Bilinmez zaman bağ fırlamasının fazlalığını yeterince kullanmıştım. Bu gerçekten korkunç, alışabileceğimiz hayatlardan değildi. Kaçınılmaz geçmişin geleceğinden kaçamıyorsunuz. Sevgide ölümle tekrar yüzleşmek; kalp ritminin beynime gönderdiği acınası nefes akışı yaşamımı etkileyebilecek türdendi. Felaketleri çeken ben miyim, doğa ana mı yoksa değişime uğrayan bilinmezliklerim mi? Hayat; farklılıklarını kendi planlarında sunuyorken neyin hedefi olduğumu bilmeden ilerliyordum. Her şeyle savaşıp kazanab

Aldığım nefes, ölmek zorunda mı? Ölümcül yaralar; iyileştirmenin şiddetinde aldığım risk, doğruları bulma ihtimalim her ameliyat operasyonunda almasını sağladığım bir nefesti. Düştüğü yeri yakan ölüm ateşi, tarihin korkunç kabuslarında kurtarmam gerekenler, ruhumda kayıptı. Hiç canınız acımadan içinizin yandığını, nefes alırken alamadığınızı hissettiniz mi? Sevdiğim insan, ellerimin arasında kurtarmaya çalışıp, kapana kısılmış kalbi, son nefesini veriyordu. Hani; çok çabalarsınız başarmak için kendini

“Siyah - Beyaz” artık masum değildi. Bilinmezlikler; gerçekten de alışabileceğiniz sonlar bulunmuyordu. Ölüm, zafer sevgilerinde yok eden ateşin, mayın tarlası gibiydim. Zıtlıkların içinde kendimi kapana kısılmış gibi hissediyordum. Uzay boşluğuna dalınmışçasına meteor gibi boş mezara fırlatıldım. Vahşi bir hayvanın avını yakalarken sarfettiği performansla ciğerleri ateş bombası hızına getirmiş bir kalbin, tek lokmada yiyeceği avın, son nefes lokma kısmındaydım. Acımasız sevgide, ölüm kalım meselesi kaçınıl

“Siyah Beyaz” görselliğin kurtarışlarını hiç düşünmemiştim. İradenin geçerli düşünme olasılığının olmadığı yerdeydim. Bunun nedenlerini kimse tahmin dahi edemezdi. Uçurum kenar ölüm zirvesinin geri dönüşü, akıl oyunlarında bitiyordu. İstedikleri yaşam infazının kurtuluşu Siyah Beyaz sınır çizgi ayarlarında gözlerimin ruhu, onların gözlerindeydi. Her sonun yeni başlangıcı, hayatın nefesinde cehennemin cennetini sunuyordu.Ölüm uçurum kenarlarına hiç gitmeseydim, Siyah Beyaz ölümlerin olamayacağını biliyordum

Kendime dahi açıklayamadığım şekilde sevdiklerimin uğruna acı çekmeyi bırakmıştım. Bilinmeyen yüce seçilmişliğin güçleri, acılarda sınır tanımıyordu. Yüzyılın işlenmiş sapkın cinayetlerinden ve peşimizi bırakmayacak psikopat hedefin alanından çıkmak yetmiyordu. Tüm sevdiklerimizin ölümcül cesaretini kamçılayan, sağduyumuzu bozan yine kendi sevgimizdi. Düşmanların, lehine rolleri değişiyordu. Yaşamın gafil avladığı, istemediğimiz, gerek duymadığımız, asitli ateş hattında umursamaza doğru giden kurallarla yüz

Evrim geçirmiş insan mıyım, bilmiyorum. Bu gezegende ateşin içinde yaşamak; ölüm sonrası cehennem ucubesini severek, küllerinden yeniden doğmak gibidir. Ejder Kelebek'in neden seçildiğini hiç düşünmemiştim. Yaşanılan karmaşıklığın içinde, bazen neyi neden yaptığımı anlayamadığım gibi geçmişi de geri getirmem imkânsızdı. Cehennem olan etrafın içinde ne bir bitki, ne bir hayvan vardı. Hiçbir canlının yaşamaya cesaret edemediği bu yerlerin büyük sırrı kendi içinde sunulan "cennet'' yaşamdı. Çevrilen olaylar tü

Yaşadıklarımla yeniden ölüp tekrar yeniden ayağa kalkıp hayata başlama hakkımı fazlasıyla kullanmıştım. Yüzleşmenin olmayacağı bu gezegende uzay boşluğunu aramak gibi artık her şey anlamsızdı. Elinizden alınan yaşam hakkınız kalmadığında korkunç değişimin önüne kimse geçemezdi. Bunun sevdiğiniz kişilere ıstırap vereceğini bile bile, nasıl savaşacağımı ve nasıl son vereceğimi daha ilk başından kendim dahi tahmin edemezdim. Ölmek ya da ölmemek, bu sefer gerçeğin ve son başlangıç yerinin ta kendisiydi. Hiçbir

Lightning LEGENT, Lightning SHİNİNG ya da Lin olarak sürüklenerek gittiğim son yerdi. Nefretin kusması ve hırsın bir araya gelmesiyle güçlenen acıların en büyüğünü yaşatan ölümcül plan isteklerinin tahmin edilemeyen sonuçlarını kimse bilemezdi. Okyanusu saran kötülüğün büyüsü, katı kuralların intikam duygularından oluşan rüzgârın eserek bulutları dağıtması kadar basitti. Asıl zulüm ise gerçeklerle dolu sırları bilmekti. Kum taneleri kadar acı dolan, yaşamın gerçeklerini oluşturan kan akımının ölümcül nefre

Lightning LEGENT ve SHİNİNG olarak sahip olduğum ismimle amacım, sonun başlangıcı olan gerçek hayatımın yansımasını dahi geride bırakıp hiçliğim ve yalnızlığımla birlikte belirsizliğe doğru yol almaktı... Düşen yaprağın esen rüzgârla savrulduğu yoldan gitmek isteyip de dalında sararmasını bekleyen yeşil yaprağın düşmesini engelleyen vahşiliğin, sırrın, kendisi olmalıydım... Ölümle nefretin kendi acısı içinde yarattığı barış ve düzenin özgür kurallarıyla ?kan" içerisinde bir sis gibi kayboluyordum. Varlığınd

Hiç canınız acımadan ruhunuzun yandığını, nefes almak isterken alamadığınızı, içinizin yandığını, ölümden hiç korkmadan deli gibi koştuğunuzu, her şeye kafa tutup hiçbir şey düşünmeden her şeyi göze aldığınızı hissettiniz mi hiç?.. Canım yanıyor. Korkmuyorum. Doğduğumda Lightning Legent ismiyle kutsanmamdan mıdır bu mucize? Acaba güç ve hızı çeken ismim midir? Ölüm müdür, aşk mıdır? Gerçek bir Lightning olmuştum. GÜÇ ve HIZ... Her şey değişti.