Son 40 yılda yaşanan gelişmeler, örgütsel ilişkilerin hızla çözüldüğü bir dönemin önünü açtı.
Bu çözülme ezilenlerin binbir mücadele ile oluşturdukları birlik, sendika, kooperatif ve siyasi
partilerin hızla güç kaybetmesine neden oldu. Kapitalizm krizini, geniş halk kesimlerinin
toplumsal mücadeleler üzerinden elde ettiği kazanımları ortadan kaldırarak aşmaya çalışırken,
toplum bir yandan kollektif hareket etme kabiliyetini ve dayanışma zeminini yitirmeye
başlamış, diğer yandan ise bu hareketlere olan ihtiyaç artmıştır.
Günümüzde ekonomik krize, gıda krizi ve ekolojik kriz ile birlikte kamusal hizmetlerin
tasfiyesinin yarattığı kentsel kriz eşlik etmektedir. Ayrıca çalışma hayatında güvencesizlik
yaygınlaşmaktadır.Bunun sonucunda geniş halk kesimleri açısından üretim, dağıtım ve tüketim
süreçlerinin dayanışma, işbirliği ve yatay örgütlenmeler temelinde düzenlenmesi hem ulusal
hem de uluslararası boyutta kendini güçlü bir ihtiyaç olarak dayatmaktadır. Son dönemde
belediyelerin katkısı ile somutlanan deneyimler, semtlerde kurulan tüketim kooperatifleri,
alternatif kamusallıklar ve dayanışma zeminleri de yeni olanaklara işaret etmektedir. Bu
çalışma kendi kendine yardım hareketi olarak da tanımlanan kooperatif hareketlerini çeşitli boyutlarıyla mercek altına almaktadır.