Özge Doğar’ın 8. Kitabı raflardaki yerini aldı. Çiçekçi Kadın Pembe, sokağın içinden öylesine geçen insanlara utanarak seslenirken, yeni öyküler başlatıyor bizlerde; kadınlığa, insanlığa, geleceğe dair kapı aralıyor, umudun oltasına takılmamızı sağlıyor. Doğa sesini bizlere duyurmaya çalışırken varoluş alanında kadın nerede? Gelecekteki insan, bugüne baktığında iklim krizini yaratan insan krizlerini mi görecek? Çaresiz romantikler miyiz yoksa tüketim çılgınları mı? İnsan insanı ararken, kendini yapay zekâd

Sema toplumsal normlardan, kolektif utançlardan, ortak sevinçlerden, cinsiyetçi inançlardan ilham aldı. Sema’da, Aşk’ın farklı anlamlarını görüyoruz. Birey olarak var olmaya çalışan Sema’nın kimi zaman sadece duyduğu, kimi zaman şahit olduğu, kimi zaman da bizzat yaşadığı anlar bir hikaye akışında, şiir ile çizimin harmonisinde okura sunuluyor. Bu harmoninin okuyucuya açtığı alan o kadar göreceli ki; okura çok iş düşüyor.Sema’nın her bir sayfasında yazar, çizer, okuyucu, herkes var.İyi seyirler…

Kadın Doğum Kliniği. Suzan, Frau Adler, Sabira, Türkan Aydın ve Mai-Lin... Kadınlar koğuşu. Yer Almanya – Hamburg. Gülsen Gülbeyaz’ın, kimisi düşük yapmış, kimisinin rahmi alınmış, kimisi kürtaj olmuş beş kadının hikâyelerinden yola çıkarak kaleme aldığı İçsel Yol, başlı başına bir kadın romanı. Dilleri, inançları, kültürleri ve yaşları farklı olan bu beş kadın, kendi inisiyatifleri dışında bir hastane odasında buluşuyorlar. Babanın, kocanın, sevgilinin “dışarıda” kaldığı bu koğuşta yaralı, hasta, örselenmi

Gökyüzünün kendilerinin olduğunu sanan titrek kırlangıçların yuvalarının çalındığı 80’li yılların ardından, hayatının son otuz yılını Almanya’da sürgünde geçirmiş Aras Rodoslu, ölümünden sonra bulunan, yayımlanmamış romanı ile ardında bıraktığı soru işaretlerine yenilerini ekler. Türkiye ve Almanya’da hayatlarına girdiği ve onu hayatlarına kabul etmiş kadınlar, önce cenaze töreni, sonrasında ise kâğıt tomarı halinde bulunan yeni romanın yayımlanmasını kutlamak için toplandıklarında, aslında her birind

Ağır işlerde çalışarak geçen suskunluk yıllarının ardından gurbetteki işçilerin yardımına hafta içi her sabah ve akşam birer saat kendi dillerinde yayın yapan Köln Radyosu yetişir. 2 Kasım 1964: Radyo istasyonundan ilk Türkçe yayın, memleketten seslenen bir efsane, bir dost sesi, yaşama sevinci… Köln Radyosu, sanki gurbette yaşayanların her şeyi, içlerine gömülmüş kendi sesleri… Dilsiz kalmış gurbetçilerin birbirlerine gönderdikleri selamlar, şarkılar, türküler… Alamanya, bir anlığına sanki memleket... Köl

Bu kitap önemli bir tarihi belge özelliği taşımaktadır. Cumhuriyetin kuruluşunun taşları ulusal kurtuluşun içinde döşenmiştir. Kitap da Adana ve Çukurova bölgesinde kurtuluştan kuruluşa giden taşların nasıl döşendiğini tüm ayrıntılarıyla anlatan bir tarihi belgedir. A. R. Yüregir’in torunu T. Z. Yüregir dedesinin hatıratını günümüz Türkçesiyle güncellemiş ve yüzlerce dipnot ekleyerek çeşitli açıklamalarla konuları çok daha anlaşılır hale getirmiştir. Kitap, Mondros Ateşkes Anlaşmasının imzalanmasının ardınd

Ben kurulmadan çalamıyorum Poyraz döndürüyor başımdakini Tiktak atıyorum anca nabza şerbet Güzelce kazısam gerçeği hayattan Güzelinden bir resim yapamıyorum ki şöyle: Şiirle dünyanın resminde tanışmak… Elinize pastel boya alıp resmetmek için etrafa bir bakar olun, bu dünya hangi renklerle görünüyor? Belki resmedilemeyen dizelere dökülüyordur, belki de “resim sessiz şiir, şiir dile gelmiş resimdir.” Eros ve Hamsi’deki şiirlerin kimileri tekbaşınalığın kalabalığında kulak misafirlikleri, kimileri kazıd

- Avrupa’da dolaşan “hayalet” bize de gelir mi? - Migrene kafa tutulur mu? - Oynaklığın sonu neden hüsrandır? - Evinde çelik kasa olanların listesi bir gün çıkartılırsa... - Bu memleket bizim mi, kimin? - Anonslu kasetlerle iletişim... - Uçurtma tamircileri neden az? - Cabriolet otomobilin faydaları... - Bilmeden yapanlar nasıl yapıyor? - Safralar demirbaş olursa... - Hayatın delikleri nasıl kapatılır? - Anıların bir solma vadesi var mı? - 78 Kuşağı’nın demirbaş şiiri hangisi olmalıdır? - Devri

“Geçmişin karmaşasını bir türlü unutamamak, usulca geçip gitmiş tarihi ve gençliğimizi adeta diriltmeye çalışmak istememiz ideallerimizin güzelliğine olan inancımızla, yenilginin kalplerimizde bıraktığı derin izleri silmek için miydi yoksa? Sokaklardaki boyaları dökülmüş eski binaların duvar yüzeylerine çıkan kırık dökük sloganları tamamlama ustası değil miyiz?” Kitabın ilk bölümündeki metinleri okuyanlar, mektupların sanki kendilerine yazıldığı hissine kapılabilirler. Mektuplarda dile getirilenler, a

Tarihin en caniyane yüzyılı” olan 20. yüzyıl, onca savaş, yıkım ve sömürüyle beraber bir dizi uluslararası hukuk kurumunu da bizlere “armağan etti”. Tüm devletlerin ve elbette halkların eşit olduğunu vazeden bu kurumlar emperyalistlerin düzenlemelerinden mi ibaretti yoksa “kapitalist küreselleşmenin kurbanlarının göreli zaferlerinin” mi sonucuydu? Uluslararası otoritelerin yaptığı yargılamalarda sanık koltuğunda oturanlar galipler miydi, madunlar mı? Wallerstein’ın ifadesiyle “kişisel ve kolektif hayatları

“Denize dökülen bir dereye “Afrika Vadisi” adını takmıştık, her gün en büyük maceramız içerilere doğru keşifler yapmaktı. Yarattığımız canavarları alt ede ede vadinin içlerine girer, imparatorluğumuza dâhil ettiğimiz göller inşa eder, orada bir türlü yakalayamadığımız balıkları arardık. Yorgun argın eve dönüş yolunda iddialarla geçen konuşmalar arasında kavgamızı eder, sonraki güne küs girer, akşam “En iyi arkadaşımı yitirdim mi?” korkusu yaşar, ertesi gün yine kaldığımız yerden başlardık.” Sürmene’den çocu

Barış otuzlarına merdiven dayamış, cinselliğini doya doya yaşayan bir kadındır… Üst sınıfa mensup bir ailenin kızı olan Barış’ın tek eksiği sevgidir. Annesi, babası ve çevresinin ikiyüzlü yaşamına şahitlik ettikçe, sevgiyi göremedikçe baktığı her şey çoğalır. Sonunda içindeki boşluğu öfke doldurur. Annesinin kansere yakalanması babasına duyduğu nefretle karışık bağlılığı kamçılar. Barış babasıyla yüzleşeceği bir yolculuğa çıkar. Kiev’e gider, anne ve babasıyla ilgili unuttuğu çok şeyin gerçekliğine ulaşır.

Geniş Merdiven Arka Kapak Barış Yıldırım müziğin içinden gelen bir yazar olarak müziğin farklı boyutlarına ilişkin yazılarını Geniş Merdiven adı altında bir araya getirdi. Theodorakis’in bir şarkısında geçen “geniş merdiven” yazarın birlikte müzik yaptığı ve epik oratoryolar sahnelediği orkestranın da adı. Birkaç yıl önce, önce sosyal medyadaki nitelikli görüşleri ve daha sonra yazılarıyla dikkatimi çeken Barış Yıldırım adlı genç bir arkadaş, bu boşluğu (müzik konusundaki yüzeyselliği) dolduracak gibi görün

1980 yılının sıcak yazında Almanya’nın ortasında bir küçük köye Türkiye’den üniversite öğrencisi iki devrimci genç geldi. İkisi için de Türkiye’de “vur emri” vardı. Biraz nefes almaları gerekiyordu. Buradaki “Dar Sokak”ta sıradan insanların hayatlarına karıştılar. O sokaktaki küçük bir kızın dünyası birdenbire bütün sevgilerin çarpıştığı bir sahneye dönüştü. Aradan 33 yıl geçti. Türkiye’nin Gezi İsyanı günlerinde, yine çok sıcak bir yaz gününde ve o köyün yakınlarında bir ilçede geçmişin renklerini yüklenmi

Perdesizler odağına insanı ve insanlık hallerini alan, boşluklarla örülmüş öykülerden oluşan bir ilk kitap. Öykü karakterleri bir tür “var oluş biçimini” temsil ediyor. Onaylanmama ya da dışlanma, öğrenilmiş korkuları doğuruyor… Bazen bir önyargıya, bazen de bilinçdışına gizlenmiş sinsi bir çaresizliğe ya da öfkeye dönüşüyor korku. Perdesizler perdeleri aralarken, yüzleşmenin sanıldığı gibi sadece acı getirmediğini, aksine hayatı olumladığını anlatıyor… Tanıdık veya yabancı, fark etmez, insanın insana değme