Bazı insanlar, hayât-ı evveldir.
Arkası kapalı küçük bir kamyonete eşyalarımızı yükledik. Beni arkaya, eşyaların olduğu yere
bindirdiler ve kamyonun arka kapağını, “Paat!” diye kapattılar. İşte, yolculuk başlamıştı…
Bu yol, beni hayatın acımasızlığıyla tanıştırıp bana bazı hayat dersleri verecek ilk yoldu.
Annem, babam ve kız kardeşim kamyonetin ön kısmında, şoför mahallinin yanındaki
“muavinler” bölümünde oturmaktalar. Ben de kamyonetin arka kapağındaki küçük bir
yırtıktan dışarıyı izliyorum. Ağaçları, insanları, yolları ve de gökyüzünü... Dökülen
yapraklardan bahsetmek istemiyorum bile...