TUĞBA ERDİL DİNÇEL
2006 yılında Haliç Üniversitesi Mühendislik Fakültesi Mimarlık Bölümünden
mezun olarak yüksek lisansını aynı kurumda Mimarlık Tarihi Yüksek Lisans
Programı'nda "İstanbul'un Kaybolan Mimari Kültürleri'nin izinde: Tarihi
Yarımada'daki Pagan Tapınakları için Bir Restitusyon Önerisi" tezini
vererek 2008 yılında tamamladı. Aynı yıl içerisinde başladığı Mimar Sinan
Güzel Sanatlar Üniversitesi, Mimarlık Tarihi Doktora Programı'ndaki tez
araştırması kapsamında,
2010-2011 yılları arasında "PhD Researcher" olarak kabul edildiği Ecole
Nationale Superieure d'Architecture de Paris-Belleville (ENSAP-B)
Üniversitesi'nde "Barok Mimarî", "Posrmodernizm" ve "Mimaride Tinsellik"
konuları üzerindeki araştırmalarını gerçekleştirdi. 2014 yılında
"Postmodern Cephe Estetiğinde Barok Bir Yöntem Olarak Teatral Anlatım
ilkeleri" başlıklı doktora tezini vererek Mimar Sinan Güzel Sanatlar
Üniversitesi Mimarlık Tarihi Ana Bilim Dalı'nda doktorasını tamamladı.
2007 yilinda Ars. Gör. Olarak akademik hayatına Haliç Üniversitesi
Mühendislik Fakültesi'nde başlayan, yazar, 2015 yılından bu yana Haliç
Üniversitesi Mimarlık Fakültesi'nde Dr. Ögr. Üyesi olarak görev yapmıştır.
T,ürkçe ve İngilizce mimarlık eğitimi veren çeşitli üniversitelerde davetli
öğretim üyesi olarak Mimarlık Tarihi ve Kuramı, Tasarım Tarihi, Mimarlıkta
Disiplinlerarası Yaklaşımlar ve mimari Proje derslerini ve "Tasarımda
Eğitiminde Adhosizm Kavramı" seminerlerini vermektedir.
Okumak üzere olduğunuz bu kitabm cevabım aradığı sorular tam da
yaşamm özünde var olan bu dürtüselllikten yola çıkarak ve de "tasarım"
eyleminin doğası gereği yaşama dahil olan her türden bileşenle kopmaz
bağlar içerisinde etkileşimde olduğu gerçeğini arkasma alarak, yukarıda
sözü edilen tüm bu "ihtişam, gösteriş, büyüklük ve üstünlük" gibi "teatral"
türden bir dürtüselliğin tinsel yapışma daha yakından bakmaya
odaklanıyor. Odağmm temelinde ise tüm bu "teatral" göstergelerin
kodlarım belirgin biçimde mimari cephe estetiğinde ustalıkla kullanan iki
mimari akım olan Barok ve Postmodernizm arasmdaki analoji ile, mimari
cephenin kurduğu iletişim dilinin gramerini çözümlemeyi hedefliyor.
Böylece eğer doğadaki dürtüsel teatralliğin "neden, ne zaman, nasıl ve
nerede" var olduğuna ilişkin bu sorularm cevapları verilebilirse, metin
içerisindeki temel yöntem olan analoji tekniği ile okuyucuya yapılı çevrede
özellikle de son dönemde sıkça karşılaştığımız "büyüklük, ihtişam, abartılı
ve ulaşılmaz bir üstünlük" algısı yaratan yapıların kurduğu cephe
estetiğine eleştirel bir gözle bakma ve bu plastik davranış biçiminin
ardında yatan itilimlerin farkmdalığmı kazandırmayı umuyor.