Türkiye´de 60´lardan sonra varolan İslamcılık, kendi topraklarının tarihine kaşı ilgisini büyük ölçüde yitirdi. Kendi ustalarıyla ve kendi kaynaklarıyla irtibat kurabileceği dilden yoksun kaldı. Tarihi adeta bir mezarlık gibi telakki etmeye başladığı için tarihi ziyaret etmekten ve tarihinden sadece ibret değil, kuvvet de almaktan vazgeçti. Bunun yerine içi boş bir futurism ile avunmayı marifet bildi. Halkının değerlerini küçümsedi; hurafe edebiyatının peşine takılarak modern hayat içerisinde işine yaramayacak herşeyi tıpkı sözde karşıtları gibi birer hurafe olarak nitelemekten kaçınmadı. Hurafelerinden vazgeçtiğini, omuzundan yumurta küfelerini attıkça üzerinde taşınmaya değer birşey kalmadığını, kısacası modernliğini ve modernleştikçe siyasi merkez tarafından daha kolay manipüle edilebilir hale geldiğini göremedi.