Karanlıktan geçmenin mücadelesinde hep aydınlığın yanı başındaydı o. Aslında romanlarını okurken yakaladığınız şiirsel dilin nereden geldiğini hep merak etmişsinizdir. Merakınızın yanıtıdır bir anlamda bu kitap. Bu kitap, kavga şiirlerinin sessiz gibi görünen çığlığıdır. Genç kuşaklar ya da toplumcu gerçekçi edebiyatımızın usta adlarından İrfan Yalçın'ın şair kimliğini bilmeyenler, elli yıl gerilere giderlerse onun şiirsel varlığını bulacaklardır. O, ta o zamanlarda vatanını ve insanını sevmenin destancıs

Bir insanı yaralarından öpmek En çok incinen yerinden İlaçtan, sargıdan önce Sevgiyle iyileşmeye çağırmak Yaralı gözlerinin içine Ilık bir ipek gibi akmak örselen yerlerine can suyu gibi dökülmek Bu kitap Aydın Öztürk'ün 2012, 2016 yılları arasında yazdığı şiirlerden oluşuyor. İnsanın içindeki sessiz nehirlerce akıyor. Çığlıklarına çarpıyor. En umutsuz anlarının ellerinden tutuyor. Kırılan düşlerini onarıyor. Mücadelenin en büyük ilaç olduğunu hatırlatıyor. Şafağın gözleriyle bakmak diyor. İnatçı sarmaşık

bizim annelerimiz iki uçurum arasında doğurdu bizi açılıp kapanan ve hep derinleşen, dibinde karanlıklar yetişen oynak bir uçurumda. biz onlara bin uçurum verdik parçalansınlar diye bin kere... yaşadıkları hayat bir gül yüküydü, hep ağır goncaları gören bizdik, dikenlerse bir astardı tenlerinde, hep kanatan. iki uçurum arasında doğurdu annelerimiz bizi sorsak onlara, ne denli acıdır dikenin zulmü? sorsak onlara, ki yeniden doğururlar gülerek bizi. Gözlerinde ve göğüslerinde eski yüklerin dikenli izi Annel

Ve bir gün bardak taşacaktı, taştı. İktidarların, kendini iktidar yapanları ezmeye başlaması ve bunu sıradanlaştırması ve ben ben diyerek, bizi boğmak istemesi sonlarına giden yolun da kapısını açar. Gezi olayları, birikenin sıkışıklıktan çıkmak eylemidir. Kısa bir zaman diliminde tüm ülkeye yayılması ise hem halkın paydasını hem de iktidarın paydasını en iyi açıklayandır. İlginç olansa, sıradan bir tepki olmadığı ve kısa sürede siyasallaşmasıdır. Siyasallaşma bilinci de beraberinde getirir. Gezi olayları T

Abdullah Rıza Ergüven, günümüzün ozan, yazar, denemeci, eleştirmen ve düşünbilimcilerinden. 1925te Avanosta doğdu. 1952de İstanbul Üniversitesi Türkoloji Bölümünü bitirdi. Resmi bir kurumda çalışırken çeşitli baskı ve yıldırılar karşısında görevini bırakmak zorunda kaldı. 1967de İsveçe gitti. Wennergrens Center (1968-71)de İsveç Dili ve Yazını öğrenimi yaptı. Bir süre çevirmen olarak çalıştı (1972-77). 1978-90da Stockholm Üniversitesinde Öğretim Görevlisi, Lektor i turkologi ve Araştırıcı olarak çalıştı. 19

türkçe bir ölümle ölmeliyim kardeş insanlar duysun kendi dillerinde ölümler taşımasın dilim sağken, uzak yakın, dünyanın hiçbir toprağına. hiç tanık olmasın kanlı kıyımlara ölümün utandığı ölümleri söylemesin dilim

Okul defterlerime Sırama ağaçlara Kumlar karlar üstüne Yazıyorum adını Okunmuş sayfalara Akpak yapraklara Taşlara duvarlara Yazıyorum adını Uyanmış patikalara Akıp giden yollara Coşkulu alanlara Yazıyorum adını Bir sözcüğün gücüyle Dönüyorum yaşamıma Doğmuşum senin için Seni haykırmaya - Özgürlük PAUL ELUARD S

Renkli Issızlıklar Uzatıyorum ellerimi Geriye dönüp baktığım ıssızlıklara Renkli ıssızlıklara Resimlere isim oluyorum Sokaklara deli Yalnızlıklara el. Uzatıyorum ellerimi Sırf duymak istediğim sessizliklere Senli sessizliklere Son şiirlere son oluyorum Denizlere yabancı Sensizliklere sel Akıp gidiyorum. (Arka Kapak)

Kendinle vedalaşarak aşlamalısın yeniden kararlanmış sayfalarından sıkılmak çözüm değil defterinde beyaz bir sayfa kalmışsa eğer yüreğince yazmak için kendinle vedalaşarak başlamalısın yeninden

Ne günlere duruyorsun arkadaş Yürü kalk olanca hızınla yürü Bıçak geldi ta kemiğe dayandı Karınla oğlunla kızınla yürü Sözüm sana işçi kardeş bak dinle Gün bugündür yürü zaman seninle Ayağından kesilirsen elinle Olmazsa dişinle dizinle yürü (Arka Kapak)

Pencere Camında Bir yaşam- bir an gözlerinde parlar yalımlanıp sönmeden acımasız sürer aşağı sayım yüreklerimizde. Pencere aralığındaki sinekler gibi vızıldarız kanatlarımızla soğuk pencere camına dışarı çıkma özleminin gücüyle Ne yazık ki, çıkamayız. Salt özlemimiz geçebilir pencere camından bedenimizi bırakarak bu geçici saklamda bir gece ansızın pencere yavaşça açılıp da karanlık ve sessizlik sezdirmeden içimize sızanda- O zaman yeniden pencere aralığını ararız hırsla vızıldayarak

x

Öyle sessizce gelip otursam yanına Sarı yapraklara düşmüş gözlerini Kaldırsam yerden İçinde kaynayıp duran kazanı Devirip döksem senden uzaklara Su olup aksa dilindeki zehir Suskunluğun çıbanı deşilse Yıkılsa aramızda kalınlaşıp duran Bu duvar

şehriban, beritanlı bir göçer dağların çağla gözlü berfini kalbinde uyumayan bir hançer bir oğlanın hayali divanesi bir aşkın viranesi bir aşkın (Arka Kapak)

x

ne gün buluta dönmüştü ne oluklarda yağmur yelkovanlar sağanaklardan geçiyordu buğulu camlarda kırıla kırıla kırkıma yağmurun sesiyle girdin merhaba yağmur yüreklim

yapmayın çocuklar. etmeyin n´olur düşünün biraz kan damlatmayın tomurcuğu yeni patlamış gözlerinize bakın nişan parmağınızdaki alyans karardı utancınızdan yüzünüzü zehirler bastı koyun cebinizi sıcak tutan sevgilinin söyler misiniz hangi albüme koyacaksınız bu fotoğrafı (Arka Kapak)

acılar paslandı, sesler kırıldı yıkık duvarlar gibi kaldı gözlerim kanıyorum küllerin en terli yerinden yutağımda katılaşıp kalıyor çığlığım bağıramıyorum bu kaçbin ölüm (Kitap Arkası)

saçlarım ağarıyor bir çığlığın gözlerinde istanbula kar yağıyor, kar yağıyor, albümlerde sararmış gülüşlere, ipte oğul kokan çamaşırlara, anılara kar yağıyor, kar yağıyar cinayetleri saklayan çukurlara, boğma tellerine, bolu dağlarına, sapanca´ya deşta mergana kar yağıyor maden köprüsünün kemerlerine. kar yağıyor, asla zalimleri ağartmayan. (Arka Kapak)