Matrixi Slovenyada bir sinemada seyrederken, filmin ideal seyircisinin yani bir budalanın yanında
oturmak gibi bir daha ele geçmez bir fırsata sahip oldum. Sağımda oturan, yirmili yaşlarının sonunda bir
adam filme kendini kaptırmış, Aman Tanrım, vay be, demek ki gerçeklik merçeklik yok! gibi yüksek
sesli nidalarla seyircileri habire rahatsız ediyordu. O kılı kırk yaran felsefi ya da psikanalitik kavramsal
ayrımları filmle bağdaştıran sözde-sofistike entelektüel okumalardansa böylesi naif kaptırmaları hiç
düşünmeden tercih ederim