Yıllar önceydi. Frankfurt Kitap Fuarı sırasında, üç-beş kişi dert yanıyorduk. Neredeydi yeni ve iyi edebiyatçılar? Yeni ve iyi derken, hem dil derdi olan, hem de kurgusu sağlam, akıcı bir hikâye yazmayı bilen yazarları kastediyorduk: Yoksa yalnızca iyi hikâye anlatanları ya da yalnızca kendine has bir dil dünyası yaratmış olanları değil. O sırada, birisi, Nicholas Christopher´ı okuyup okumadığımı sordu. Hayır, dedim. Tam aradığım yazarmış. Okursam çok sevecekmişim. New York´a dönünce gönderecekmiş kitapları

Roman sanatı geçtiğimiz yüzyılda büyük dönüşümler yaşadı. Olanakları sürekli olarak denendi, sınırları uç noktalara doğru genişletildi. İşte Erpenbeckin Gölün Sırrı da yirminci yüzyılın bu deneysel çabalarının bir mirasçısı. İnsan okurken Fransız Yeni Roman geleneğini hatırlıyor: Özellikle de Sarrauteu, Claude Simonu, Michel Butoru. Gölün Sırrı, Berlin yakınlarındaki bir koruya yakın, göle hâkim bir evin hikâyesi aslında. Hikâyenin sabit unsuru ev; ama bu ev aracılığıyla, iki savaş arası Almanyası, 3. Reich

Bir başka İtalyan bindi Helikoptere: Elio Vittorini. Bu kez Sicilyaya gidiyoruz ama trenle. Denizin üstünden, uçar gibi. Oğul Silvestro babasından bir mektup alır; yaşını başını almış baba aşık olmuş kaçmıştır. Annene iyi bak demektedir. Atlar trene Silvestro, ver elini Sicilya: Annesine atacağı kartpostalı kendisi götürmeye karar verir. Çocukluğu da trenlerde geçmiştir, o pek yoksul Güneyde. Bir sürü insanla karşılaşır trende, konuşurlar. Sonra iner, Signora Concezionenin, annesinin evine varır; annesi aşı

Çağatay bir gün aradı, Yunancadan çok iyi çeviriler yapan birisi var, çevirtmeyi düşündüğümüz bir kitap var mı diye sordu. Aklıma uzun zaman önce okuduğum Vardiya isimli roman geldi, ne iyi olur dedim. Onu söyledim. Sonra, yine aradı Çağatay ve Ari Çokona'nın elinde zaten çevirdiği iki roman var, bakalım mı dedi. Tabii, dedim, bakalım. Ari romanları gönderdi. İlkini okumaya başladım. Açık söyleyeyim, Türkçe yazılmış olsa bu kadar akıcı olabilir miydi diye şüpheye düştüm. Kitap su gibi akıyor ve şunu anlatıy

Tarık Günerseli hepimiz bilmeliyiz! O ince mizah başka kimde var? Mesela, işte 1984 tarihli Milli Marşlar (Bazıları) başlıklı hikaye: Bahama Adaları: İleri, Bahama Ülkesi! Bangladeş: Altın Vatanım! Batı Samoa: Özgürlük Bayrağı Botsvana: Kutsal Ülke Burma: Özgür Vatanımız Burundi: Burundimiz! Kutsal Topraklar! Ekvador: Selam Vatanıma! Fildişi Sahili: Selam Umut Ülkesi! Filipinler: Sabahın Ülkesi Gine-Bisseau: Aziz Yurdumuz Honduras: Bayrağım Göklerde Dalgalanıyor Kamerun: Ey Kamerun! Atalar

Bizim kitapların çoğunun düzeltisini yapan bir arkadaşımız var: Gökhan Gençay. Missios'un kitabını düzelttikten sonra bize bir not yazmış. Kitap hakkındaki düşüncelerini söylüyor. Sizlerle paylaşayım dedim: Yazar,bizatihi kendi deneyimlerini, kendine has diliyle sade ve samimi biçimde aktarmayı başarmış. Ayrıca, kişisel anlatısını kurarken bir yandan okuyucuyu hissiyat bağlamında sürecin içine çekme hususunda mahir davranırken, bir yandan da klişe 'politik roman' kurgusunun didaktik, kahramanlık destanı kal

Şimşekler Şimşekler'de Echenoz, ampulden radyoya, röntgenden helikoptere, füzeden internete kadar bin bir türlü fikri öne sürmüş, alternatif akımı yaygınlaştırmış, bunlardan çoğunu başkalarına kaptırmış, takıntılarla dolu yaşamında bir türlü sosyal bir varlık olamamış ünlü mucit Nikola Tesla'yı anlatıyor. Sonraki yüzyılda teknoloji olarak kullanılacak ne var ne yoksa o bulur, ama bu icatları paraya çevirme konusunda yeteneksizdir. Şimşeklerle başlayan hayatı güvercinlerin arasında son bulur. Çaktırdığı şimş

Borges, Morel'in Buluşu için yazdığı önsözde diyor ki: Entrikanın ayrıntılarını yazarıyla tartıştım, onu yeniden okudum; onu kusursuz olarak nitelemenin bir yanlışlık ya da abartma olacağını sanmıyorum. Ben de sanmıyorum. Pek iyi de, nasıl bir roman ki bu 1940'da yayınlandığından beri ıcık cıcık incelense de hala tasvir edilemiyor, tanımlanamıyor? Neden Arjantin ve dünya edebiyatının en önemli kitapları arasında yer alıyor? Bu soruya cevabım yok, ama benim için niye önemli olduğunu biliyorum: Bir kere, hay

İnsan kırk yıllık arkadaşının kitabını nasıl tanıtır? Hele de başından beri bu yazma serüvenine yakından tanıklık etmiş ise. Şunu hemen ifade edeyim: İlhami Algör, ilk kitabı Müzeyyen...´de ve ikinci kitabı Albayım...´da dile öyle meftun ki, onu en çapkın, en kıvrak, en konuşulur, en akıcı haline öylesine sokmak istiyor ve başarıyor ki, arada, romanlarının kurgusunu ihmal edebiliyor. Ama bunun çok da önemi yok. Barthes, Proust için şöyle demez mi: Canım sıkıldığında açıyorum rastgele bir sayfa, okuyorum. Aç