Örgütlenme hakkı demokratik toplumlarda vazgeçilmez bir haktır. Bu hak Türkiye’de Anayasa, Kanun ve uluslararası sözleşmelerle güvence altına alınmıştır. Örgütlenme sendika çatısı altında olmalıdır. Sendikanın güçlü olması durumunda işçiler, sendika aracılığıyla işverenle toplu iş sözleşmesi imzalayarak daha iyi ücret, çalışma şartlarında iyileştirmeler sağlayabilecekleri gibi işverenin yönetim ve fesih hakkını da sınırlayabilmektedir. İşverenler sendikanın işçilere kazandırdıkları kazanımlarla maliyetleri arttığından ve işyerindeki yönetim haklarının sınırlandırılmasından dolayı işyerlerine sendikanın girmesini engellemeye çalışmaktadır. İşverenin işe giriş, iş sözleşmesi devamı veya iş sözleşmesinin sonlandırılması sırasında sendikal sebeplerle ayrımcılık yapılması devlet tarafından engellenmesi gerekir. İşveren karşısında ekonomik açıdan güçsüz olan işçinin örgütlenme çabalarının hukuki düzenlemelerle korunması gerekir. İşçilerin, işveren tarafından sendikal nedenle ayrımcılığa uğramaması için bazı güvenceler getirilmiştir. Bu konuda 6356 sayılı Sendikalar ve Toplu İş Sözleşmeleri Kanunu işçinin, sendika yöneticisinin, sendika temsilcisinin sendikal ayrımcılığa uğraması durumlarını ayrı ayrı düzenlemiştir. Söz konusu düzenlemeler arasında sendikal tazminat ve iş güvencesi gibi sendikal güvenceler mevcuttur. Ülkemizde sendikal nedenle iş sözleşmesi feshinde işe iade güvenceleri yetersiz kalmaktadır. Sendikal nedenle iş sözleşmesinin feshi durumunda işe iade süreci normal fesihlere göre farklı düzenlenmiştir. Tezimizde sendika özgürlüğü, sendikal fesih ve sendikal fesih nedeniyle işe iade davası ayrıntılı şekilde incelenerek sendika özgürlüğünün daha etkin nasıl korunabileceği yönünde çözüm önerileri sunulmuştur.