İnsanlığa karşı suçlar bireyi aşar; zira tek bir insana saldırıldığında
bile İnsanlık hedeflenir, İnsanlık inkâr edilir. Kurbanın kimliği, yani
İnsanlık, insanlığa karşı suçun özgüllüğünü belirler.
Eski Yugoslavya Uluslararası Ceza Mahkemesi,
Erdemovic Kararı, 1996
Uluslararası hukukta 20. yüzyıl başlarında ortaya çıkan insanlığa
karşı suç kavramı hem uluslararası suçlardan bağımsız bir
kategoriye hem de soykırım, apartheid ya da zorla kaybedilme
gibi diğer uluslararası suçlardan ayrı duran suçları da kapsayıcı
bir kategoriye gönderme yapmaktadır. Nürnberg Mahkemesi
İlkelerinde tanımlandığı üzere insanlığa karşı suç, tüm sivil
halka yönelik olarak gerçekleştirilen, savaştan önce ya da sonra,
ya da siyasal, ırksal ya da dinî düzen saikiyle işlenen, işlendikleri
ülkenin iç hukukunda suç olarak tanımlansın ya da tanımlanmasın,
Mahkemenin yetki alanına giren tüm suçları takiben ya da onlara
ilişkili olarak işlenen fiilleri kapsamaktadır.
İnsanlıkdışı olana yönelik yasaklama, bazen savaş suçları ve
insanlığa karşı suçların devamı olarak, bazen aşağılanan ya
da yok edilen insanlık ile üretilmiş insan türü arasındaki bağın
bölünemezliği şeklinde, bazen de insanların ve çevrenin birbirini
tamamlaması üzerinden işletilmektedir. Bunun nedeni, insan gibi,
insanlığa karşı suçların da durmaksızın evrilmesidir.
Bu alanda uzman isimlerin insanlığa karşı suç kavramını en temel
sorunsalları ve tarihsel evreleriyle inceledikleri bu temel eser,
ayrıca, bu kavrama ilişkin uluslararası hukukta ve ulusal ceza
kanunlarında yer alan uygulamaları örneklerle ortaya koyuyor.