Her yazarın içinde az ya da çok bir yer yaratma, bütün yerleri geride bırakıp yazıya yerleşme isteği vardır. Bir yazınsal vatan: Bu taşlı toprağı ben yarattım, bu geniş bozkırı, bu yeşil tepeleri, bu zirveleri karla kaplı dağı ben yarattım. Dağda yanan ateş, ateşin başında toplanmış insanlar, insanların dinlediği hikâyeler benim eserim. Ama sadece bir yazı olanağından değil, bir yaşam olanağından da söz eden bir yazarın yazınsal yurda rahatça yerleşmesini beklemek safdillik olurdu. İkinci Hayat'ta yer duyg

İÇERİK TANITIMI: Berger'in fotoğraf üzerine yazıları, onun düşünmeye verdiği dikkat ve özeni çok iyi kanıtlıyor. Yazılarını okumaktan bu kadar zevk almamızın bir nedeni olmalı: Düşünce onun için asla bir jest, kibir ya da entelektuel bir egzersiz değil. Kuçuk bir çocukken içgudusel bir merakla bakmanın yetişkin disiplinine kavuşmuş hali sanki. Kendini baktığı nesneyle içtenlikle ve şefkatle özdeşleştirmesinden gelen, bizleri de içine çeken bir hakikat. İkincisi, Berger'ın yalın bir biçimde tanımladığı o est

İkinci Yeni hareketinin başlatıcılarından Turgut Uyar'ın en çok yankı bulmuş denemelerinden biri, Efendimiz Acemilik başlığını taşır. Uyar, kazanılmış ustalıklarla yetinen şairleri eleştiriyordu burada. Ama yazıdaki bir cümle, ne yayımlandığı dönemde ne de daha sonra dikkat çekti: Kendilerini yeniden icat edemediler, diyordu Uyar, önceki kuşağın şairlerinin büyük çoğunluğu için. Bu söz bütün İkinci Yeni projesinin de özünü verir: şairin ve şiirin kendi kendini doğurması. Uyar'ın şiirinin kaderine başından

Frankfurt Okulu'nun önde gelen düşünürlerinden Leo Löwenthal, sosyolojik bir çerçevede Batı'da edebi sanatların ve kitle iletişim araçlarının gelişimini inceliyor. Descartes ve Pascal'ın zamanından yirminci yüzyıla gelene kadar halkın ve entelektüel kesimin edebi eserlere yaklaşımının nasıl değiştiğini örneklerle açıklayarak bu değişimin toplumsal içerimlerine işaret ediyor. Edebiyat sanat mıdır yoksa meta mı? Her ikisi birden olabilir mi? Gazete ve dergilerin (daha sonra da radyo ve televizyonun) ortaya çı

Bir: Yusuf Atılgan'ın 1959 tarihli Aylak Adam'ı. Sonra üç: Ayhan Geçgin'in üç romanı, Kenarda, Gençlik Düşü ve Son Adım. Orhan Koçak, kentin içinde dönüp dolaşan, bakınan, arayan, kendini bir yere ait hissetmeyen, bunu arzu da etmeyen (yoksa eden mi) modern zaman aylağına eşlik ediyor, ona nüfuz etmeye, anlamaya çalışıyor. Atılgan ile Geçgin'in kitaplarını birlikte okuma girişimi basit bir karşılaştırma değil. Tıpkı tarihin inşaasında olduğu gibi, yeni eserlerin varlığında eskisinin de neredeyse bütün anlam

Modern Türk edebiyatının en önemli yazarlarından Bilge Karasu´nun yapıtını bir bütün olarak ele alan bu ilk kapsamlı inceleme, yapıtın ürettiği anlamlardan çok anlam üretme stratejilerini açığa çıkarmayı amaçlıyor. Bu yüzden de bir eleştiriden çok bir okuma denemesi olarak, yazının yazılmasından önceki süreçten başlayıp, yazma anına, henüz hiç kimse tarafından okunmamış yazıya bakmaya, bu okuma-öncesi yazının verileriyle adım adım ilerleyerek, tüm yapıtı baştan sona kat etmeye çalışıyor. Yazının da Yırtılı