Düşünmenin, yazmanın, ifade etmenin adıdır hikâyeler. İyiye ve güzele ulaşmak için verilen mücadelenin birer adımıdır. Bu kısacık hikâyeler işaret levhaları gibi yön verir hayatımıza, fikirlerimize. Davranışlarımızı ve tüm alışkanlıklarımızı değiştiriverir aniden. Tekrar tekrar okumamıza rağmen her seferinde ayrı manalar ifade eder dinlediklerimiz. Her biri yüreğimize dokunan bu hikâyecikler -biz fark etmeden- kendi hikâyelerimize dönüşür oracıkta. İşte tam da o zaman hepimiz bu hikâyelerin birer kahramanı

Felâtun Bey'i tanır mısınız? Hani ya şu Mustafa Merakî Efendizâde Felâtun Bey! Galiba tanıyamadınız. Fakat tanınacak bir çocuktur. Mustafa Merakî Efendi Tophane'nin Beyoğlu'na yakın bir mahallesinde oturur. Mahallesinin semtini haber vermek olamaz. Semtini anladınız ya? Bu kadarıyla iktifâ ediniz. Kendisi kırk beşlik bir adamdır. Fakat babası bir çocuğu genç evlendirirler ise yüzü gözü açılmadan dünya evine girmiş olacağından ırz ve edebini güzel muhafaza eder düşüncesinde olduğu için Mustafa Merakî Efendi

Evliya Çelebi'nin gezip gördüğü yerleri ve şahit olduğu olayları konu alan on ciltlik seyahatnamesi Türk kültür tarihi bakımından oldukça önemli bir külliyat niteliği taşımaktadır. 40 yılı aşkın süren seyahatleri esnasında toplumların yaşama düzenini ve özelliklerini yansıtan gözlemler yapmıştır. Üslup bakımından ele alındığında, Evliya Çelebi'nin, o dönemdeki Osmanlı toplumunda, özellikle Divan edebiyatında yaygın olan düzyazıya bağlı kalmadığı görülür. Divan edebiyatında düzyazı ayrı bir marifet ürünü sa

Destanlara adını veren Dede Korkut, aslında destanların asıl kahramanı değildir. Birbirinden farklı destan parçaları bir araya geldiğinde Dede Korkut'un destanlardaki asıl rolü ortaya çıkar. Buna göre Dede Korkut, Oğuzlara ve hükümdarlara öğüt veren hikmet sahibi bir aksakal, gerektiğinde düşmanla vuruşan bir alp; keramet gösterebilen bir eren, saygı duyulan ozanlar piri, sözü dinlenen bilge ve her destanın meydana gelişinden sonra onu tertip ve düzene koyan bir çeşit müellif konumundadır. Dede Korkut Kita

Malumdur ki insan eğlencesiz yaşayamaz. Bendeniz gibi fıtraten yalnızlığı sevenler içinse okumak veya yazmaktan daha iyi bir eğlence olamaz. Şu kadar ki bu meşgul olma şekli özellikle ciddi olunca yorgunluğuna dayanmak kabil değildir. Bu halde yorgunluğu az, eğlencesi çok meşguliyetler aranmak tabiidir. İşte şu ihtiyacın sevkiyledir ki ara sıra böyle şeyler yazmakla zamanı öldürmeye mecbur oluyorum. İyi bilirim ki içimizde bu türlü işgallerle mesela satranç oynamaktan on kat abes, bahçe kazmaktan on kat fay

Toplandık. Ağaçlıklı bir yere doğru gittik, öbek, öbek, büyük sahanlar konulmuş. Ağızlarına kadar 'türlü' dolu... Kaşıklar, ekmek dilimleri dizili. Çömelen çömelene... Lokmasını koparıp yiyen yiyene... Türlü sahanlar bitti. Helva sahanları geldi. Kaşık atan atana... Su istediğiniz kadar. Avaz avaz bağırıyorlar: Su isteyen var mı? Öyle ya, su aziz, kutsal şey! Ekmek kıskanılır, su kıskanılmaz. Koşmacasına yarış, yenmecesine güreş, ağaçlar arasında saklambaç, köşe kapmaca, uçurtma tutma, el ele kol kola, ağız