Anadolu'nun Kadim Diyarlarında Mistik, Dönüştürücü, Büyüleyici Bir Gezi: Mardin'in Fotoğrafçı Çocuklarından Diyarbakırlı Astronoma ve Oradan Nemrut'un Sırlarına Olağanüstü Bir Yolculuk. Yavuztan İnam ilk kitabı Çöl'de Anadolu'nun Sesinde Kendi Sesini Arıyor. Benliğinin Çölünde Gezen Bir Gezginin Anadolu'nun Yarattığı Kalıcı Seraba Kapılmasının Öyküsüdür Okuyacağınız. Bu Toprakların Unutulmuş ama Büyüleyici Değerleridir Sizi Çöl'de Karşılayacak Olan. İnsanın yüzyıllardır üzerine düşündüğü sorular vardır. B

İçine bakarak yeniden sustu. Hatırladı: denizden başka alanı olmayan hafif dalgayım, tartışıyor, kayıyor, gülüyor, veriyor, uyuyorum ama ah benim, hep içimde, hep içimde. Bu ne zamandandı? Çocukken mi okumuştu? Düşünmüş müydü? Birden anımsadı: şimdi düşünmüştü bunu, belki de kendi kolunu Otávio'nunkinin yanına koymadan önce, belki de çığlık atmak istediği o anda... Her şey gittikçe geçmişte kalıyordu... Ve geçmiş gelecek kadar gizemliydi... Evet... sessiz bir arabanın hızlanması gibi, görmüştü ki, bazen sok

Kimilerine göre şeytan bir tür halüsinasyondan, içteki acıların bir ürününden başka bir şey değildir. Eğer öyle yeğliyorlarsa, dünya onlara anlaşılması daha da güç görünüyor olsa gerektir çünkü insan dışında yaşayan başka hiçbir varlığın başına böyle halüsinasyonlar görmek gelmez. Diyelim ki bazen bardaktan taşıp dökülmüş bir içkinin Baltazar'ın parmağıyla masaya yayılmış çizgileri etrafında sıçraya sıçraya gezinen küçücük yaratık, varlığını ayyaşlığa borçluydu. Yine de hiçbir sonuç çıkmaz bundan. Yaşama se

Dönüşüm başlamıştı. Bu, yirmi dört saatlik periyodun bölünme ânıydı. Tüm dünya dönüşmeye başlamıştı. Lao Dao, şehrin dün geceki hâlini düşündü. Hemen gözlerini çöp yığınından kaldırıp dışarıdaki sesleri dinledi dikkatle. Çevresini saran küflü çürümüş çöpler, balığın yağlı tatlı kokusuyla beraber keskin bir koku yayıyordu etrafa. Lao Dao kapıya yaslandı. Demir kapının arkasındaki dünya uyanıyordu. İlk cadde ışığının sarı huzmesi demir kapıdaki çatlaktan içeri sızıyordu. Lao Dao giderek genişleyen çatlaktan

Alida Asle'yle halâ iki sevgili olduklarını düşünüyor, ikisi birlikteler, Alida Asle'yle, Asle Alida'yla beraber, Alida Asle'nin içinde, Asle Alida'nın içinde, Alida uzaklara, denize ve gökyüzüne doğru bakıyor, Asle gökyüzünde, orada Asle, Alida rüzgarı hissediyor, rüzgar Asle, Asle orada rüzgarın ta kendisi, varlığı buralarda değilse bile o artık esen rüzgar, sonra Asle' nin buradayım diyen sesini işitiyor, orada olduğunu görüyor, denize bakıyor orada, gökyüzüne bakıyor orada, denizde açıklara bakıyor Alid

Yazmak bir şeyin erişilebilir olmasını, ortaya çıkmasını sağlamaktır. Ortaya çıkanlar, insan ruhunda ve dünyada değinilmeyen pek bir yer kalmadığına göre zaten bilinen şeyler olabilir, fakat kendilerini savunmadan, bir tür güven duyarak ortaya çıkmak zorundadırlar. Tıpkı bahçedeki kirpiler gibi: İki kirpi var ve onları kendi başlarına oldukları biçimde görmek istiyorsam sandalyede kımıldamadan oturarak alaca karanlığı beklemek zorundayım, akşamları saklanma yerlerinden çıkıyorlar ve kımıldamazsam yanıma kad

Buradan Kurtulmak Bize Kaldı ile yaşadığımız yerin açmazlarını anlatan İnanç Avadit, bu kez de canavar ve kalp izlekleri etrafında şiir araştırmasına devam ediyor. Çağlar boyunca söylenceler ve yazılı edebiyat ile beslenen bu iki imge birbirini besleyip en sonunda birbirine dönüşürken güncelde yaşadıklarımızın da bir aynası haline geliyorlar. Anlatmanı sağlayacak bir göz Kalmanı sağlayacak bir gül bulduğunda Bulursan Dünyanın hep ortasında Senin tek büyük felaketin Kendi başına gelmesi insanın.

Eski zamanların, kaotik zamanlar olduğunu düşünenler yanılıyorlar. Bu efsanevi, kadim ve yitip gitmiş zamanlar, zaman okyanusunun eşsiz kuytuları. Hele de benim gibi makine uygarlığının kurallarını çiğnemiş bir kaçak iseniz. On dördüncü yüzyılda, Galata Limanı'nı kuş bakışı gören yüksek tepenin üzerindeyim. Liman, Osmanlı İmparatorluğu'nun en çok işleyen, sadece ticaret ve köle gemilerinin kaptanlarının ve denizcilerinin bilinmeyen, kulaktan dolma öyküler sayesinde tanıdıkları, gizlerle dolu kentlerine sey

Elimi bir başkasının avucuna koymak hep mutluluğun tanımı olmuştur benim için. Pek çok kez uyumadan önce -bilinci kaybetmemek ve daha büyük olan ülkeye gitmemek için verilen o küçük mücadelede- pek çok kez, uykunun büyüklüğüne doğru gitme cesaretin sahip olmadan, biri benim elimi tutuyormuş gibi yaparım ve uyku denilen o muazzarn şekilsizliğe doğru giderim. O zaman da cesaretimi toplayamayınca düşe dalarım. Şimdi uykuya gitmek özgürlüğüme gitmem gereken yola o kadar benziyor ki. Kendimi anlamadığım bir şey

Kitaplar yayımlandıktan sonra bir gün Linda'nın Stockholm'deki terapisti telefon etti, onunla konuşmak istediğini söylerken sesi buz gibiydi. Linda'yı da onun mücadelesini de çok yakından tanıyordu ve benim girişimimin gerçekten ne kadar tehlikeli olduğunu biliyordu. Koridordan yatak odasına geçerken her seferinde aynı duyguya kapılıyordum: Ona yıkmıştım ve şimdi saklıyordum. Yakında birlikteliğimiz onuncu yılına girecekti; ben herkes gibi olduğumuz, çatışmalarımızın herkesinkiyle aynı olduğu ve Linda'nın b

"Dizginlere asıldım fakat çok geçti. Bodoslama daldık ve sonrasında olan şey, evrenin düzenini kavrayışımı sonsuza dek değiştirdi. Fakat oradaydım, gerçekleştiğini gördüm ve o zamandan beri bilgeliğimizin sınırlarının nerede bittiğini ve o sınırların ötesinde daha ne yalanlar yattığını açığa çıkaran pek çok şeye tanık oldum. Tekerleklerin altındaki yol yok oldu ve köprü çok aşağılarda kaldı. Bir anlığına havada veya o mavi ışıkta süzüldüğümü hissettim. Ve orası sıcaktı. O kısacık sıcaklığı hatırlıyorum çün

"Herkesi öldüremezlerdi tabii," diyor Bay Barbatnik. "Bunu biliyordum. Geride birileri kalmalıydı; tek bir kişi bile olsa. Ben de kendime, işte bu kişi ben olacağım, dedim. Beni yolladıkları kömür madeninde onlar için çalıştım. Polonyalılarla birlikte. Gençtim, güçlüydüm. Maden benimmiş, babamdan miras kalmış gibi çalıştım. Kendime, yapmak istediğim işin bu olduğunu söylüyordum. Bu işi çocuğum için yaptığımı söylüyordum. Sırf akşama kadar dayanabileyim, sağ kalabileyim diye, her gün kendime farklı bir şey s

Peki gerçek hayatta neden değişemiyordu insan? Ne düşüne düşüne, ne çeke çeke! İçime beton dökülmüş gibi. Hani şu döndüre döndüre paylaştıkları özlü sözlerde istemekle oluyordu her şey. Biri de çıkıp uyandırmıyordu milleti, istemek sadece istemektir, daha fazlası değildir uyandırmıyordu milleti, istemek sadece istemektir, daha fazlası değildir demiyordu. Esas marifet ne yapacağını bilmekti. Bildiğin zaman zaten kendiliğinden ister olurdun. Yani önce bilmek lazımdı, o bildiğin içinde bazı taşları yerinden oy

Tanrı sanki yazgımız sadece bizim elimizden çıkmış gibi sokağımızın yaslandığı cümlelere şöyle bir bakmış, edebî olmadığına kanaat getirip okumadan kapatıvermişti "Gecikmiş Adalet" kitabını üzerimize. Artık tek kelime düşmeyecek sanırken payımıza, sokak kendi kalemini demirden yontmuş, son satırı yazsın diye, güvercin besleyen, mobileti ile kulak zarlarımızı baştan sona çizen Çorumlu Ekrem'in ortanca oğlunun eline vermişti. O da; bir akşamüstü, sırf güvercinler bahçesine pisliyor diye ağzını açan Kemal amca

Ortaklık veya ortaklaşacalık (komünizm) açısından yazınsal deneyimin zorunlu oluşunun ortaya koyduğu şeye geri dönmemiz gerekecek. Hatta bir anlamda, ortaya çıkan tek soru budur. Fakat bu sorunun tüm terimlerini dönüştürmek; hemen akla geliveren aşırı basit şemalara (örneğin: yazarın yanlızlığı/kolektivite veya kültür/toplum, ya da elitler/kitleler gibi ister zıtlıklar şeklinde verili olan, ister "kültür devrimleri" anlayışı uyarınca aralarında denklik bulunan ayrışmalara) göre değil, bambaşka şekilde düzen

"İnsan içinde olağan üstü bir cazibe ve her bir atomun arasında uçsuz bucaksız mesafelerin bulunduğu, devasa gürültülü bir boşluk. Uzay da böyledir. Sıcak ve yumuşak bir vücudun içerisine, söz gelimi Saşa'nınkine baksak ve bir atomdan milyonlarca kez küçük olsak o zaman her şey, başımızın üzerinde homurdanan ılık gökten farklı görünmeyecektir. Ve biz tam anlamıyla müthiş, gizemli, ürkütücü bir boşluğun içinde yaşıyoruz. Ancak her şey o kadar korkunç değil aslında evimizdeyiz, bizim suretimizde, bize benzey

Ütopik metin hikâye anlatmaz; bir mekanizmayı, hatta bir tür makineyi tarif eder, Ütopik bir durumda bulunabilecek türden insan ilişkileriyle oyalanmak ya da dengeli ve kalıcı bir duruma ulaştığımızda olmasını isteyeceğiniz türden hayatları tahayyül etmek yerine bir taslak çıkarır; laf aramızda büyük Ütopyacılar bunu da yaptılar, zaman zaman herhangi bir sahnenin, herhangi bir masum ya da o kadar da masum olmayan hazzın ara sıra görülen pastoral keyfini çıkardılar (burada da tam bir Ütopyacı, Ütopik hayalci

Her yıl adı Nobel adayları arasında geçen, Portekiz'in yaşayan en büyük yazarı Antunes, "Dünyanın sonundaki yer"i anlatıyor. "İnanılmaz bir düzyazı ve hayalgücü. Dünyanın Sonundaki Yer, beni öylesine derinden etkiledi ki hemen kendi romanımı yazmaya döndüm, Antunes gibi yazmak istedim ve başarısız oldum." - Viet Thanh Nguyen "Kaçığın teki muhteşem bir hikaye anlatıyor. Halüsinasyonlar, savaş, acı ve tatlı hatıralar. Dünyanın Sonundaki Yer, çaresizliğin edebiyattaki doruğu." - Larry Rohter, New York Ti

İki yıl önce, iki diktatörün Polonya'yı işgal edip bölmelerine yalnızca günler kala imzaladıkları Hitler-Stalin Saldırmazlık Paktı, kıta Avrupa'sını çoktan istila etmiş olan Hitler, 22 Haziran 1941'de Polonya'dan başlayıp Asya üzerinden ta Pasifik'e kadar uzanan o devasa kara kütlesini fethetme cüretini gösterip doğudaki Stalin kuvvetlerine müthiş bir saldırıda bulununca birdenbire bozuluverdi. Başkan Lindbergh o akşam Beyaz Saray'da yaptığı konuşmada Hitler'in savaşı böylesine geniş topraklara yaymasına de

Bir sürecin başlangıcı. İlerleyişlerin korkunç serüveni. Ve dikkat çekici hiçbir yanının olmayışı hırçın bir umutsuzluğun! Ve böylece iyi bir düşünce yaratacağım. Aşmak için sınırı, kokuşmuşluğu, uğultuyu. Eksiksizliğin tehlikesini vurguluyorum ve aslında bir hatanın bastırılan bir yıkıcılık taşıdığını. Kim dünyayı anlıyor? Dünya, karakterini yitirmiş eski bir inanış gibi düşmanca. Zor olan dünyayı kurtarmak isterken ona yenilmektir. Yaratmak istediğimiz bir şeyin bizi lanetlemesi ve belki yok etmesi gider