CEM ERDEVECİLER’İN
ŞİİRİ ÜZERİNE
Cem Erdeveciler metinlerde olan kavramsal anlatım biçimini aşarak,
görünen dünya dışında çağrıştıran ve okuru anlamın içerisine çeken bir
alan yaratıyor şiirde. Duygular ve günlük kabuller üzerinden değil,
hayatın, hatta toplumun dün – bugün sürekliliğinde var olan
sorunsallarının merkezinde ki bir aydın aklı ile yazıyor.
Bu yönüyle şiirin poetik alanındaki biçim öz tartışmasında öze daha
yakın duruyor. Tabii ki bi-çim konusunda kolaycılığa kaçmadan. Bir
dönem Türk Şiirinde popüler olan, günümüzde sönümlenen toplumcu
gerçekçi alanı terk etmiyor. Bunu yapmasında ki önemli etken, evrensel
sorumluluğu bilinçle kavramasıdır. İnsan olmanın diğer hallerine de kayıtsız kalmayarak arkadaşlığa,
sevgi ve aşka göndermeler yapan sağlam ve naif şiirleri de okurun duygu
dünyasına sunuyor. Yaptığı öznel bir alana kayıyor algısı oluşturmuyor
şiirinde. Bunu daha çok bir edebiyatçının okurla söyleşmesi gibi
gerçekleştiriyor.
Erdeveciler şiirde dile oldukça hakim. Gün-lük bilginin taşıyıcı olan
dil üzerinden, çok çağrışımlı yeni bir öznel anlatım oluşturuyor.
Şiirini oluşturduğu bu alanı, imgeler ve metaforlarla
uyumlandırmayı başarıyor.
Böylece kendine özgü şiiri kurabiliyor. Şiirini aşa-malı olarak
okuduğumuzda birbirinin devamı ve tamamlayıcısı olan bütünselliğe sahip
bir şiir külli-yatı çıkıyor karşımıza. Bu da bize “artık” Cem Erdeveciler
diye bir edebiyat insanının olduğunu söylüyor.
Aslında o büyük kelimelerle kurulmuş şiir kulelerinden uzak duran,
şiir çarşısında ekmeğini alın teriyle kazanan bir usta.