Oğlunun okulda yaşadığı sorunlar nedeniyle gittiği hastanede ilk defa duyduğu disleksi kelimesinin ifade ettiği şeyler ona çok tanıdık gelmişti. Bu kelime çatı katında unutulmaya yüz tutmuş fotoğraf albümlerinin keşfedilmesi gibi bilinçaltına attığı birçok anıyı gün yüzüne çıkarmıştı. Sonra eğitim kurumlarında, sosyal medya kanallarında ve kitaplarda daha yakından tanımaya çalıştı disleksiyi. Taraflara göre semptomlar ve semptomların hayata yansıyan sonuçlarıydı disleksi. Eksik bir şey vardı öğrendiklerinde

Sen iyi ol! Sen mutlu ol! Sen huzurlu ol! Sen ol! diye Papatya Dile Geldi... Seviyor sevmiyor diye Papatya'dan medet umuldu. Belki de narin, tsade ve hoşgörülü olduğu için yaprakları koparılan, hor görülüp kenara atılan bir çiçek olarak bırakıldı. Çok gösterişli değildi ama sahip olduğu güzellikler eşsizdi... İlgi istemedi hiçbir zaman ama her koşulda açmaya çalıştı ve bunca eziyete karşın sevgisini sürekli belli etti. Çünkü saftı Papatya. Bütün renklere inat beyazlığın zarafetiyle temizdi. Ne kadar kırılsa

Bilmeyeceksin, Durup dururken sığındığım limanın sen olduğunu, Kendime yetemezken özlemle sana koştuğumu. Hissetmeyeceksin, Sımsıkı sarılırken bedenine ve saçlarında gezinirken ellerim. Gündüzleri sana yoğurduğumu, geceleri dolu dolu yağdığımı. Ve duymayacaksın, Çığlık çığlığa severken seni son/uçta öldüğümü, Ama şunu bileceksin, Çektirdiğini çekeceksin...

Bu kitap seni bilge yapacak diye bir iddiam yok. Ben bilgeliğin bir sonuç değil, arayış olduğuna inanıyorum. Bu kitabı yazma amacım, sana bir şeyler buldurmaktan öte bir şeyleri aramanı sağlamak. Sorgulamaya başlamak, hayatı anlamlı kılan en değerli olgulardandır. Aramakla bulunmaz hakikatler belki ama bulanlar da sadece arayanlardır. İnsan bulunca değil arayınca mutlu olur. Biz böyle varlıklarız dostum, bulduğumuz şeylere karşı nankörleşir, aradıklarımıza karşı ise delice arzu besleriz.

Bir şarkının en güzel nakaratında aşkı hatırlayıp ağlayanlar için; Bir sabah boğazımda bir kütle ile uyandım, o kütleyi korku besliyor ve her an büyüyerek nefesime düşman oluyordu sanki. Duygularım kalbimin mezarına gömülmüştü artık, her yağmur yağışında filizleniyordu içimdeki toprak kokusu. Hiç beklemediğim bir anda düşmüştüm bu uçurumdan. Hüzün vardı göz bebeklerimde, yaşama gücünü kaybetmiş birinin ifadesizliğini taşıyordu irislerim. Eskimiş satırların arasında kaybolmuştum. Aşk kelimesi, tozlu rafların

Beyaz tomurcuk güllerin çevrelediği papatya demetini vazoya yerleştirirken ellerinin titremesini gizlemeye çalışıyordu. Bir an bakışları buluştu. Bu birleşen bakışlar hiçbir lisanda kudreti olmayan ve âşıklara çok şeyler anlatan şifalı bakışlardı.

Gözlerimin önünde uçuşan kanatlar, kulağıma melodi gibi gelen suyun sesi... Omzumda hissettiğim acı uyanmamı söylüyor gibiydi. Belki bir sondaydım, ya da tekrar başlangıcımı yazacaktım bilmiyordum. Sarılabilir miyim? uzandığım yerden yavaşça kalkarak ona doğru birkaç adım attım. Yorgun bakışlarını gözlerimden ayırmadan derin bir nefes alıp geriye doğru adımladı. Alya... başını yere eğerek soğuktan kızaran ellerini cebine koydu.

Kıyıya çıkmıyordu senin sokakların Bilmiyordun gezinmeleri Yol varmıyordu, gitmiyordu maviliğe... Hâlbuki; Mavi olması gerekmezdi gözlerinin Ufku görebilmem için, Varabilmem için denizlere. Sokakların önemsizdi Çıkmaz dahi olsa Yol bilmen, iz bilmen yoktu gözümde Her yanın kıyıydı ömrüme Sende her gördüğüm hep Umman bana... Hep derinlik... Her dakika, Seninle olduğum her dakika Bir rüzgâr esiyor göz göze geldiğimizde İçimde garip bir heyecan Bir tufan. Seninle her saniye denize mesken tutuyor yüreğim. Her s

Her insanın yaşam öyküsü farklıdır. Önemli olan, yaşamınızdaki değişim ve gelişimdir. Kendinizi tanıyor musunuz? Kendinizin farkında mısınız? İşte bu kitap, size kendinizi fark etmeniz adına kaliteli bir yaşamı sunmak için hazırlandı. Bu kitapla kendinizle yüzleşmeye ve değişim yolunda bir adım atmaya ne dersiniz?

Siz ölümle özgürleşenlerden mi yoksa ölüme tutsak olanlardan mısınız? Hikâyem bu soruyla başladı. Bu soruyu kendime sorduktan sonra arabayı durdurdum ve ters yönde yürümeye başladım. Başkalarının kararlarıyla kendime değerler biçmiş, yollar çizmiş, sıfatlar yaratmıştım. Korkularımı bile başkaları belirlemişti. Nasıl sevileceğini onlardan öğrenmiştim. İçimdeki boşluğun sebebi buydu. Herkes... Mutluluk ruhumdan çekilmiş, geriye görse de anlamayan, duysa da dinlemeyen, hissetmeyen, sevemeyen, kendini yüz yaşın

Anılar güzeldir, çünkü bazen geriye onlardan başka hiçbir şey kalmaz... Yoruldu bu yüreğim gamzelerine hasret kalmaktan... Kanadı bu kalbim gülüşüne uzak kalmaktan... Nefesim tükendi seni aramaktan... Yıkıldı tüm binalar... Sustu tüm şarkılar... Uçmayı bıraktı tüm kuşlar... Alkolü bıraktı tüm sarhoşlar... Terk etti tüm şairler bu şehri, sen bana gülmeyince... Galata bile küstü seni göremeyince... Neyse ne diyordum ben? Bu dünyaya yine gelsem yine seni severim... Yine senin gamzelerine âşık olurum sevgili...

Bir vampir masalı fısıldıyor gaz lambasının titrek alevi... Karanlığı aydınlatmak için kendi kendini yakıyor, kendi kendini avutmak için anlattığı masalı dinliyor. Gece yanıyordu, gündüzün dibi tutmuştu. Dolunay geceye gömülürken ikiye bölündü. Biri maviye, diğeri karanlığa düştü.

Çernobil'in gölgesi şehrin üzerine düşüyor, ölümcül radyasyonu hayatlara sinsi, sessiz, kokusuz kılığıyla sızıyor ve Pripyat'ın ışıklarını söndürürken Kızıl Orman'ı intikam kırmızısına boyuyordu. Doğanın gücü reaktöre galip gelebilecek miydi? Bu, hazin sonun değil, bir damla gözyaşıyla yeşeren ümidin öyküsü. Şehirden ayrılan genç kızın çocuksu aşkı eşliğinde insan-doğa ilişkisini bir kez daha sorgulayacak, iyi yüreklilerin yeni dünyasının kapısını aralayacaksınız.

Nefes alabildiğimiz her an Mucizedir zaten Dünya yıkılsa gam yemem Gözlerine bakarken Sen benim tek nefesimsin Asla bitmeyen Mucizeler dolusu bir kâinat barındırır

Gözlerimi bir sabah görmemek için açtım. Karanlık tüm düşüncemi mahkûm etmişti siyaha. Yol bitmiş, izim silinmiş, sıfırı tüketmiştim. Dallarda gezen beyaz çiçeklerin adı değildi artık adım. Umudum, hayallerim, güzelliğe dair tüm sermayem, sabırla bekleyişlerim...

Aşk için zaman, kimlik, etiket kavramları yoktur. Sebep ve sonuç beklentisi yoktur. Yargılamalar, sorgulamalar ve beklentilerin bol olduğu ilişkide de aşk yoktur. Keşke insanlar hissettikleriyle yaşasalar ve yaşadıklarını doğru yansıtsalar. Bu kitapta kaygılar yüzünden kaybedilmiş aşkın hayata olan etkisine şahit olacaksınız. Özgür Ece, hakiki aşkının dehlizinde saklanan gizli sandığını aralamış. Tebrik ederim. - Nazan Arısoy Bu kitap, İzmir'de bir dans okulunda tanışan ve aralarında büyük yaş farkı olan

Dikenlerin arasında aradığım çiçeksin sen, Kaybettiğim kendimi ararken kendimden geçtiğim haftalarsın, Kendime sorduğum tüm soruların cevabısın sen. Sırtımı döndüğüm insanlar, Karşımdaki boş sandalye, İlk dublemdeki son külfetim, Her dublemdeki tekdüze derdim, Hüznüm, mutluluğum, Çelişkilerim, Veri geri kalanının tümüsün. Sen hayatımın tözü, Atonal bestelerimin virtüözü, Ütopyamın iklimi, bitki örtüsü, Ve geri kalanımın tümüsün.