Yeryüzünü hislerimizle, dingin bir halde adımlayıp, yürüyemez oluşumuzun sebebi adımladığımız,
yürümeye uğraştığımız yollarda bir ayağımızın süreklice tanrılara, ilahlara çarpıp takılıyor olması... Sıradan ve
olağan baktığımızda bu durum kesinlikle üzücü, moral bozucu ve bedenlerimizi çökertici bir durumdur. Bu
yorgun ilerleyiş sırasında belki de en büyük avantajımız işte içerisinde olduğumuz bu durumdur. Nasıl ki tüm
zorluklara ve engellemelere rağmen yol boyunca bir ayağımız tanrılara, ilahlara takılıyor ise her birinin yanından
geçerken birer tekme savurabileceğimizi de öğretiyor yol bize.
Nereden vuruluyorsa bir kere de oradan vurabilmenin çabalayıcısıdır işte aksiyonerler.
Eylem, bir hedefe sahip olmakla değerlenir ve hedefi olmayan, satıhta kalan, objektif bir iyiliğin değeri
yoktur.
Aksiyonun illa ki şaşırtıcı, şu, bu, farklı, alışılmamış olması şart değildir. Gerekli hususiyetlere, niteliklere,
becerilere ve güce sahip olunduktan sonra pek tabii bilinen ve alışkın olunan bir şey de normal olarak aksiyon
cephesine dahil olabilir. Ve öyle bir “hal”e varılmalı ki düşüncenin kendisi başlı başına bir eylem meselesi halinde
olmalı ve kelimelerle ifade edilme imkânı olabildiğince kısıtlı kalmalı.
Aksiyon Risalesi, işte o hale varabilmenin ve o hal üzere yaşayabilmenin teorik ve pratik temelleri üzerine bir
sorgulama ve araştırma denemesidir