Sarı ayrılığın rengidir... Sarı gül vermez sevenler birbirine... Taksilerin de rengi sarıdır. Hiçbir yolcusu çok uzun kalmaz içinde. Güneş sarının öyle güzel bir tonunda doğar ki üzerimize, o da çok durmaz yerini bırakır geceye... Pembe panjurlu diye oturduğumuz evler aslında sarı panjurlu. Üstüne bir boya çekilmiş ve mutluluğun rengini pembe koymuş insanlar. Sarı panjurlu evlerde yaşıyoruz. Birçok duyguyu bu evlerde paylaşıyoruz: Mutluluğu, acıyı, kardeşliği... Beraber gülüp beraber ağlıyoruz. Bazılar

Mühim olan ne kadar aydınlık bir dünyada yaşadığımız değil, dünya nasıl olursa olsun kendi dünyamızı güzelleştirebilmemiz. Önce dünyanızı güzelleştirecek olan şeyleri sıralayın. Para mı, aşk mı, saygınlık mı, karın tokluğu mu, kariyer mi? İnanın bana bunlar bir zincirin halkası gibidir. Biri olduğunda diğerinin de olması kolaylaşır. Bunları sırayla elde etmenin yollarını artık herkes öğrendi de mutluluk sağlandı mı onu bilmiyorum. Unutmayın! Para, nerede harcayacağımızı bilemezsek sadece cebimizde yüktür.

Amerikalı piyanist ve besteci "Eubie Blake" öldüğünde 104 yaşındaydı ve 102 yaşındayken televizyonda bir söyleşi yaparken şöyle sordular: "102 yaşında olmak nasıl bir duygu?" Blake cevapladı: "Yaşın pek tadı yok. Yaşamanın tadını çıkartmaksa çok güzel..." Peki daha 20 yaşındayken yaşamaktan sıkıldığını, mutsuz olduğunu; henüz 30 yaşındayken hayattan bıktığını, kendini değersiz hissettiğini söyleyenlere ne demeli? 50 yaşına gelince "biz bittik artık" diyenleri de hiçbir zaman anlamadım ben. Ortada çözülm