Yaşam bir gizem. Bazen kolay ve rahat, bazen de zorlu ve savaş gerektiren bir gizem… Kendimizi
aniden içinde bulduğumuz, peşinden bazen tutkuyla koştuğumuz, bazen de nefretle kaçtığımız, kimi
zaman durup dışarıdan baktığımız ama ne olduğunu anlayamadığımız bir gizem… Anlarsak
şefkatle, yoksa farklı yollarla doğrularımızı ve yanlışlarımızı yeniden düzenlememizi sağlayan, bizi
daha güçlü ve bilge hale getiren ama sonucunda o deneyim hazinesini tek nefeslik bir mum alevi
gibi söndüren bir gizem… Bu gizemin içinde bize düşen belki de önce kendi iyimizin ve
arzularımızın ne olduğuna açık fikirlilik ve vicdan ile karar vermek, sonra da bunların peşinden
tutkuyla ve sevinçle gitmek olsa gerek. Bunun yolu da kendimizi tanımaktan ve hatta başka
insanların deneyimlerinden süzülmüş bilgeliği özümsemekten geçiyor. Başka bir deyişle kendi
kendimizin yaşam koçu olup kendi karargâhımızın sorumluluğunu zekayla, onurla ve cesaretle
almaktan… Önder Ergin bu kitabında okuyucularına uzun yıllara dayanan yaşam koçluğu
deneyimlerinden süzülen bilgeliği aktarıyor, kendi kendine yaşam koçu olabilmenin özünü aşılıyor.
Herkesin kendi ayakları üzerinde durabildiği ve yanındakine elini uzatabildiği, “bir ağaç gibi tek ve
hür ve bir orman gibi kardeşçesine” yaşayan insanların dünyasına katkıda bulunabilmek adına…