Bir sessizlik. Sanki bin yıl sürecek. Nereden başlamalı sorusunu kendime soruyorum. Oysa kendi kendime konuşup karar aldığımda her şey çok kolay olmuştu. Karşımda gözlerimin içine, sadece gözlerimin içine değil yüreğimin derinliklerine bakan, bakabilen bu kadınla şimdi nereden başlayacaktım? Kayboluyorum elimde tuttuğum kadehin içinde. İnsan, bir cümleye aynı anda eğildi mi, bir can yanmasını aynı anda hissetti mi, korkar. Korktuklarının başına geleceğini bile bile korkar. Kadehin beyazlığına saklanabile

En çoğul yerim Mualla, İnsan başka hikâyeleri merak edince, öznelikten çıkınca, çatısı akınca, gençleşmiyor. Daha fazla gülmüyor, yaşam güzelleşmiyor. Merak ettiği o başka hikayede kalma telaşı kendi hikayesini öldürüyor. İnsan hızla katilleşiyor. Bazen evet, ben de öfke nöbetleri geçiriyorum. Günde bir dilim ekmek yemekle başladığım yas tutma törenim uzuyor. Çünkü, senin olmadığın bir mutfak masası bana çok kederli geliyor. Arada kahve içiyorum Mualla, şekerli hem de. Arada sana aldığım krakerlere bakıy

Ustaca yazılmış kelimeler değildir aşk, ne hüzünlü şarkılar, ne de duvar yazılarıdır. İnsanın içinde ve dışında aynı anda başlayan,etrafındaki her nesnede izini bırakan, bitti sanılsa dahi sonlanmayan bir maceradır. Hayatın düz bir çizgi olmadığını, her şeyi gerçekleştirme gücümüz olduğunu hatırlatır bize. Sonsuzluğa en yakın noktamızdır, aşk. ''Dayanabileceksen terk et beni ; Dayanamayacaksan kabul etmelisin her şeyimle beni''...