seni ölümsüzleştirmek için biz de kitaplar şarkılar yazarız, uğruna. Rahat uyu yiğidim, biz yanındayız. Unutma, gittiğin gün biz de seninle birlikte bu vatan için canımızı vereceğimizi and içtik. Sen eğer mutlu olursan, biz de mutlu oluruz, sen bu kutlu davada, Tanrıdağından kızıl elmaya ulaşasıya kadar canımızsın. Sen bizim her şeyimsin. Ruhun şad, mekanın uçmağ olsun yiğidim. ‘’Vatanın altında yatan düşler, birden toprağı

"Herkes Tesadüf Eseri Doğar."

Bir Banka Soygunu Hikâyesi… Güneşli bir Cuma günü, şehrin sanayi bölgesindeki bankaya giden Turan, hayatını zehir eden borçları ödemek için kredi başvurusu yapacaktı. O gün bankada olan soygundan ve o soygunda rehine olacağından hiç haberi yoktu. Kredi başvurusu olumsuz olduktan hemen sonra bankaya kara çarşaflı üç tane soyguncu girmişti. Soyguncular, 10 dakika içinde tüm parayı taşıyacaklarını düşünüyorlardı. Ama yaptıkları plan işe yaramayınca B planına geçerek, rehinelere yaşatacakları eziyet dolu dakika

Sana, yorgun düşmüş kelimelerle geliyorum, Zindana atılmış tüm harflerim, İdama mahkûm olmuş sözcüklerim, Müebbet almış tüm kitaplarım, Şimdi, ben de ölüme mahkûm edilmiş bir şair olarak Sana, yorgun düşmüş kelimelerle geliyorum, Zindanı, İdamı, Müebbeti, Ölümü göze alarak.

Her durumun, duygunun ve yaşantının bir şiiri vardır. Bu kitapla birlikte kelimelere ruhumdan üfleyip duygularıma anlam vermenin mutluluğunu yaşadım. Duygular şiire dönüştü. Yüreğimden kelimelere aktardığım duyguların gönüllere dokunması dileğiyle...

Varlığınızda yok olmaya hazır mısınız? Yada bir yok oluştan doğmaya... İşte varoluşun aslında yokluk olduğunu bilenler hayatın küllerinden yeniden doğmayı da becerirler.

“Uydurulmuş yaşam normları ve dayatmaları kabullenip, yaşamdan soğudunuz mu? Öyle zamanlardayım şimdi, dar vakitlerde. Yağmurun yağışı, güneşin batışında bir anlam aramıyorum artık. Aslında yaşamıyor, yaşama taklidi yapıyorum.” diyen Şehnaz, yeniden hayata tutunabilecek mi? Şehnaz’ın dilsiz yaraları konuşuyor bu kitabın içinde, sesleri korkutucu ve yalan söylemiyorlar. Hepsi gerçek tıpkı uzun zamandır ülkemizde yaşanan kadına şiddet ve kadın cinayetleri gibi… Çağdaş bir ülkede temel eğitimin, aile eğitimini

Hepimiz için en önemli istek, soyut bir gerçek olan mutluluğu istemek olmalıdır. Çünkü yaşamın en güzel tarafı mutlu olmaktır. Mutluluk dahil tüm isteklerimizi dört adımda gerçekleştirebiliriz. İlk adım istemektir. Ne istediğimiz konusunda da son derece net olmalıyız. Yeterince net olmadığımız takdirde evrene değişik türden enerji frekansları yollayacağımız için alacağımız karşılık da belirsizlik olacaktır. Bu yüzden isteğimiz net olmalıdır. Ne istediğimizi net olarak belirlediğimiz zaman, adeta onu kendimi

Bu çocuksu yolculuk… Bu elleri nasırlı gece… İçimde şehrin kalabalığına karışmış bir bagaj heyulası… Saçlarımda akşamdan kalan bir dağınıklık… Dilimde enkazdan çıkmış hece hece cümleler. Yol evvel, yolcu ahir. Gitmeler bilinmesi imkânsız bir soyutluk. Soyunup girdiğim yatak, bu beni örten yorgan, ya başımı koyduğum yastık… Çok annem çok çocukluğum…

Genç kız, gözlerini yıldızların özgürce gezindiği gökyüzüne çevirdi. Ruhu kenarları sivri bir yıldıza takıldığında oradan aşağı inmedi. Belkide inmek istememişti... Meraklı kız, onunla birlikte aynı anda gökyüzüne bakan adamdan habersizdi. Adamın ruhuda ay`a asılı kalmıştı. Birbirlerini görebilseler bile farklı bir boyuttaydılar. Ne aradığını bile bilmeyen bir kız ve onun bütün bir hayatını değiştirecek adamın hikayesi. Her şey iki kralın kendi aralarında yapmış olduğu bir antlaşmayla başlamıştı! Bir antlaş

“Ne tuhaf bir gün, ne tuhaf bir mevsim, ne tuhaf bir havaydı... Umut`un taksisine bindiğim anın öncesi ve sonrası, birbirinden nasıl bu kadar farklı akmış olabilirdi? Tıpkı zaman gibi, mevsimler ve kokular da izafi olabilir miydi? Olmasalar şu anda sonbaharın ilkbahara kışa olduğundan daha yakın olmasını, havanın duman yerine erguvan kokmasını kendime nasıl açıklayabilirdim ki?” Hayel; gerçek aşkın varlığına kuşkulu gözlerle bakan, üniversiteli, genç bir kadındır. Matematik onun için, peşinden koşmaya gocun