Manifesto'nun tam metnini, metinle ilgili Marksist akademisyen Phil Gasper'ın kapsamlı yorum ve açıklamalarını, ayrıca Marx ve Engels'in diğer çalışmalarından aktarılan bazı pasajları içermektedir. İşte, nihayet, Marx ve Engels'in Komünist Manifesto'sunun tam metni ile birlikte, tarihin bu en önemli siyasi belgesinin içerdiği tahlillerin zenginliğini ve açıklayıcılığını çok yetkin bir biçimde sunan bir çalışma. Komünist Manifesto'nun berrak tarihsel referanslar ve yorumlarla tüm yönleriyle açıklamalı olar

Frantz Fanon'un sömürgeciliğin sömürge halkları üzerindeki psikolojik sonuçlarını analiz etmeye çalıştığı en ünlü eseri olan Yeryüzünün Lanetlileri sömürgecilik-karşıtı mücadelenin ve Üçüncü Dünya'nın özgürlüğünün manifestosu olarak bilinmektedir. Afrika'daki ulusal kurtuluş hareketlerinin ve Amerika Birleşik Devletleri'ndeki Kara Panterler örgütünün esin kaynağı olmuştur. Avrupalılar, bu kitabı açın, içine bakın. Karanlıkta birkaç adım attıktan sonra bir ateş çevresinde toplanmış yabancıları göreceksiniz

Okurun bu kitabı skandal yaratacak içeriği nedeniyle ya da ayaklanmaya kalıcı bir kışkırtma olarak okumak yerine, bana kendini dayatmış olan bu sonuçların, benzer durumlardaki birçok insan tarafından neden tekrar tekrar bulunduğunu sakince incelemesini umut ediyorum. Bunun nedeni, çizmeye çalıştığım bu iki portrenin modellerine sadık olması, perişan yaşamlarındaki en yararlı davranış yolunu keşfetmeleri için benim tuttuğum aynada kendilerini tanımalarına gerek olmaması değil midir? -Albert Memmi- Ezen sist

Beyaz'a benzemek, onun gibi olmak istiyor Siyah insan. Bir tek yol, bir tek kader var Siyah insanın önünde: Beyaz olmak. Siyah insan uzunca zamandan beri Beyaz'ın tartışılmaz üstünlüğünü kabul etmiş durumda; böyle olduğu için de, bütün gayretiyle Beyaz insanın değerler örgüsüyle yoğrulmuş bir varoluş hamlesi gerçekleştirmek eğiliminde. Biri kalkıp da bana siyah adamın en az beyaz adam kadar zeki olduğunu ispata çalıştığı zaman, ona derim ki, zeka kimseyi kurtarmamıştır şimdiye kadar. Evet, böyle derim, çünk

Dünya üzerindeki milyarlarca insanın farklı beklentileri ve amaçları olsa da tek bir ortak hayali var: Mutlu olmak. Hepimiz mutlu olmak için çabalıyor, bunun için yaşamlarımızda bazı seçimler yapıyor, bazı şeylerden vazgeçiyor, kısacası yaşamlarımıza yön vermeye çalışıyoruz. Peki nedir bu mutluluk denen muamma? Gerçekten aranıp bulunabilecek bir şey mi, yoksa beyhude yere peşinden koşulan, aslında tamamen rastlantılara bağlı olan bir şey midir? Mutluluğu ararken, kader dediğimiz şeyin ağlarında debelenen bi

Bu sözlük kendine koyduğu sınırlar içinde eğretidir, çok sayıda ekleme ve düzeltmeye müsaittir. Bilinçli soyutluğu içinde tek bir hedefi vardır ve dört noktada özetlenebilir: 1) Anarşi'ye bağlılığını kararlı bir şekilde belirten bir hareketin olası (ve paradoksal) teorik tutarlılığının anlaşılmasını sağlamak; 2) uzunca bir süre ortadan silindikten sonra yirminci yüzyılın ikinci yarısında bu hareketin teorik canlanmasının kökenleriyle nasıl bağ kurduğunu göstermek; 3) bu hareketin bakış açısından, Spinoza, L

Bu eserin başkahramanı insan ilişkisidir. Başkişiler erkekler ve kadınlardır, çağdaşlarımızdır, beyinlerinden başka bir şeye güvenmekten umutlarını kesmiş, aşikâr bir yararsızlık duygusu hisseden, ihtiyaç durumunda güvenebileceği yardımsever bir el kadar birliğin güvenliğini de ateşli bir şekilde arayan, "ötekiyle ilişkiler kurma"ya can atanlar... Yine de, "sonsuza dek" demeseler de, "ilişkide olma", özellikle "iyi ilişki" durumu onları tereddüde düşürüyor. Bunun onlara yükümlülük dayatmasından ve baskı uyg

Adorno'nun eseri için bir başvuru kitabı, bir "çapraz düşünme" daveti. "Üç yüz temel sözcük çağında, yargıda bulunmak için çaba gösterme yeteneği kayboluyor ve böylelikle doğru ile yanlış arasındaki fark da ortadan kalkıyor." (Aydınlanmanın Diyalektiği). Bu kitapta Adorno'nun düşüncesine giriş yapılan ve rehberlik edilen çok daha az sayıdaki "temel sözcük" bulunuyor: amaç çaba göstermekten kaçınmak değil, tam tersine çaba göstermeyi kışkırtmaktır.

Yirminci yüzyılın son on yılları, "tarihin sonuna" veya belirli bir tarihin sonuna ve bir başkasının başlangıcına dair sayısız öngörülere tanık oldu. Bir sonu hissetmek her zaman bir başlangıcın kokusunu almaktır. Bu öngörülerden en az üçü, konularının ilgi çekiciliğine binaen, kışkırtıcı güçleri ve perspektiflerinin genişliği sebebiyle sol açısından önemini koruyor. Dahası, Francis Fukuyama, Eric Hobsbawm ve Perry Anderson gibi isimler, tarihsel maddeciliğin kurucu metni Komünist Manifesto'nun 150. yıl dön

Thomas More ve Walter Benjamin mi? Bu iki ismin alışılmamış bir takımyıldızda biraraya getirilmesinde şaşırtıcı bir şey var. Onları birbirine yaklaştıran öğeler belki temel konu, yani ütopya dışında pek az. Ancak burada yapmak istediğimiz şey, bilinmeyen bir soy bağını ortaya çıkarmak, ya da başlangıç noktasında Thomas More'un ve bitiş noktasında Walter Benjamin'in yer alacağı bir ütopya tarihi yazmak değil. Thomas More'un Ütopya'yla birlikte yeni bir retorik düzenlemeyi icat ettiği ve böylece siyasal alan

Bireyselleşme ve bireysellik sorunları, "toplumsal sorun"a koşut olarak, toplum bilimlerinin öncülerinden Karl Marx ve Emile Durkheim'ı da epeyce uğraştırmıştır. Gerçi onların çoğu zaman esas olarak kolektif olanla ilgilenmiş ve kolektif olan adına konuşmuş oldukları düşünülür. Ama hiç de öyle olmadıklarını, bireyin modern serüvenlerinin onların dikkatini özellikle çekmiş olduğunu göreceğiz. Toplum bilimlerinin bu iki tanınmış ismine daha az bilinen ve tam anlamıyla sosyolojinin öncüsü sayılamayacak bir baş

Ey sen, dünyada mevcut her şeyi yarattığı söylenen: hakkında en ufak bir fikrim olmayan sen; ancak lafta tanıdığım ve her gün yanılan insanların bana söyledikleri kadar bildiğim sen; tanrı denen acaip ve hayal mahsulü varlık, kesinlikle, gerçekten ve herkesin önünde ilan ediyorum ki sana en ufak bir inancım yok. Ve bunun da nedeni gayet mükemmel: dünyadaki hiçbir şeyin akla yatkınlığına kanıt olmadığı saçma bir varoluşa beni ikna edecek hiçbir şey bulamıyorum. Ey yanlışın ve fanatizmin kör ettiği zayıf ve

Şizoanaliz, Reich'ın politik psikolojisinin bittiği yerde, yani kitlelerin kendi baskılarını arzulamalarına ilişkin soruyu cevaplamaya çalışarak başlar. Reich'ın gördüğü gibi modern Faşist Devlet, dış güçlerle değil; aksine kitlelerin kendisiyle kurulur. Ancak onun politik psikolojisinin dikkate almadığı bir nokta vardır; o da arzunun faşist kişilikteki yeri. İşte şiozanaliz ve an(arşi) bu noktada, tamamıyla yeni bir arzu görüşüyle başlar, yani reaktif arzunun yerine aktif arzuyu yerleştirir. Çünkü arzu her

Devrimci Romantizm, birbirleriyle iç içe geçen -aşağı yukarı iki yüzyıllık- kültürel ve siyasal yıkıcılık geleneklerini sorgulamaktadır. Sanatçıların, düşünürlerin ve devrimcilerin yazılarından oluşan bu zengin seçkide geçmişin atılımları yeniden hatırlatılıyor, bugünün ve yarının mücadeleleri yararına yeniden değerlendiriliyor. Kitap boyunca Novalis´in, Friedrich Hölderlin´in ve Friedrich Schelegel´in radikal duyarlılıkları ve Percy Bysshe Shelley´in, John Keats´in, Lord Byron´un ve William Blake´in son de

Ucu açık, soru soran metinler zamana dirençlidir. "Klasik" olmak, bir anlamda, bütün zaman ve mekânlardaki insanın varoluş sorunlarına ve sorularına denk düşmektir. Çestov'un eserini bu "klasik" tanımlamasıyla anmanın gerekçesi, sorunsalları bir yana, asıl sınıflandırılamazlığı, özetlenemezliği, moda olmaması, hatta unutulmasıdır... Ama Georges Bataille'dan D. H. Lawrence'a, André Gide'den André Malraux'ya, Albert Camus'den Emmanuel Lévinas'a, Benjamin Fondan'dan Cioran'a, Yves Bonnefoy'dan Deleuze'e dek Çe

Lou Salome Nietzsche'yi aşkla sevmemiştir; ama daha sonra, Nietzsche üzerine olağanüstü güzellikte bir kitap yazma fırsatı bulacaktır. Gilles Deleuze Nietzsche'nin eserlerinde yolumuzu bulmak için dikkatimizi teorisyene değil insana yöneltmemiz gerekir. Bu anlamda, düşüncemizde yeni bir teorik dünya resmi değil, tüm büyüklüğü ve hastalılıklığı içinde bir insan ruhunun resmi belirecektir. İlk başta, Nietzsche'nin değişim dönemlerindeki felsefi akıl yürütmelerinin her defasında beliren iç süreç tarafından za

Küreselleşme başlığı altında akıp giden literatürde çağdaş dünyanın tarih dışı bir şekilde analiz ediliyor oluşundan dehşete düşen Fernand Braudel Enstitüsü, bugünkü dünya sisteminin üç önemli payandası olarak gördüğümüz üretim sistemleri, bilgi sistemleri ve sistem karşıtı hareketler hakkında üç kısımlı bir inceleme başlatmaya karar verdi. Her bir sistemin tarihsel derinlik içerisinde ve dünya çapında bir incelemesinin yapılması ve bu incelemelerin yirminci yüzyılın son otuz yılı ile yirmi birinci yüzyılın

İkiyüzlü burjuvalar, emperyalistler, ırkçı ve faşistler bize geçmişin geçmişte kaldığını, hatta "tarihin sonu"nun geldiğini duyururlarken, bir yandan da kültür endüstrisiyle, müzeler, anma toplantıları ve eğitim programlarıyla geçmişin hatırlanmasını bir tür sivil din ve endüstri haline getiriyorlar. Bu "din", liberal düzeni meşrulaştırmak için totalitarizmlerin anısını korumayı, yeni bir Holocauste'u engellemek için Filistin topraklarını işgal etmeyi, düzenin parçalanmaması için Irak'ı işgal etmeyi meşru g

Frankfurt Okulu, kuruluşundan 1960'lı yılların sonunda dağılmasına dek, "şimdiki zaman"ın sosyolojik bir teorisinin hazırlanmasına kendini adadı: Eleştirel Teori. Temel hedefi, rekabetçi kapitalizm ile iktisat ve politika konularında liberal ilkeler üzerinde temellenen "çağ sonu"nu anlamaktı. Bu eser, Frankfurt Okulu'nun önde gelen iki temsilcisinin, yani Adorno ve Horkheimer'in önemli tezlerinin sunumu ve tahlilidir. Adorno ile Horkheimer, köklerini klasik felsefeden olduğu kadar Avrupa ve Amerikan sosyolo

Çeşitli tarih felsefelerini ilerici veya muhafazakâr, devrimci veya nostaljik karakterlerine göre sınıflandırmaya alışığız. Walter Benjamin bu tasnifin dışında kalmaktadır. O, ilerleme felsefesinin devrimci bir eleştirmeni, geleceğe dair hayal kuran bir nostaljik, maddecilik yanlısı bir romantiktir. Kelimenin tüm anlamlarıyla, sınıflandırılamaz biridir Benjamin. 1940'ta, Gestapo'dan ve Fransız işbirlikçilerinden kaçma teşebbüsünün başarısız olması sonucu, son bir çare olarak başvurduğu intiharından hemen ö