Bu çalışma, aşiret kavramının Ortadoğu'daki etno-dinsel toplulukları tanımlamakta yetersiz olduğunu öne sürmekte ve kavramı bileşenlerine ayırarak ele almaktadır. Kitapta aşiret olarak tanımlanan halk toplulukları etnos, toplulukların içinden ortaya çıkan yönetsel mekanizma aşiret olarak tanımlanmakta. Asabiyyenin kaynağının ise topluluğun kandaşlığı değil, aslında sınıfsal-siyasal bir yapılaşmanın nüvesi olan aşiret mekanizması olduğu öne sürülmektedir. Aşiretin yerel, ancak merkez/devlet eliyle siyasal muhatap olarak kabul edildiğinde var olabilen, meşrulaştırılarak varlığını sürdürebilen yönetsel bir mekanizma olduğunu öne süren bu kitap, Kızılbaş/Alevi Kürt topluluklarını da bu perspektifle ele almakta; Kızılbaş/Alevi Kürt aşiretlerin şekillendiği tarihi Çemişgezek coğrafyasını tarihsel-sosyal özgün bir habitus olarak kabul edip böylesi bir habitusun zorunlu kıldığı klan, kabile, cemaat gibi formasyonların hem inanç hem de kimlik inşasındaki etkisini merkezle ilişki bağlamında tartışmaya çalışmaktadır. Kitapta, Çemişgezek ve Dersim coğrafyasından taşan toplulukların Koçgiri'ye dağılmaları, Osmanlı'nın merkezileşme politikalarına paralel olarak merkezle ilişkilenmeleri ve aşiret mekanizmasının oluşumu enine boyuna tartışılmaktadır. Bu mekanizmanın yarattığı Kürtlük asabiyyesi, buna bağlı olarak Koçgiri hadisesi ve bunun Cumhuriyet sonrasına etkisi, kentleşme ve göç sürecinde aşiretin dağılması, kentte dönüşüm ve yeniden şekillenmesi ise arşiv belgeleri, somut nüfus verileri ve saha görüşmeleri temelinde ortaya konmaktadır. Kavramsal ve yöntemsel yaklaşımıyla özgün bir örnek olduğunu düşündüğümüz bu çalışmanın aşiret incelemelerine de bir katkı olmasını ümit ediyoruz...