Yaşamak... Ne derin bir kelime ama! Aslında görmeyiz ancak her insanın sırtında dünya dertleriyle dolu, koca bir kambur vardır. Kimi zaman gülen, kimi zaman ağlayan dev bir kambur vardır. Attığımız her adım, sırtladığımız her yük, adına yaşamak dediğimiz yola götürür. Peki bunca yol ne içindi? Bize kancasını takıp, peşinden sürükleyen neydi? Alınlarımızdaki kırışıklıklar, verdiğimiz mücadeleler, attığımız her adım, sırtladığımız her yük nedendi? Her şeye rağmen içimizdeki yaşam arzusunu yitirmeyen, sebepsiz

(…) Onlar paraya, güce âşıktı. İhanetleri ise başta bilime ve insanlığaydı. Satranç ustası gibi oynarlardı rollerini. Ne savaşlar ne barışlar görmüşlerdi ama hep kazananın, güçlünün yanında durmuşlardı. Bu ko-num, onların zayıflıklarını ve bilgisizliklerini mi kapatmaktaydı yoksa? (…) Liseden üniversiteye geçen bir genç kızın, Lila’nın birkaç yılını anlatan bu romanı okurken bazı tarihî karak-terlerle karşılaşacak, dünyadaki bazı müzeleri ziyaret edecek, İzmir’in tarihî bölgelerini adım adım gezeceksi-niz.

Uzaklaştığım ne varsa Mercan’ın sesiyle, gözleriyle ve amansız yalnız bakışlarıyla içime dolduğu için mi tüm bunlar? Hep o lanet olası tansiyon problemi… O gece orada düşmeseydi belki tüm bunlar olmayacaktı. Sıradan, sıkıcı hayatımın tekrarı sürecekti. Silkelenmemeyi, örselenmemeyi, hayal kurmamayı ve özlememeyi öğrendiğim bunca yıldan sonra nasıl yeni bir alfabeyle okumayı öğrenir gibi oldum? Sanki etrafımdaki kabuğu gelip çatlattı. Sonra elleriyle yavaş yavaş soydu. Bir Ben Var Gibi İçinde, 21. yüzyıl Tür

Hayal, Emre ve Destan... Bizden çok farklı gibi görünen, çok da tanıdık olan kahramanlar… Her birinin hikâyesinde birer mektup, bir ömür üzerine düşünmeye davet ediyor onları ve bizleri. Kahramanların birbirlerine yakınlıkları, hatta uzaklıkları bizi pek çok cevapsız soru ile baş başa bırakıyor. “Hayat” dediğin kaç perdelik bir oyun? Bir hayat kaç başka hayata bölünür? “Vicdan” ne demek? Kilosu, boyu, yaşı var mıdır? “Sevgi” tüm insanlar için midir? Aynı mıdır her çocuk için tadı, kokusu, rengi? “Merhamet”i

“Tahsil bitince ben çalışmaya başlayacağım. Oysa ben çalışmak istemiyorum. Ben evde oturmaktan hoşlanırım. Ufak bir bahçe, alçak bir duvar, boş bir sokak! Benim elimde bir dikiş ara sıra bu boş sokağa bakmak, küçük evimin sessizliğini dinlemek için ölüyorum.” “Sayı mı, Yazı mı?”/ Memduh Şevket Esendal Cahit Külebi, Memduh Şevket’ten bahseden bir yazısında şöyle diyor: “Hikâyelerindeki kişilerden konuşurken sanki vaktiyle tanıyormuş da öylece yazmış sanılırdı. Halbuki hiçbirini tanımadığını, hikâyecinin görd

Gökyüzünü ve okyanusu ayıran hayali bir çizgidir, ufuk çizgisi. Seni de ona benzettim işte. Bir yerde varsın, görüyorum fakat aynı zamanda sadece birinin hayalisin Solita… Solita ; Yazar Beren’in yarattığı hayali bir kitap karakteriydi sadece. Kimse hayali bir kitap karakterinin böyle bir şey isteyeceğini bilemezdi.

Bir günlük hayatınızı değiştirebilir mi ? Özge Erol Bayraktaroğlu’nun romanında böyle bir hikâye anlatılıyor. Genç bir adam, ölümü üzerine annesinin evine eşyalarını toplamak için gittiğinde bulduğu günlükten o güne kadar hayatı hakkında bildiklerinin aslında çok farklı olduğunu öğreniyor. İncelikler ve çarpıcı gelişmelerle dolu bir hikâye… Mario Levi

Hayattan umduklarımız ve derinlerimizdeki mağmadan dışarı çıkan lavlar gibi görmezden gelemediğimiz, arzularımız, korkularımız… Sonrasında hayattan umduklarımıza rağmen bulduklarımız ve bunlara verdiğimiz tepkilerimiz… Orta halli bir aileden gelen bir holding patronu… Bir holding patronu iken kağıt toplayıcılığı yaparak huzur arayan… 25’lik beden elbisesi giymiş yüzlerce yaşında bir kraliçe ve hiç bir şey göründüğü gibi değil…

Hiç karavanla seyahat ettin mi? İkiz kardeşler Ela ve Ege ile birlikte babalarının anlattığı kahramanlık hikâyelerine eşlik etmek ister misin? Kahramanlar Karavanı serisiyle, hem Türkiye’nin kahramanlarını tanımaya hem de ülkemizin hikâyelerle dolu şehirlerinde gezintiye çıkmaya hazır ol!

Aşk Parametreleri Tespit Merkezi Yüksek Konseyi Başkanı Timuçin’in, isimsiz anlatıcının da aralarında bulunduğu ve komisyon başkanlıklarına atadığı altı arkadaşının hedefi, merkezi resmen bir derneğe dönüştürmektir. Bunun için Mardin’de yaşayan Mehlika’yı da aralarına alırlar, ancak bu sefer de ondan öğrendikleri, Kitap diye anılan çok eski ve esrarlı bir metni bulup sırlarını çözmeyi görev edinirler. Tesadüf gibi görünen gizemli bir deneyim anlatıcıyı, Mardin’de kendini, Mehlika’yı, Kitap’ı “ve diğer hazin

Babasının kabullenmediği, annesinin vazgeçemediği, Başta dede ve anneanneleri olmak üzere büyüklerinin istemediği, Hiçbir yere sığdırılamayan, Annelerinin suretlerinde saklı sığınmaevinin çocukları onlar… İlk kitabım Vaveyla – Yolu Kadın Sığınmaevinden Geçenlerin Öyküsü’nde- ‘’Dinlediğim hikâyelerin benzer durumlarını başka kadınlara da yaşatılmaması için kadına yönelik şiddet konusunda toplumda farkındalık yaratmak bir nevi borcumdu.’’ demiştim. Şimdi de dinlediğim hikâyelerdeki annelerinin suretlerine giz

Kepçenin Gücü’nde, tarihte yapılan savaşlarda, yeniçeri mutfaklarına bağlı olarak çıkan isyanlar, erzak temininde yaşanan zorluk ve aksaklıklar ile aksaklığa sebebiyet verenlerin idamına neden olan olaylar; bu esnada yaşanan tutkulu aşklar, insanların sabrının sınandığı durumlar, kepçedeki lezzetin zamana karşı sırları, bir yığın duygusal ve tebessüm ettirecek olaylar hikâyeleştirilerek okuyucunun beğenisine sunulmuştur. Gördü gözün/ sevdin amma/gülistanda/ dert olur Sevdin amma/ sevilmedin/hayat sana/ zeh

Arda Arel’in masalsı öyküleri büyülü, cümbüşlü bir dünyayı, bambaşka bir zaman ve mekânı mümkün kılıyor. Bir hikâye nasıl başlar, nasıl biter iyi bilen bir anlatıcının sözcükleri rüyalarla, yollarla, Dede Korkut’un duasıyla, yedişerden uç veren bir geyiğin boynuzuyla, nehrin kaynağına ulaşırsa ejderhaya dönüşecek koi balığıyla, yedi umman buharlaşsa ve yüce dağları aşıp aylarca sahraya yağsa susuzluğu dinmeyecek avcıyla kesişiyor. “Sağa baktım, sola baktım, kimseler yoktu. Ormana geldiğim gün gibi öksüz k

“Cennetin kapısının üzerinde ‘Kabul’ yazıyormuş... Olduğun gibi, kendin gibi ve her ne oluyorsa orada olup kabulde olmak. Buymuş anlatılan. Cehennemin kapısında ise ‘İnkâr’ yazıyormuş. Aldığını, sana verileni, olanı kabul edememek... Oradan çıkan dumanlarmış; kin, öfke ve yas. Karanlıkmış orası, tıpkı içim gibi. Şimdi benim önüm aydınlanıyor… Bırakmak istiyorum ağırlıklarımı ve huysuzluklarımı. Bu anlattıklarımı fark ettikçe, sanki içimde bir yerlerde çırpınıp duran kuş özgür kaldı. Nedenini bilemediğim huz

Masumiyetin bir rengi var mıdır? Ya ruhların? Peki papağanlar bize ne fısıldar? Uzakların Şarkısı, karlı bir kış sabahı, Kars’a giden Doğu Ekspresi treni ile başlayıp 18 yüzyıl İstanbul’una uzanan ve turuncu bir yağmurla ışıldayan bir Kaan Murat Yanık romanı. Başına gelen felaketleri unutmak ve hayalini kurduğu kitabı yazmak umuduyla Kars’a göçen Bünyamin, bu şehrin ücra bir köşesinde Besti Nine ile tanışacak ve bir müddet sonra bu kadının canı pahasına sakladığı yüzlerce yıllık sırrın peşine düşecektir. Bu

Kenan’la ilişkimiz başlayalı iki ay olmuştu. Aşkla tanıştıktan sonra hayatta, zamanda ayrı bir boyuta geçti benim için. Daha canlı görünüyordu renkler, aldığım nefes kanımda dolaşırken aşkın büyüsü sarıyordu bedenimi. Kalbimin ritmi değişti, önceden tek düze atıyormuş kalbim gitarın tek bir tınısı gibi keyifsiz. Şimdi hissetmeye başladım notaların vurgularını ahenk içinde. Ne kadar farklıymış aşkın kimyası ne kadar eksikmiş aşkı tatmamış bir yürek. Kenan sayesinde değişti tüm varlığım, farklı bir boyut aldı