Sözcükler kilitliyor dilimizi, konuşamıyoruz, konuşamayınca
anlatamıyoruz anlaşılmayı bekleyen mavi, siyah gözlerdeki ölüm
çığlıklarının mutlu çığlıklara dönüşeceği zamanları. Sınırların
ötesinde sınır çizgilerinin, derin vadilerin, yüksek dağların kestiği
öykülerin sırlarını dinlemek istiyoruz kalemdarlardan. Bir gün
açığa çıkarak tüm yaşanmışlıklarımızla önümüzdeki engellerden,
tel örgülerden, mayın tarlalarından arınık, tüm coğrafyalarda
yıldızların ipekleştiği, güneşin billurlaştığı, bilgeleşen her ışığın
yol levhası olduğu bir günde buluşmak istiyoruz. Varlığı
zorunluymuş gibi algılatılan ama olmadığında eksikliği
hissedilmeyecek olan her şey kalktığında gel sen de konuş sen
de anlat denecek bir günün özlemiyle bekliyoruz. Kalbinden
geçene güzel olana dair, iyi olana dair, merhamet mutlaka olsun
anlat, sayfası hiç açılmamış hikâyeleri, atalarının nesillerine
anlatamadıklarını anlat. Bir gün özgürce tüm renklerin bir arada
olduğu tıpkı çiçek tarlalarında el ele tutuşmuş çiçekler gibi,
kıskanmadan, kıskanılmadan umutlarımızın birleşeceği güne
gülerek bilgeliğin ve sevginin etrafında çağlayan su sesleri gibi,
derelerin birleşerek döküldüğü deniz gibi, beraberce aşkın bin
bir türlüsünü denizlere söyleyerek dalgaların deniz aşırı kıyılara
götürmesini,
evrenselliğin
bütün
insanların
kalplerini
birleştireceği günü hayal ederek dile dökmeliyiz umutlarımızı.
Birimizin yolu diğerine, ötekimizin yolu bize yol olsun.