Ne vakit Bir öykü düşünsem Her şey şiir olur Döner dolaşır Yara olur Ne vakit Bir şiir düşünsem Her şey gerçek olur Döner dolaşır Yara olur

Atına küsmüş bir at arabası geçiyor içimden. Duyuyor musun? Yol tekerden çıkmış, ses yolundan. Anlıyor musun? Bir elma kırmızısını at hızıyla bekliyor. Elmanın kalbi, resmi bir yalanla kirleniyor. Giyindiğim beden benden çıkmış, kalbim kir biriktiriyor. Hissediyor musun? Bir kuşun, hissetmeyi düşlediği heyecanların gölgesinde sus pus olmuş oturuyorum. Can borcum yok. Yaprak rüzgârla kırıştırırken, ben dala aynayı anlatıyorum. Kırışıyor ve kırılı- yorum: Musibet en kötü ilaç. Aklımdan bunu geçiriyorum. Sev

Düşen yaprak, yakasından hiç düşmeyen efkârının peşindeydi. ?bay' ile ?bayan' arasındaki pis ilişki, ?can' ile ?canan' arsına sızmıştı. Ortalıkta toplu bir yıkım vardı, yıkımın tam ortasında tombul bir kış. Hiç üşenmedim, hiç üşümedim ve kapkara bir gölgeyi koynuma aldım. Işığın dengesini bozdum. Tanrı açık kalp ameliyatına alınmıştı ve acil B rh pozitif huzur gerekiyordu. Fısıltının hengâmesi ay ışığını engelliyordu. Ortam iki şeye çok müsaitti; sınanmak ve sınırlanmak. Eş anlamlı kelimler gibi