Hele karşı kıyılara, Anadolu Yakası’na, Mudanya veya Bandırma’ya bir geçseler her şey tamamdır.
Heves ve sevinçle kürek çekerlerken birden moralleri bozulur. Kayık, içeriye su almaktadır. Küçük bir
sızıntıdır bu, ama gitgide çoğalmaktadır. “Ula bu kayığın altı delikmiş.” diye söylenir Nazif. “Vay
kaderimize vay! Ne yapalım şimdi? Çattık valla. Yakında denizin dibini boylarız.” “Tövbe de ula Nazif!”
diye atılır Mehmet Çavuş. “Arkadaşlar! Anafartalar’da ölmedik! Conkbayırı’nda ölmedik! Gelibolu’da da
ölmedik de... Marmara’da mı boğulup ölelim şimdi? Karaya çıkalım da öyle ölelim.” “Benim ölmeye hiç
mi hiç niyetim yok hemşehrilerim.” der Arif. “Siz de ölmeyin. İşimize bakalım den, hadin!” “Ne yapalım
şimdi bu suyu?” diye sorar Nazif. “Haydi! Bir şeyler yapalım hemen!” “Mataranın ikisini keselim.” der
Halil İbrahim Çavuş. “İkimiz kürek çekerken ikimiz de biriken suları boşaltalım.”
Batı Toroslar’dan ilginç yaşam öykü ve mücadeleleri ile savaş zamanlarında dahi o köylerdeki kendine
yetme çabaları; töre, gelenek, görenek ve ananelerin harman olduğu geçmişe dönük anlatımı Anadolu'ca
ve ilginç gelecektir. “Kolak Arif” soluksuz okunacak ve Çanakkale ve Kurtuluş Savaşı’nın nasıl
kazanıldığına dair bir örnek olduğu gibi savaş sonrasında kalkınma çalışmalarının köylerde başladığı
anlaşılacaktır.