Yazmayı özlüyorum. Çölde içi kavrulan bir insanın suya hasreti gibi bir şey bu. Yazmak, bütün dış mekanlarda olanların, derlenip toparlanıp, bir yumak şeklinde ve en ağır yalnızlığında önüne konması da onun için özlüyorum belki. Kendi kendime oluyorum. Ve evet, kendi kendime. İyi ki bu sözcük hala var! Bazı kimselerden de duyuyorum. Hayatın doğal akışı içinde bir olayı anlatırken diyor ki: Kendi kendime düşündüm. Demek ki hala kendi kendine düşünenler var. İçine eğilenler var. Ne güzel!

Ahmet Hamdi Tanpınar gibi dil ustasının düşünce adamının üzerine yazmak elbette zor. Hele son yıllarda epeyce çoğalan Tanpınar incelemelerinin yıllarını bu konuda çalışmaya adamış isimlerin yapıtlarının arasından söz söylemek başlı başına iddialı bir girişim. Ancak Türk Siyasi düşünce hayatı üzerine çalışan birinin Ahmet Hamdi Tanpınar'a karşı kayıtsız kalması mümkün de değil. Türkiye evlatlarına kendisinden başka bir şeyle meşgul olma imkanı vermiyor. sözlerinde yansıttığı gibi memleketin meseleleriyle bu

1950'lerden bu yana edebiyat dünyasında görünmeye başlayan Ahmet Oktay, gençlik yıllarından itibaren kendini Marksist bir çevrede bulur. İlk şiirlerinde toplumcu gerçekçiliğe sıkı sıkıya bağlı iken özellikle 1960'lardan Marksist estetiğe yönelttiği kuramsal eleştirilere gündeme gelir. Altmış yıllık yazarlık hayatına 56 kitap sığdıran yazar, sadece şiirleriyle, değil entelektüel kimliğiyle de Cumhuriyet dönemi edebiyatının önemli isimlerindendir.

Uzun zamandır beklenen bu derleme, Edward W. Said'in yaklaşık otuz yıllık yazınsal ve kültürel konulara ilişkin denemelerini bir araya getirmektedir. Büyük hayranlık uyandıran başlıktaki 'Sürgün Üzerine Düşünceler' ifadesi, Said'in kendi sürgününün ve Filistinlilerin kaderlerinin, kendisinin takipçisi olduğu sorulara hem bir biçim hem de bir yakınlık kazandırdığını açıkça göstermektedir. Topluca düşünüldüğünde tüm bu denemelerin, bir eleştrimenin formasyonu ile bir entelektüelin gelişimine ilişkin eşsiz değ

Karnın da tok, otobüs de beşik gibi... Uyu artık diyor kadın. Çocuk Mikail'in bulutları olmasa da annem var benim diye düşünüyor. Başını annesinin göğsüne dayıyor. Mika'nın fularından uçuşan çiçeklerden mi, Mikail'in boyadığı çimenlerden mi bilemiyor, buram buram bir koku... Çok güzelsin annecim sen, diyor. Herşey çok güzel.

Bu çalışmanın savı; romanı, sokağa tutulan bir ayna olarak görmenin değil, romanı yazarın düşünce dünyasını yansıtan bir ayna olarak görmenin, görmeye çalışmanın sonucu olarak ortaya çıktı. Romanda Bilgi-İktidar-İdeoloji: Türk Romanı Üzerine Bir Söylem Çözümlemesi başlıklı bu çalışmanın birinci bölümü bilgi-iktidar-ideoloji kavramlarına yönelik tanımlayıcı ve aralarındaki bağlamı açıklayıcı bir içeriğe sahip olmakla birlikte çalışmanın kuramsal temellerini inşa eden bu kavramların edebiyatla ilişkisine de d

Ben, sen ve oyu kapsayan biz zamirini sadece dilbilgisinin konusu olmaktan çıkararak, pratik sahada onun nasıl inşa edilebileceğini araştırmaya koyulmak, bir arada yaşayabilme sanatının icracılarına yol gösterme konumunda olan mütefekkirlerin belki de en esaslı görevlerinden birisidir. Çalışmamız meseleyi dert edinen ve bu çabaya farklı saikler ve ihtiyaçlarla yönelen düşünce insanlarının ortak çalışması olması bakımından önem arz etmektedir. Farklılıklar, diğerleri için yok oluşa varan bir tehdit değil, he

Uzaklara gitmek bende garip çağrışımlar yapar. Yer değiştirmek, tebdil-i mekanda hayır aramak bana her zaman bir bağlamı terk etmekten daha fazlasını ifade eder. Çok yerlere gittim. Gitmediğim yer kaldı mı? Tabiî ki gitmediğim bir sürü yer var. Her seferinde enlemimden boylamımdan cümle koordinatlarımdan uzaklaştım. Bazen hava değişimi, bazen sınır aşımı, bazen de resmen göç yaşadığım oldu. Gittiğiniz yerde sizi bekleyenler kadar geldiğiniz yerde bıraktıklarınız da oldukça önemli. Artık çocuklarım beni b

Çile'yi ve Bir Adam Yaratmak oyununu birlikte düşünüyorum. Üstad'ın hayatının en önemli dönemecini simgeleyen, tespit, teşrih ve tasni eden bu iki eser, müthiş biçimde aklımı kurcalıyor. Üstad neler yaşamış, neler hissetmiş, hangi badirelerden geçmiş, hangi vartaları atlatmış; şiirden bunları devşirmeğe çalışıyorum. Cüce şair ve büyük sanatkâr kavramları kafamda dönüp duruyor. Bir tek mısraı bütün bir Türk şiirini kurtaracak kadar büyük bir şair olarak anılmakta iken daha, daha, daha büyük bir sanatkârlığa

Zaman... Değişen her şeyin değişmeyen tek ortağı Geçen zamanın ve insanın yaşadığı her şeyin ebedi tanığı kentler Zaman geçiyor insanlar unutuyor Ama kaleler, kubbeler, kuleler, köprüler... Kentler unutmuyor geçip giden zamanı Sadece orada açılıyor zamanın kapıları

Nicedir maval okunur yüzüne mavralar atılırMaya tutmaz kurduğun hiçbir yakınlıkEy girdisi toprak çıktısı kan olanFaraza yaşıyorsun.Ölsen şarklı bir el okşayacak milli dudaklarınıZahirende kan lekesi. şarabi yaşadın yarım yırtık bir hayatBir şarklınınki gibi mosmor dudakların.Nereye koşsan millenmekçin bekleyecek eksi ikide seniYanından geçerken ürktüğün bir morg.

Bir kadın bir adama seni seviyorum dediğinde yağmur başlar önce. Sonra gökyüzünden başlarında yeşim taşından taçlar taşıyan melekler iner. Ardıç ağacının gölgesinde, derenin en kuytu yerinde menekşeler biter. Sırf bu anın hatırına bütün bağlar taze filizler verir. Bir su damlası şükürle buluştuğunda inciye dönüşür.

Çocuk, sabahtan beri onlarca kez tekrarladığı o çileden çıkarıcı küçücük sorusunda ısrar ediyor: Babam kahvede n'apıyor ana? Anne yine o gizemli cevabı veriyor: Sahur bekliyor... Sahur bekliyor dedim ya!

Türk edebiyatının önemli isimlerinden Ali Ekrem Bolayır'ın, hayatının hemen her kesitinde değişik kişilere yazdığı mektuplar, gerek kendisinin kişisel/özel durumlarına gerekse kamusal bağlamdaki konumlarına ve düşüncelerine ilişkin pek çok değerli bilgiyi barındırmaktadır. Büyük ölçüde Namık Kemal'den tevarüs ettiği mektup yazma düşkünlüğü, kendisini bu türün en üretken isimlerinden biri kılmıştır. Şimdi, elinizdeki kitapla birlikte, Ali Ekrem Bolayır'ın mektuplarına 135 yeni metin daha ekleniyor. Bu sayını

Yunus Nadir Eraslan, Çırak'ta bize çocukluğumuzun iz bırakan dünyasından sesleniyor. Öykülerinde genellikle günümüzün genel öykü eğiliminin dışında bir çizgi izleyen Eraslan, henüz gerçek anlamda öyküsü yazılmamış tanıdık bir mahalleye yöneltiyor bakışlarını ve oradan yaşantılara ses veriyor. Evden, sokaktan, çarşıdan, esnaf dükkanından, dost meclisinden el alan bu öyküler, mahallenin sokaklarında büyüyen bir çocuğun, bir gencin yaşantısından kesitlerle ve sahici bir yaşanmışlık duygusuyla veriliyor. Gerçek

Ramazan Dikmen Kıyıya Vuranlar ve Afife Abla'nın İncileri adıyla kitaplaşan öykülerinde, bireyciliği ironi ve siyasal eleştiri aracılığıyla mevcut toplumsal yapının temel göstergesi olarak işlemiştir. Nitekim kendisi de Benim hikâyelerim kekin içindeki üzümler ya da pastanın üstündeki (çoğu garnitür olsun diye konulan) vişneler, çilekler gibidir. Önemli olan üzümler, vişneler, çilekler değil pastanın kendisidir. Başka deyişle, birincil önem kahramanların değil hikâyenindir. Çevresiyle, ortamıyla yansıttığı

Zaptettiği tarihin ağır ve karanlık günlerini, devlet işlerinin liyakatsiz ellerde oyuncak oluşunu, askerin ve vilayetlerdeki paşalar ve mütegallibenin mütemadi isyanları neticesinde kopan hercü merci, huzursuzluğu, milletin çektiği bütün acıları Naima çok iyi hissedebilmişti; çünkü yaşadığı devir, zaptettiği tarihin acı günlerinde de acı idi. Çıktığı ikbal ve parlayış devrinden yavaş yavaş izmihlal ve inhitata yüz tutan Osamlı İmparatorluğu' nun çöküntüsünü o, zamanında daha büyük acılıkla duyabilyordu. On

Yatağa uzanmış ve annemi düşünüyorum. Gün geçmiyor ki onu ve ölümünü düşünmeyeyim. Sanki bir felaket iki ay önceydi. Bazen felaketin olmasını beklemek felaketten daha zordur. Kolumun üzerine uyuyorum ve yatak odasının köşesindeki vazoya bakıyorum. Vazonun içindeki yapraklar, üst üste sanki genişçe bir şemsiye olmuş. İsmi nedir bilmiyorum. Bitki isminde olan apartmanları hiçbir zaman aklımda tutamıyorum. Çiçek isimlerini de bilmiyorum. Mehtap'a bir demet çiçek alacağım zaman çiçekçiye çiçek ismi yerine her z

Goethe'nin 1795 yılında kaleme aldığı bu eseri tanıtmaya başlığının anlamından başlamalıyım. Yani burada yer alan Auswanderer (Göçmen) kelimesi, ülkesini terk etmek zorunda kalıp başka ülkeye sığınan, orada yaşamak zorunda olanları kastetmiyor, Almanya içinde kendi bölgesini terk edip yine Almanya'nın daha uygun, daha az tehlikeli bir bölgesine göç edenler anlamını taşıyor. Bu göçe zorlayan şey ise sınır bölgelerinin Fransızlar tarafından işgal edilmesidir. Göç, sınır bölgelerinden Frankfurt yöresinedir; ba

Bugün Batı'daki eleştiri dünyasında öne çıkan kuramlardan birisidir postkolonyal edebiyat eleştirisi. Bu kuramın temel meselesi, kolonyal sürecin ve ilgili olguların izlerini edebi eserler üzerinden sürmek, dolayısıyla da kolonyal dönemin estetik atmosfere yansıyan şeceresini ortaya koymaktır. Biz de çalışmamızda, postkolonyal edebiyat eleştirisinin verileri ışığında modern Türk edebiyatına yöneldik ve kolonyal süreçlerle ilgili olguların Türkiye'deki yansısını estetik düzlemde aradık. Bu bağlamda Abdülhak