Elbette ki siyah bizde yasın rengidir. Cehennemî ve ölümcül işlevleriyle ilgili olarak her şeyi söyledik: ışığın yokluğu, sönmüş yaşam ve ilksel kirletilmişlik olarak düşünülen siyah. Simsiyah örtülerle kaplı cenaze arabalarının arkasından yavaşça yürüyen, yine siyahlar giymiş bir kalabalıktır. Zihinlerinden ise yalnızca karanlık düşüncelerin geçtiği varsayımı; hayatın kısalığı ve tüm sevdiklerimizin önlenemez yok oluşu üzerine bir tefekkür. Oysa şunu da biliyoruz ki bu siyahlıklar çoğu zaman sağaltıcı es

Mizah, egonun kendisini gülünç bulmasıyla harekete geçen bir anti-depresandır. Özne kendini adi bir nesne olarak görünce, acı acı ağlamak yerine, kendine gülerek teselli bulur. Mizah egoyu körelten, Prozak kaynaklı sersemlik gibi işleyen bir anti-depresan olmaktansa, bir tür kendini tanıma ilişkisidir. Mizah genellikle karanlık ama her zaman berraktır. Kişinin kendisi ve dünyası ile kurduğu derinlemesine bilişsel bir ilişkidir. Mizahın bize insan durumunun tevazusu ve sınırlılığını hatırlattığını ileri sürm

Hayat meselesinin bazı yönlerden feminist teorinin büyük kısmının merkezinde durduğunu söylemek isterim. Hayata ilişkin soru farklı şekillerde sorulabilir: İyi hayat nedir? Nasıl bir iyi hayat tasavvuru söz konusu olmuştur ki kadınların hayatları bu kavramsallaştırmaya dahil edilmemiştir? Kadınlar için iyi hayat nedir? Ama hepsi de önem taşıyan bu sorulardan önce gelen başka bir soru var belki: sağ kalma sorusu. Sağ kalma ile ilişkisi içinde feminist düşüncenin ne olabileceğini düşündüğümüzde farklı bir sor

Monokl'un kırmızı serisinde Maurice Blanchot Kafka okurları için olağanüstü bir yapıta imza atıyor ve Kafka'yı hiç görülmedik bir halde okurunun karşısına çıkarıyor. Yazmak gececil şeydir; kendini karanlık güçlere bırakmak demektir, aşağıdaki bölgelere inmek, kendini saf olmayan kucaklaşmalara teslim etmektir. Bütün bu ifadeler Kafka için dolaysız bir hakikati barındırır. Karanlık büyülenmeyi, arzunun iç karartıcı parıltısını, her şeyin radikal ölümle son bulduğu geceleyin zincirlerinden boşanan şeyin tutk

Sonlu Sonsuz radikal bir şiir eylemidir. Sadece metne, şiire bakarak karar verir. Yeniler, tanınmamışlar, gençler, kadınlar, sessiz kalanlar, köşesine çekilenler, dikkate alınmayanlar: Sonlu Sonsuz Fanzin sadece sizler için.

Sanatın ölümü, sanatın eserin somut boyutuna erişememesinden kaynaklanıyorsa, o zaman çağımızda sanatın krizi, aslında, şiirin, poiesis'in krizidir. Poiesis, şiir, burada diğer sanatlar arasında bir sanat anlamına gelmez, insanın yapıp etmesinin, üretime yönelik iş görmenin adıdır. Sanatsal yapıp etme, bunun ayrıcalıklı bir örneğinden ibaret olup bugün dünya çapında gücünü teknoloji ve sanayi üretimi yoluyla sergiliyor gibidir. Burada sanatın yazgısı hakkındaki soru, bütün insani poiesis alanının, bir bütün

Düşüncesinin bütün ilhamını her şeyden önce Nietzsche'den aldığını iddia eden birine verilen sıfat ne kadar çelişkili olursa olsun (çünkü Nietzsche'nin kendisinde derin bir ermişlik vardır), Deleuze için düşüncenin koşulunun çileci olduğunu ileri sürmek gerekir. Bu da Deleuze ile Stoacılar arasında bulunan yakınlığı derinlemesine açıklayan bir durumdur. Tekilliklerin göçebeliğini belirtmek için 'anarşi' kelimesinin kullanılması bizi yanılgıya düşürmemelidir, çünkü Deleuze özellikle 'taçlı anarşi'ye vurgu ya

Şankara, M.S. 8. yüzyılın başında yaşamış büyük Hint düşünürüdür. Veda metinlerine dayanan Hinduizm'in düşüncedeki doruk noktasıdır. Şankara, Veda'ların sonu ya da sonucu anlamına gelen ve temelinde başat Upanişad'lardan oluşan Vedanta sistemini, özellikle Upanişad'lara ve Brahmasutra'lara yaptığı dev Tefsir'lerle aşılmamış bir yetkinliğe eriştirmiştir. Şankara'nın geliştirdiği düşünce çizgisi Advaita-Vedanta diye nitelendirilmektedir: İkili-Olmayan Vedanta. Bu çizgi, Vedanta geleneğine uygun olarak Kendi

Jacques Ranciere, çağımızın yaşayan en önemli filozoflarındandır. Türkiye'de de hayli bilinen ve takip edilen bir filozof olan Ranciere, Aisthesis ile yapıtlarının yapıtını yazmış ve bir başyapıt ortaya çıkarmıştır. Estetiğin kurucu temellerini 14 epizot üzerinden açıklayan Aisthesis, bir estetik rejimin bilinenin aksine nasıl da radikal kırılmalardan geçtiğini gösteriyor ve sanatın büyüklüğünü herhangi bir şeyi kendisine dahil etmesine bağlıyor.

Normal ve Patolojik (1966) kitabı ile Georges Canguilhem biyoloji, bilim felsefesi, tıp ve psikoloji alanlarının kurucu ismi oldu. Temel tezi yaşamın mekanik ya da kimyasal süreçlerde değil canlının ortamı ile kurduğu karşılıklı yaratıcı ilişkide aranması gerektiğiydi: Yaşam yaşayandan hareketle anlaşılmalıydı.

Heidegger'in Marksist yabancılaşma kavramının karşısına koyduğu, tipik bir Heidegger stratejisi olan radikalleşerek (sahte) aşma'dır: Marx'ın tarif ettiği şekliyle (hâlâ epey bir "antropolojik" olan) "yabancılaşma deneyimi"ni, insanın aslî ve en radikal yabancılaşmasında, yani Varlığın hakikatinin unutulmasında temellendiren "temel ontoloji", radikalliğin en alasını temsil etmez mi?.. Heidegger'in yeni-Kantçılara yönelik stratejisine son derece beneyen bu stratejide, völkisch anlamıyla ''köksüzleşmeye''i

Endüstriyel hatırlatma aygıtlarının yaygınlaşması, hafızalarımızı da makinelere bağlı kıldı, öyle ki mesela artık en yakınlarımızın telefon numaralarını bile aklımızda tutmuyoruz -bununla birilikte imla denetim aygıtlarının yaygınlaşmasıyla imla bilgimiz de tehlikeye giriyor, yazı bilgisine dair unutmaya dayalı bilgiyle beraber, dile dair hatırlatmaya dayalı bilgimiz de uçup gidiyor. Bu yaygın ve bilinen olguyu bilişsel ve duygusal proleterleşme süreci olarak tarif ediyorum. Bu süreçte bildiklerimizi kaybed