Aslında beni, Karaköy-Kadıköy vapur hattı
yolcularının hepsi tanır. Kardeşimi de. Ama adımızla
tanımazlar. Sormasına herkes sorar tabii adımızı.
Dudak arasından herkese söylerim. Gel gör ki hiçbiri
adımı aklında tutmaz. Daha sorarken akıllarında
tutmak istemediklerini belli ederler çünkü.
Zaten ben kendimi bildim bileli, adımla çok az
çağrıldım. Annem bile, ancak uzaklardaysam beni
adımla çağırır. O da, dayım da herkes gibi bana,
“Kız,” derler.
Gemi yolcularının dizlerinin üzerine kartları
koyduğum ilk gün bir amca:
“Kızım senin adın ne?” diye sormuştu da çok para
verir umuduyla sesimi iyice yükselterek adımı
söylemiştim. Çevremdekiler de dikkatle bakmışlardı.
Yani, orada bulunanların hepsi adımı öğrenmişlerdi.
Böylesine, adımı bilerek bakmaları pek hoşuma
gitmişti.