Son aylarda karşılaştığım soru hep aynıydı: Doktor, Domuz Gribi aşısını olayım mı?
Ne diyebilirdim ki? Ol ya da olma gibi basit ve anlamsız bir cevap vermek istemiyordum. Böyle bir sorunun cevabını tek kelime ile vermek olamazdı. Saatlerce anlatmam ve sonunda kararı kişinin kendi iradesine bırakmam gerekiyordu.
Domuz Gribi aşısı benim için sıradan ve süregelen uygulamalardan birisiydi. Ülkemizde ne yazık ki, öylesine ilaçlar kullanılıyor, öylesine aşılar ve öylesine tedaviler uygulanıyordu ki...
Ne olacak Domuz Gribi aşısından demek istiyor ama söyleyemiyordum.
Pek çok ülkede olduğu gibi ülkemizde de sorun aynıydı. İnsan hayatına değer verilmiyordu. İnsanlara, insan oldukla-rından dolayı var olan hakları kullandı-rılmıyordu. İnsanlar, sadece yürüyen, uyuyan, çalışan, üreyen ve tüketen birer canlı gibi algılanıyordu.
Hâlbuki insan başlı başına bir olgu değil midir?
Her insanın kendine ait bir dünyası yok mudur?
Her insanın kendine ait duyguları, endişeleri, beklentileri, hayâlleri, umutları yok mudur?
Her insanın salt insan olduğu için hakları yok mudur?
Ben var dedim, diyorum ve diyeceğim de.