İnsan ve toplum anlayışımızın çağdaşlaşması; dilimizin özleşmesi yolunda büyük atılımlar yapan 1. Dünya Savaşı kuşağının Türk yazımında başlattığı gelişme içinde Memduh Şevket Esendal´ın önemli bir yeri vardır. Geniş ve çok yönlü gözlem gücüyle, yalın bir anlatımın ustaca birleştiği ilk seçkin ürünler Esendal´ın imzasını taşır. Bu yetkinliğin yanısıra hümanist bir duyarlığı sürekli ön planda tutarak, olay dokusunda temel toplumsal dinamikleri eksen alması, onu, özgün ve kalıcı bir sanat evreni yaratabilmiş

Bir küçücük kentin, umutları, olanakları, dünyası küçük yüzlerce memurundan biriydi İlyas Efendi... İstediği, devlet kapısından ekmek yemekti, oldu; bir odacık kiralık bir evdi, edindi. İşi kutsaldı kendince, memur babasından tek miras kalan da bu duyguydu ona. İşini savsaklamadı, bir günden bir güne... Çevresinde sevildi. Ya çevresi? Gününü dolduran iş arkadaşları?.. Onlarla paylaştı yüreğinin gizlerini, olmazlarını, olurlarını. Onlar da birer İlyas Efendi´ydi gerçekte. Tek ayrımları, olsa olsa ondan bir a

Titiz bir gözlem gücünün, hoşgörüyü elden bırakmayan bir eleştiriyle bütünleştiği; sağlıklı gülmecenin, somut gerçeği aşan sıcak, iyimser ve parıltılı bir sentez biçiminde göz doldurduğu bir yapıttır Kasabanın Yarısı. Acı tatlı birçok serüvenimizi bu kitabında teşhis masasına yatıran İzgü, aslında toplumsal yazgımızı, bir kez de gülmece diliyle yazmaktadır.

Memduh Şevket Esendal´ın, kızı Emine Sarıdal´a Kabil´den yazdığı 22 Nisan 1940 tarihli mektuptan: "Yalnız şurasını bil ki, iyi bir iş yapmak, iyi bir şey yazmak çok güçtür. Öyle günler oluyor ki, yazdıklarımı yırtıp, artık yazmaktan vazgeçesim geliyor. Bazıları vardır ki, iyi yazamadığının farkında değildir. Ben, farkında olurum ve sıkılırım. İyinin nasıl olacağını bilip de yazamamak hepsinden kötüdür. Kolaylığı olduğu için ben, kısa kısa şeyler yazmak isterim. Ancak, hikaye kendiliğinden uzayacak olursa,

Muzaffer İzgü´nün, Devlet Babanın Tonton Çocuğu adlı öykü kitabındaki öykülerde, hemen herkes kendinden bir parçayla karşılaşıyor. Yazar, Altı Çocuklu Muhsin Bey, Ense Kulak Milyoneri, Hafize Kız, Uzun Eşkıya´da ve kitabı oluşturan diğer bütün öykülerde; mizahın keskin fakat sıcak hicvinden, bir özeleştiri aracı olarak yararlanıyor.

İzgü bir söyleşisinde, ´Borç bini aşınca millet gülermiş´ diyor. Ancak işe, gülmece ile başlamadığını söylerken, ´Biz artık gülmece yazmasak da halk borcun bini aşmasından gülüp duruyor´ diye ekliyor. Her Eve Bir Karakol yazarın bu savlarını doğrulayan, çok ilgi gören yapıtlarından biridir. Gerçekte, kitaptaki gibi bir ´kendi kendine konuşanlar, gülenler ülkesi´ oluşmaması içindir İzgü´nün ve onun gibi düşünenlerin çabası.

Beş bin yıl öncesine gidiyor, her dönemde, yaşamın her ânına ortak olan kadının mitolojik çağlardaki öyküsünü yazıyor Kutlu. Düşten yaşama, mitolojiden tarihe, doğaldan kurguya, tanrıların ve insanların bir arada yaşamalarına hızla geçiyor. Kum saatindeki akış kadar doğallıkla oluyor bu. Ayla Kutlu´nun önceki roman ve öykülerinden bilinen engin duyarlılığı, gözlem ve sentez gücü, bilgisi, sarsıcı ve değişik bir tragedya olarak odaklanıyor Kadın Destanı´nda.

Muzaffer İzgü´nün çok sevilen, dolayısıyla çok okunan kitaplarından biri olan Dayak Birincisi´nde, ´1978 Nasrettin Hoca Altın Ödülü´nü, ´Bulgaristan Sviştor Kenti Özel Ödülü´nü ve ´1979 Altın Kirpi Gülmece Yarışması Armağanı´nı alan öyküleri de yer alıyor.

Ömer Seyfettin Gizli Mabet´te, çağı ve koşulları ne olursa olsun bir toplumun önemi hiçbir vakit azalmayan çelişkilerini sergiliyor. Birbirinden ilginç konuların ince bir duyarlılıkla yoğrulduğu öyküler toplamıdır Gizli Mabet.

Muzaffer İzgü Bir Mayıs Polis Bayramı´nda, polisten, insan haklarından, memur yaşamından, zamdan, sıkıntıdan, demokrasicilikten söz eden öykülerini topladı. Gülmecenin gücünden yararlanarak işçi bayramı olan 1 Mayıs´ın adeta polis bayramına dönüşmesini ustalıkla öyküleştirdiği bu yapıtta da bir ´ayı´ öyküsü var: Ayılar da Ağlar... Neden acaba?

Yazarın en ünlü hikâyelerinden Harem´in adını taşıyan bu derleme, içtimai roman diye nitelendirdiği Ashab-ı Kehfimiz´i, unutulmaz Fon Sadriştayn tipi çevresinde dönen öteki iki hikâyesini içermektedir.

Hasan Hüseyin, ´karanlığı az kullanın / kirliler kokar birgün / birgün yanar bu ışıklar sırıtır suratlarınız / kirlilere sığınmayın / dedim ben size / yararı yok oynaşmanın törensel aklıklarda / kaçın kaçabilirseniz uzak sulara / ışıklarla oynamayın / dedim ben size´ diyerek aydınlığa sıkı sıkı sarılmamızı istiyor.

´ve izin verirlerse istinyeli emekçi kardeşlerim / izin verirlerse kavel grevcileri / ilk çocuğumun adını kavel koyacağım´ diyen Hasan Hüseyin, 1963´teki İstinyeli tersane işçilerinin başlattığı ´Kavel Grevi´nden dolayı bu adı vermiştir.

Muzaffer İzgü ayılara taktı. Bir önceki kitabı Bir Namussuz Aranıyor´daki Devletin Resmi Ayısı adlı öykü nedeniyle savcılığa çağrıldı. Oysa yazar bu tombul, kürklü, türlü türlü hünerleri olan yaratıkları çok sevimli buluyor. Bu nedenle yeni kitabının adını Bizim Ayılar Amerikalıları Çok Sever koydu.

Kaçış, 1960 öncesindeki bir aşkın gerçekliğini, abartılmış ülküler uğruna acı çeken ve kendilerini eleştirme bilincine erişen aydınların çaresizliğini dile getirmekte umulmaz bir olgunluk taşıyor.

Kitapta Kutlu, bir kıyı kentindeki hızlı, ancak çarpık değişmeleri sergiler. Bütün olayların odak noktası gibi görünen bir aileyle, komşularının yaşadıkları, gerçekte ülkenin o yıllardaki görünümünden bir kesittir. Naylon giysilerin, Amerikan cikletlerinin sokaklarda satılmaya başlamasıyla birlikte, çocukların oyun alanlarında dev yapılar yükselmeye, sokak çeşmesi çevresindeki çamurdan yapılan oyuncakların yerine plastikten olanlar geçmeye başlar. Böylesine hızlı bir değişimle birlikte, dış görünüşlerin yan

İzgü bu kitabında, düşmenin suç, düşmemenin erdem sayıldığı bir toplumda geleceklerini fallara, medyumlara bağlayan yöneticilerimizi; vergi yüzsüzlüğünün ayyuka çıktığı bir ortamda vergiyi kutsal sayıp, bu görevini yerine getirmeye çalışan ama bazılarınca engellenen insanlarımızı; son yıllarda ülkemizde bir yara haline gelen, toplumumuzun cinsel açlığının bir göstergesi de olan "Nataşa, yataşa!" sorununu ve buna benzer daha birçok konuyu kendine özgü gülmece anlayışıyla, çarpıcı bir biçimde gözler önüne ser

´Gün doğmadan başladı filizkıran fırtınası / Evler yemen türküsü sokaklar seferlik / Öyle bir gariplik ki, öyle bir tedirginlik / Yaz başında güz sonrası´ diyen ozan, insanın bazen umutsuzluklara kapıldığını ama bundan çabuk kurtulmanın, hemen toparlanmanın da zor olmadığını söylüyor.

Tanık olduğu gülünçlüklere gülüp geçmeyen, bunları saptayan, güncelliğini yitirmeden öyküleştiren Muzaffer İzgü´nün; toplumsal olayları kendine özgü bir dille ve eleştirel yaklaşımla sergilediği öykülerinden oluşan kitaplarından biri Demokrasimiz Kaç Para Eder...

Usta yazarımız Muzaffer İzgü, birbirinden keyifli 25 öyküden oluşan kitabı ´Herkese Bir Yastık´la karşımızda. Alıştığımız Muzaffer İzgü tarzını; yani, yaşanılan acı olayların mizah süzgecinden geçirilerek, akıcı ve duru bir dille sunuluşunu; yani gözlem derinliğini; yani iğneyi önce kendinize batırmak zorunluluğunun burukluğunu; yani okuyor olmanın mutluluğunu iliklerinize kadar hissedeceğiniz bir kitapla tanışacaksınız. Ve haykıracaksınız: ´Hayır! Ben ayakta uyumuyorum. Yastık istemem!..´