SEN ve BEN yalnızdık... Sonu gelmeyen bir yeşil yolda yan yana yürüyorduk... Vücudumun bir tarafı senin ateşinle sıcaktı... Öteki tarafı buz gibi soğumuş­tu.

SEN ve BEN... Başka kimse yok ve olmayacak değil mi Leylâ? dedin.

SEN ve BEN... Bedi Muammer, başka hiç kim­se yok ve olmayacak.

Yeşil yolda gözlerinin yeşili büsbütün daha parlak­tı. Kolunu belime doladın... Vücudum, ortadan bölü­nüyor sandım... Ellerinin kıskacı kemiklerimi gıcırda­tıyor sandım... Ölüyorum sandım.

Ölüyorum sevgilim!

Ağrıyan kemiklerim, kendi sesimin tatlı iniltisiyle sızladı. O zaman başımın, saçlarımdan çekildiğini his­settim ve sıcak nefesin, tekrar dudaklarımı bir cehen­nem ateşinde yaktı.

Yalnız SEN ve BEN!..

(...)

Her akşam, saatlerce sana bakar, seninle yaşarım... Sen neredesin Leylâ?.. Beni hiç hatırlıyor musun? Dünyanın bir ucunda seni düşündüğümü, seni sevdi­ğimi... Gözlerim fırtınalı bir ufuk görürken, bütün mevcudiyetimin sakin, durgun bir ufukta seni tahay­yül ettiğini ve çağırdığını biliyor musun?

Leylâ, seninle yaşadığım her günün hatırası benli­ğimde yer etmiş... Onlardan ayrılamıyorum... Kanım­dan, etimden ayrılamadığım gibi!..

Bu hatıraların ortasında, temiz ve yüksek sevgi­lim, SEN bir sultan haşmetiyle yaşıyorsun, BENİ yürü­tüyorsun, yaşatıyorsun...

Halk arasında çok okunan romanların yazarı Muazzez Tahsin Berkand, eserlerinin çoğunda güçlü kadın karakterleri yansıtmış; çoğunlukla aşk konularını ele aldığı bu eserleri pek çok baskı yapmış ve filme alınmıştır.

Romanlarında İstanbul'u ve o zamanın yaşayışını pek güzel resmetmiş; şimdilerde bizi belki de özlemle anılan o günlere, incelikler deryasına götürmüştür. Öyle ki Selim İleri, yazarın eserleri için şu güzel tanımlamayı yapmıştır:

Muazzez Tahsin Berkand'ın romanlarında, eskilerin 'aile terbiyesi' dedikleri, yıldızı sönüp gideli epey olmuş o yaşama biçimi, yaşama görgüsü daima duyumsanır.