Arapça, Allah-u Zülcelâl Hazretlerinin kullarına hitap ettiği lisanların en sonuncusudur. Belagatiyle mucize arz eden Kuran-ı Mübinin lisanıdır. Muazzam bir kelime haznesi vardır. Kelime zenginliği kadar, kaide zenginliği bakımından da hiçbir lisan ona yaklaşamaz. Dillerin en zengini, en faziletlisi ve en muhteşemidir. Ayrıca Efendimiz (sallallahu aleyhi ve selllem)’in meramını kendisiyle ifade ettiği lisandır. Bu lisanı konuşmakla kişi, en derin bir hayranlık duyduğu en sevgili Efendisine daha fazla benzem

Hâricî-Vehhâbî-Selefî mecraların, zahiri haktan görünen batıl iddialar ile samimi Müslümanların zihinlerine şüphe düşürmek için gayret gösterdikleri herkesin malumudur. Bu eser, İslami ilimleri tahsil eden kimselerin bu gibi hadiselere hazırlıklı olmalarına katkı sağlamak maksadıyla tertip edilmiştir. Eser, ders olarak işlenecek şekilde hazırlandığı için her mevzuu mümkün mertebe muhtasar ve anlaşılır tarzda kaleme alınmıştır.

Muhammed Yelkenci Hoca Efendi’nin kaleminden dökülen bu eser, Kur’ân ile sünnet arasındaki koparılması imkânsız bağdan bahsediyor. Öncelikle bu bağı Kur’ân-ı Kerim’in ayetlerinden delillendirerek başlıyor ve haddi zatında vahyin tek muhatabı olan Rasûlullâh (Sallallâhü Aleyhi ve Sellem)’e her hususta ittibanın emrolunduğu gerçeğini ortaya koyuyor. Hadislere muhalefetin bizzat Efendimiz (Sallallâhü Aleyhi ve Sellem)’e muhalefet olduğunu ifade ediyor. Sünnet inkârcılarının görüşlerine red mahiyetinde yazılan