Sözlerin belirsizliğinden kurtulunca acılar, yaşanacak tam bir milyon çocuk var...

Mübadil Aşklar, isminden de anlaşılacağı üzere aslında bir aşk romanı... 'Aşk' sözcüğü kulağa hoş gelse de aşkı yaşayanlar, yaşamış olanlar bilirler aslında nasıl acı verdiğini, aşkta yaşanan yegâne mutluluğun acı çekmek gibi ironik bir tarafı olduğunu... Bununla birlikte insanı yücelten, incelten, daha duyarlı ve daha insancıl olmasını sağlayan, bencil düşüncelerden uzaklaştırıp, insanı ve doğayı sevdiren bir duygu olduğunu da iyi bilirler. Aşk ve sevginin galip geldiği ortamlarda kötülüklere yer yoktur.

Engin denizlere bıraktım seni Son sevgilim el sallarım sana el sallarım... Sen bir meleksin... Biliyorum sen bir meleksin... Ne çok ağlarım ne çok gülerim senle Kimse senin gibi değil Kimse sen değil... Sen bana bakma Dalgalar beni alacak Duvarlara çarpa çarpa Beni de melek yapacak... Gözlerin gözlerimde Aşkın en derin yerimde Meğer götürürmüş Alır gidermiş hayat... Durdurmak isterdim işte hayata inat

Tabi bekleyin bi kâğıt kalem getireyim, -Peki, bekliyorum. -Aloo buyrun Ali hocam dinliyorum sizi. -Ben Isparta'dayım, yarın burda tahminimce tümülüs var ona gideceğim, bir iki güne kadar gelmeye çalışacağımı söylersiniz. -Yazdım tümülüs dediniz değil mi? -Evet, evet tümülüs, Burak hocam anlar siz notu ona ulaştırın yeter, o gerekeni yapar. Dedikten sonra tırmanmaya devam ettiler, artık tepeye iyice yaklaşmışlardı, ha gayret dedi Ali Bey içinden tepeye yaklaştıkça az hızlanır gibi oldu, Halil'de ona u

Ankara'nın göbeğinde, Metroda ardı ardına patlayan bombalar. Tüm giriş ve çıkışları kapatan patlamaların şoku geçmeden ortaya çıkan ve dehşet saçan bir yaratık. Betondan bir kafesin içinde hayatta kalan Esra ve yaralı arkadaşı... Hayattalar ve bunu ışığa borçlular... Bu yaratığın bulabildikleri tek zaafı ışık! Fakat onları kurtarmak isteyenlerin tek engeli de elektrik. Ve bu engeli ortadan kaldırmak için onu kapatmaları gerekiyor! Bu kitap bir Metro istasyonunda başlayan ve devamında gelişen olayların anla

Oysa biz her kayboluşumuzun ardından yeniden bulurduk birbirimizi Baş dönmelerimiz dinerdi parmaklarımız birbirine değdiğinde Bir öğle uykusundan aynı anda uyanıyor olurduk birden Bir başka düşü daha gerçekleştirmeye yönelirdik yeniden Şimdi puslu gökyüzü örtüyor uçsuz bucaksızlığın üstünü Kocaman kentte maviler seçilmiyor kuşlar yok çiçekler ölü her yer harabe Boydan boya kat ettiğimiz kumsal kayıp gittiğinde akrep ve yelkovan donuyor Elimde son sayfası okunacak bir kitap uslu çocuklar gibi suskun duruyo

At artık, sırtındaki o koskoca küfeyi Dünyanın yükünü taşıma boşuna Geçmişin heybesine yükle kederleri Ayağa kalk ve silkin Ovala gözlerini Sanki rüyadan uyanır gibi... Bir türkü düşür diline şimdi 9/8 lik olsun, oynak ve neşeli Ya da bir ıslık kondur dudaklarına Söylesin özlemlerini Sevdiklerini düşün Veya sevenlerini Yarınlar, dünden daha güzel olacak çocuk Yürekten inan yeter ki...

Tünel, yaklaştıkça yarım bir daire şeklinde beliriyor ve daire kendine hiç olmadığı kadar yeni ve hiç olmadığı kadar büyük bir anlam kazanıyordu. Kurtulmak, bu yarım dairenin içine girmek ve içinden çıkmak kadar kolaydı. Kolayla zor, olağanla imkânsız hiç bu kadar iç içe girmemişti. Keşke elinde zoru kolay, imkansızı mümkün yapabilecek bir güç olsaydı.

Kalbi cin. Ruhu peri. Gel buraya neşeli yaratık! Tütsüsü yeşil, yatağı mor. Koş buraya uğurlu yaratık. Beyaz tenlim. Güneş yüzlüm! -Gel hadi! Memesi süt dolu. Sözleri bal akıtan tatlı dil. Koş buraya harika varlık. Kutsal kanatlım! Uç hadi! Peri ruhlum. Her zerresi güzellik olan altın ruh. Kalbi aşk akıtan çeşme. -yıka bizi balçığa boğan kötülükleri! Nefesi kral tacından daha değerli. -kurtar kalbimizi lanetli çiçeklerden! Yürek tozunu serp üstümüze! Nefis yaratık! Koş hadi muhteşem ayaklarla! Gözleri yıl

Yiğitlik; meğer devletin çirkin yüzünden korkup köylerde, şehirlerde evlerine sığınan insanlara nispet, bomboş kalmış dağlarda at sırtında koşmak değilmiş. Gerçek kahramanlık; mahpushanelerin, zindanların uslandıramadığı bir eşkıyayı hiçbir güç kullanmadan hizaya çekmekmiş. Kuru kabadayılık değil, muhabbet fedailiğiymiş asıl yiğitlik.

Güneş her sabah aynı sıcaklığı ile doğar Anadolu topraklarına, Ağrı Dağı'nın yücelerini duman kaplamadığı zamanlarda. Anadolu yaylalarının kokusu sinmiştir, bu topraklara ayak basan herkesin üzerine. İşte ondandır, kavgalı olsak da yaşadığımız duyguların birbirleriyle böylesine ilintili oluşu. Yine öyle Ağrı Dağı'nın doruklarını duman kapladığı bir zamandı ve aslında kadim bağları olan iki milletin belki de hiç bitmeyecek kavga sesleri yankılanıyordu Sürmeli Çukuru'nda... Bir tarafta Ermeniler ile Türkle

Kaybettiğim incecik bir detay belki bir kırıntı, hiç sıcak olmayan, renksiz, tufa ve tuzak dolu bu yolda beni zamanımın mesulüymüşüm gibi bıraktı. Tevazu göstermeyen bir ruh, tertemiz olup yerlerde sürünmesi icap ederken, cümle şehrin serin akşamlarında kucaktan kucağa gezer oldu. Tarifi mümkün değil. Asla bilinemeyecek bir aşırılık ve yerin dibine girerek bulamaç haline gelmiş tıfıl varlığım, yalan dolu hayalleriyle varlığını bir şekilde sürdürüp rezilleşmeye devam ediyor. Olan bu. Kıymet bilmeyen, delirmi