“Niha kesekî din di dewsa min de wenîko li te temaşe bike, ew ê te-w hemû tiştên heyî wenda bike. Lê go çavên xwe bigire, ew ê tiştên ez dibihîzim jî bibihîze, tiştên ez nabihîzim jî. Dengê nava te dibê, bi qesem Zeyno wek wê Helena misebib û şahida şerrê Trûwayê, dizane qesasê bavê min û te kî ye. Qesasê qesês. Qesas gişk qurban in.” Piştî ew cinawirên erjeng ji esmanê me bar kirin û çûn, me derîyên xwe zirze kirin. Me carek din agir daneda. Me tenîya Helebê li enîya xwe xist û em rizîyan, ewr rijîyan...

Zarokekî mezinbûyî bûm. Min di mirêkê de dest bi rûyê xwe da, bêhna porrê dêya min jêdihat, sermest bûm. Û ji hilma min, hilma yara min a esmer- min kişand kezeba xwe, bûm eşqkêş, serîxoş û dîwane. Manyaxê bi navê Ez, di nava serê min de wenda bû û êdî wexta min tunebû li xwe bigerim. Ma wexta min hebûya jî, ez ê li xwe bigeriyama qey, meyger-

Kuşkusuz yeteneksiz bir yazarım. Başka bir dili öğrenmeyi becermediğim için Kovan'ca yazıyorum. Yazıyorum, yine yazıyorum, yine yazıyorum, sonra yazdıklarımı siliyorum, yine siliyorum, yine siliyorum, sonra sildiklerimi de siliyorum ve silinmiş metnimi Öz Cehennem'ine havale edip tembelliğin tadını çıkarıyorum. (......) Bakıyorum ve kendisi olamayan'ı görüyorum, diyorum. Herhangi bir hedefi olmayan, hareket etmeyen, kendine ait bir sesi olmayan, var olma gibi bir derdi olmayan, boşluğa gömülmüş, boşluğa dö

Kovan Baqî, daha romanın ilk cümlesinde gâvur groteskin icadı, okurun başına iş açan, feri sönmüş gözlere canlı bir hayat için uçsuz bucaksız mezarlar kazıyandır. Aporia, H. Kovan Baqî'nin mezara kadar hep iki dilli akacak bilincinin son Türkçe akışı. Yer yer Kürtçe izlere rastlamak mümkün. Fakat bunu da sır gibi saklamıyor yazar, aşikâr. Bütün dünya silgileriyle belleğinden kelimeleri silmeye çalıştıklarını aktarıyor karakter. Silgilere, korkular ve otosansüre inat, yazar yazıp-silip yazmadıklarını yazıy

a. Axaftina li ser vê berhemê zor e, xwîner li ber wê naçar dimîne. b. Ez ê ji zimên dest pê bikim. Ev berhem bereksî gelek berhemên din ên kurdî bi fetîşa gramerê negirtiye. Ziman carinan ê herêmekê, carinan ê mêrekî, carinan ê jinekê, carinan ê kelmêşekê ye. Ji ber ku taswîrên ku hevok dihewînin li dûr û dijî şablonên me yên fikirînê yên jiberkirî ne, xwendina wê zor e, lewma mejî dibetilîne, her tim xwînerên hişyar dixwaze, lewma wê xwînerên hêsanxwaz jê hez nekin. Divê hûn hevkî berovajî, hinkî serserkî

Ji bo edebiyata H.Kovan Baqî, divê mere dakeve bin erdê û bide dûv ruhê mirîyan. 265 Di vê meşê de pênûsa KovanDînizm berê me dide gerdûna kaotîk a Kurmancî û derîyê afirîneriyê bi şêwazeke nû li me vedike. Û ev derî hezar deriyên dî vedike. Û her derîyekî dî hezar derîyên dîtir vedike. Û vebûna derîyan her berdewam dike. Di navbera KovanDînizm û KovaNizm de pirek heye; alîyekî pirê digihîne bêsînorîyê û aliyê din digihîne abaDînîyê. [Yildiz Çakar] H. Kovan Baqî, serdemeke nû di edebiyatê de daye dest-pê-

Çi romana Heteroglossia be çi Aporia be, Baqi dev ji pivanen qebülkiri yen rasyonalizme/realizme berdide ü cihaneke dekonstruktif diafirine, an ji dijcihaneke diafirine ku rebazen fikirin ü idraqe yen tradisyonel dirüxine. Li ve dijcihane, derfeta tegihiştina deme nemaye le bi awayeki mecazi ü sembolik roman xwe ji demen mitolojik digihine heta iro, belki. Cih ji ne ji wan cihan e ku em fer büne, carinan malzarokek e, carinan tiwaletek e, carinan hişek e, carinan betane laşeki ye, hundire çaveki ye, ser cis