“Yazabildiğiniz kadar çok yazın! Parmaklarınız kırılana kadar yazın… yazın!”
Anton Çehov’un kısa hayatının özeti bir dostuna yazdığı bu cümleydi. Hayatı boyunca neredeyse
durmadan çalıştı. Yukarıdaki satırları yazdığında henüz yirmi altı yaşındaydı ve şimdiden yüzlerce
hikâyesi yayımlanmış iki de kitap çıkartmıştı.
Modern öykü yazarlığının temellerini atan, kısa öykünün olmazsa olmaz kurallarını belirleyen,
yaratıcılığı ve özgünlüğü hem edebiyatta hem de tiyatroda gerçek bir devrim yaratan bu
alçakgönüllü usta için Tolstoy şöyle söylemişti, “Çehov bir sanatçı olarak, önceki Rus yazarlarıyla,
Turgenyev, Dostoyevski veya benimle, mukayese bile edilemez. Çehov’un kendi biçimi var.
Empresyonistler gibi hiçbir seçim yapmadan, eline hangi boya geçerse onu gelişi güzel sürüyor. Bu
boyalar arasında hiçbir ilişki yokmuş gibi görünüyor ama geri çekilip baktın mı şaşırıyorsun çünkü
karşınızda parlak, büyüleyici bir tablo vardır.”
En yakınlarının bile ‘ruhunun derinliklerinde neler olduğunu asla tam olarak bilemediği’ Çehov’un
hayatı tıpkı öykülerinden biri gibiydi; anlamlı, derin, sıradan ve birisi “Eser şu tarihte hazır
olmalıdır” demiş gibi kısa.